หนูเป็นพี่สุดในบ้าน.. หนูต้องทนรับความกดดันมามากมาย แม่เองก็รักน้องเสียเหลือเกินทั้งๆที่น้องเองก็อยู่มัธยมไม่ใช่เด็กๆ เวลาหนูเสียใจหรือน้อยใจหนูก็จะอยู่ในห้องคนเดียวปัญหาทุกๆอย่างหนูพยายามเก็บมันไว้ หนูอยากทำให้แม่ภูมิใจ เรื่องเหล้าเรื่องเพื่อนเรื่องไม่ดีหนูไม่เคยทำให้แม่เสียใจเลย พอหนูกับน้องทะเลาะกันแม่จะหาเหตุผลเข้าข้างน้องตลอด น้องเองก็ได้ใจทำจนติดเป็นนิสัย สุดท้ายก็ต้องเป็นหนูที่ต้องมานั่งร้องไห้อยู่ในห้องคนเดียว หนูดูเป็นเด็กมีปัญหามากเลยใช่มั้ยคะ หลายครั้งที่หนูนั้นพยายามคุยกับแม่โดยตรงแต่มันก็ไม่เคยสำเร็จเลย จนในบางครั้งหนูก็มีความคิดนะคะว่า ไม่อยากเรียนหนังสือแล้ว ถึงจะเรียนจะทำดีไปมากแค่ไหน แม่เองก็คงไม่ภูมิใจในตัวลูกคนนี้หรอก
ส่วนพ่อก็เข้าใจนะคะหนูขออะไรก็ได้ที่ไม่ใช่เรื่องไร้สาระพ่อก็จะให้ทุกอย่าง พ่อหนูทำงานต่างจังหวัดคุยกันทุกวันผ่านไลน์  พ่อค่อนข้างที่จะรักทุกคนเท่าๆกัน อันนี้หนูไม่ค่อยน้อยใจสักเท่าไหร่
สุดท้ายนี้หนูก็คงต้องเป็นฝ่ายที่เดินเข้าห้องแล้วนั่งร้องไห้เงียบๆเหมือนเช่นเคย ขอบคุณที่เข้ามาอ่านนะคะ
ยังอยากรู้อยู่นะคะว่าทำไมพ่อแม่ถึงรักลูกไม่เท่ากัน ทั้งๆที่เกิดมาจากสายเลือดเดียวกัน...
ช่วยตอบคำถามที่ค้างคาใจหน่อยนะคะ คุณพ่อคุณแม่หลายๆท่าน