ไม่ว่าจะไปทำงานไปเรียนต่อต่างประเทศหรือแต่งงานไปใช้ชีวิตที่นั่นถาวร
ประเทศที่ใช้ภาษาอังกฤษก็ อย่างที่รู้กัน ออสเตรเลีย นิวซีแลนด์ อเมริกา แคนาดา
กับประเทศอื่นๆอย่าง แถวสแกนดิเนเวีย จีน ญี่ปุ่น เกาหลี ฝรั่งเศส รัสเซีย (คงไม่มากเท่าไหร่) หรือประเทศแถบยุโรปอื่นๆ

สังเกตุดูเพื่อนๆที่แต่งงานกับคนที่ใช้ภาษาอังกฤษ เมื่อก่อนภาษาอังกฤษนางแย่มาก แต่พอไปอยู่ที่โน่น ดีขึ้นมาก ถึงจะไม่ดีเท่าเจ้าถิ่น
แต่ก็ดีกว่าคนไทย คือ พูดฟังคล่อง เลยละ คือพูดถึงผู้หญิงที่มีการศึกษาหน่อยนะ ไม่ใช่ผู้หญิงที่เป็นชาวบ้านๆทั่วไป หรือมาจากบาร์
อะไรประเภทนั้น สังเกตุจากเพื่อนๆนะ แล้วกลุ่มคนไทยที่เป็นชาวบ้านๆมาอยู่ต่างประเทศล่ะ พัฒนาการเป็นอย่างไร หรือขึ้นอยู่กับสังคม
ที่พวกเขาอยู่ แล้วกลุ่มคนที่ไปเรียนต่างประเทศล่ะ มีไหมที่ขนาดจบนอก แต่ยังสู้คนไทยบางคนที่เรียนในประเทศไม่ได้เลย

ส่วนพวกที่แต่งงานกับคนประเทศอื่นที่ไม่ใช่ภาษาอังกฤษ ก็จะได้ภาษานั้นด้วย พอไปเรียน ปีเดียวเองพูด เขียนได้แล้ว แล้วได้อยู่กับเจ้าของภาษา
ด้วยยิ่งไปเร็ว ไม่นานก็ด่าผัวได้แล้ว ส่วนภาษาอังกฤษก็ไม่ได้พัฒนาขึ้นเท่าไหร่ อาจจะดีขึ้นหน่อย เพราะตอนจีบกัน ก็ใช้ภาษาอังกฤษสื่อสารกัน
และแน่นอน ภาษาที่สามของพวกเธอดีกว่าภาษาอังกฤษ ข้อดีคือได้ภาษาที่สาม ซึ่งคนที่ไปอยู่ประเทศใช้ภาษาอังกฤษ จะไม่ได้ตรงนี้ แต่จะได้ภาษา
อังกฤษที่ดีมากขึ้น เปรียบเทียบกันแล้ว แบบไหนมันได้เปรียบมากกว่ากัน เอามาต่อยอดพัฒนาชีวิต เป็นประโยชน์ได้มากกว่ากัน มีข้อดีข้อด้อย ต่างกันยังไง

แล้วมีเยอะไหม ที่บางคน ถึงจะอยู่ที่นั่นแล้ว แต่ภาษาไม่ได้พัฒนาขึ้นเลย ไม่ว่าจะเป็นประเทศอะไรก็ตาม อาจจะอยู่แบบผิดกฎหมาย ไม่ได้ออกสังคม
พบปะผู้คน หรือไปอยู่ในสังคมที่ไม่เอื้ออำนวย ให้ทักษะด้านภาษามันเพิ่มขึ้น