ไปเถอะค่ะ
ทุกคนมีสัญชาตญาณในการเอาตัวรอดค่ะ บอดี้แลงเกวจ ช่วยชีวิตได้มาก (จนปัจจุบันก็ยังใช้อธิบายการเม้าท์มอยอยู่)
นักเรียนที่ไปแลกเปลี่ยนในที่ๆ ไม่ได้ใช้ภาษาอังกฤษ สัก 3 เดือนก็เริ่มพูดเป็นประโยคได้ค่ะ
รู้สึกนอร์เวย์มีภาษาของเขาเองนะคะ เช่นเพลง Dragostea din tei (มั้ง)
ผู้คนหน้าตาดีด้วย (อันนี้เริ่มไม่เกี่ยวแล้ว)

ปัญหาที่พบเจอกันบ่อยๆ และป้าเชื่อว่าหนูผ่านพ้นไปได้แน่ๆ ค่ะ
http://writer.dek-d.com/toungtoung/story/viewlongc.php?id=703694&chapter=8

ที่สำคัญคือหนูต้องเสริมกำลังใจให้ตัวเองเยอะๆ
ใจเป็นนาย กายเป็นบ่าว ใจสู้เราก็สตรองค่ะ
สมัยป้ามีหนังสือคู่มือนักเรียนแลกเปลี่ยนเล่มสีส้มๆ "เส้นทางสู่นักเรียนแลกเปลี่ยนมือโปร"
รายละเอียดค่ะ http://www.mahalib.msu.ac.th/satit/dublin.php?ID=13399117076
ไม่แน่ใจว่าเนื้อหาจะเก่าไปไหม ลองหาจากห้องสมุด แต่ถ้าชอบก็ซื้อติดไปอ่านเล่นนะคะ
น้าอ้อมเขาเขียนสนุก และสอนวิธีปรับตัวให้อยู่อย่างเฮฮาค่ะ

สู้ๆ นะคะ