ผมนับ กาตาร์ และ ยูเออี อยู่ในกลุ่มประเทศที่พัฒนาแล้วครับ

รายได้เฉลี่ยต่อหัว (IMF 2015)  : กาตาร์  $78,829  ยูเออี $35,392  ญี่ปุ่น $32,481  มาเลเซีย $10,073  ไทย $5,426

ดัชนีการพัฒนามนุษย์ (HDI 2015) : กาตาร์ 0.851 (พัฒนาสูงมาก)  ยูเออี 0.835 (พัฒนาสูงมาก)  ไทย 0.726 (พัฒนาสูง)

คุณภาพโครงสร้างพื้นฐาน เช่น ระบบขนส่ง ไฟฟ้า ประปา ระบบสื่อสาร ฯลฯ (Statista 2015)

          : กาตาร์ อันดับ 18 ของโลก  ยูเออี อันดับ 4 ของโลก  มาเลเซีย อันดับ 24 ของโลก  ไทย อันดับ 44 ของโลก

รายได้หลัก : กาตาร์ ปัจจุบัน ร้อยละ 60 มาจากอุตสาหกรรมน้ำมัน และก๊าซธรรมชาติ (ลดลงจาก 80% เมื่อ 10 ปีที่แล้ว)

                  รายได้ด้านอื่นๆ กำลังเพิ่มขึ้นอย่างก้าวกระโดด ปัจจุบัน โดฮา เป็นเมืองศูนย์กลางทางการเงิน อันดับ 22 ของโลก

                  นักท่องเที่ยวต่างชาติมีจำนวนมากขึ้น ปี 2014 มีประมาณ 2.8 ล้านคน (ขนาดพื้นที่ประมาณจังหวัดเชียงราย)

                  มีกองทุนที่จัดตั้งโดยรัฐบาล เพื่อลงทุนทั่วโลก ในธุรกิจหลากหลาย ปัจจุบันมีสินทรัพย์ประมาณ $1.7 แสนล้าน

                : ยูเออี รายได้หลักมาจากน้ำมัน เพียง 29% ของ GDP จากเดิม มากกว่า 50% เมื่อ 10 ปีที่แล้ว

                   รายได้หลักอื่นๆ คือ ศูนย์กลางทางการเงิน ปัจจุบันอันดับ 16 ของโลก นักท่องเที่ยวต่างชาติมากกว่า 10 ล้านคน

                   ดูไบ เป็นศูนย์กลางเดินเรือ อันดับ 9 ของโลก (8 อันดับแรก เป็นเมืองในจีน 6 อันดับ)

                   มากกว่า 40% ของครัวเรือนในประเทศ มีการลงทุนในต่างประเทศ ทั้งทางตรง และผ่านกองทุนต่างๆ

      จากสถิติดังกล่าวข้างต้น แม้ว่าจะไม่ใช่ สิ่งที่ยืนยัน 100% แต่ก็สามารถวัดอะไรได้หลายๆอย่าง ว่า กาตาร์ กับ ยูเออี น่าจะ

เข้าข่ายประเทศที่พัฒนาแล้ว (เจริญ) และทั้งสองประเทศ ไม่ได้พึ่งพาน้ำมันอย่างเดียว แต่ใช้ประโยชน์จากเงินที่ได้จากน้ำมัน ไปลงทุน

ในธุรกิจต่างๆ ในหลายๆ ประเทศทั่วโลก เพื่อกระจายความเสี่ยง ดังนั้นคำพูดที่หลายๆคน บอกว่า ถ้าน้ำมันหมด ประเทศเหล่านี้

จะลำบาก อาจจะไม่จริงก็ได้นะครับ