12 เดือนแล้วสินะ ที่เรารอแก....ทั้งที่ไม่รู้จะรอทำไม 12 เดือนที่ไม่เคยบอกแก....12 เดือนที่แกไม่คิดแม้แต่จะมองเรา....
เล่าเลยละกัน....😁เรารู้จักกันโดยที่เขามาจีบเรา เราแค่คนธรรมดา หน้าตาธรรมดา เรียนธรรมดา ฐานะที่บ้านธรรมดา .... แต่เขาเป็นผู้ชายคนเดียวในชีวิตเรามั้งที่เขามาจีบ โดยที่วันนั้นวันเกิดเพื่อนเราไปร้านนั่งชิวกับเพื่อนซึ่งเราก็นานๆไปที เขาไม่รู้เป็นใคร เขาให้เพื่อนเขามาขอไลน์เรา เราก็ให้ เราก็ไม่ได้เห็นหน้า ไม่รู้ ไม่ได้สนใจ แต่เพื่อนบอกว่าเขาหน้าตาดีเลยแหละ ใช้คำว่าหล่อเลยแหละ เราก็ไม่กล้ามองหรอก จนกลับไปที่ห้องเราก็ไม่ได้อะไร ไลน์เด้งเขาทักมา ดิสเขาหล่อจริงแหละ แต่เราไม่สนใจนะ เพราะเราคิดว่าเขาคงไม่สนใจหรอก ขอแล้วก็ขอๆไป..เขาทักมาว่า ทักนะ 😊 ชื่ออะไรหรอ 😊 (ยิ้มเราใส่เองเราพิมแล้วเราเขิน555บ้าจิง)เราก็ตอบเขาไป เขาก็ทักมาเรื่อยๆ เขาถามมาเราก็ตอบ ถามคำตอบคำ เราไม่กล้าพิมไปเยอะ เหมือนเดิม เราไม่คิดว่าเขาจะสนใจเราหรอก จนเขาถามมาว่าถ้าเราไปทักไปเธอจะไม่ทักเราบ้างหรอ ความรู้สึกเหมือนอยู่ๆดีดีเราก็ผิด ประหนึ่งเราเป็นแฟนที่กำลงงอลกัน หลังจากนั้นเราก็คุยกันมาเรื่อยๆ นัดเจอกันบ้างกินข้าวกินนมกินกาแฟไปดูหนังร้องคาราโอเกะ มีอะไรเขาจะเล่าให้เราฟังทุกอย่าง เวลาเครียดเขาจะนึกถึงเรา เวลาเขาร้องไห้เขาจะกอดเรา เวลามีความสุขเขาก็อยากให้เรารู้ มันไม่เหมือนเพื่อนอีกต่อไป .... เราสนิทกันมากขึ้น สนิทในโลกของเรา เพื่อนๆต่างอิจฉา แต่แล้ววันนึงเขาเมาเขามาหาเรา...จะเหลื๊ออะไรหละ...ไม่ต้องอ่อยแล้ว...( แต่ก็เป็นเวลานานเหมือนกันกว่าจะถึงวันนี้ เราไม่ได้รอเราเล่าให้ฟัง )เห้ออออ..เราเสียใจมากนะ ที่เสียใจเพราะเรากลัวทุกอย่างมันจะไม่เหมืนเดิม เราคิดเหมือนเดิมเขาไม่ได้คิดอะไรกับเราหรอก หลังจากนั้นเราก็ยังคุยกันเหมือนเดิม มีนัดเจอกันบ้าง เรามีความสุขทุกครั้งที่เราอยู่กับเขา เราไม่รู้ว่าหลังจากนั้นมันจะเป็นยังไง ถ้ามันผ่านมาแล้วเราจะยอมรับทุกๆสถานการที่จะเกิดขึ้น เราไม่เคยคิดจะเรียกร้องอะไร เรายังคุยกัน ผ่านมาเรื่อยๆ เรายังชินกับการอยู่คนเดียว แต่ที่เราไม่ชินคือวันนี้เรากับเขาห่างกัน ติดต่อกันน้อยลง เราคิดถึงเขาทุกวันนะ ทวิตเตอร์คือเพื่อนเรา เราเล่าแค่ให้ทวิตเตอร์ฟัง เราบอกทวิตเตอร์ทุกวันว่าเรารักเขามาก บอกทุกๆวัน เราไม่รู้ว่าเรารักเขาตั้งแต่เมื่อไหร่ เราทำได้แค่นี้ เราไม่เหมาะสมกับเขา ตลอดเวลาที่ผ่านมาเรายังอยากให้เขาอยู่ข้างๆเราเหมือนเดิม แต่ไม่ใช่ในสถานะแฟน เราคบกับเขาไม่ได้หรอก เรารู้จักนิสัยเขาดี เราทำได้แค่นี้ .... สิ่งเดียวที่เราจะขอ อยากจะบอกถึงแม้ว่าวันนี้ หรือแม้แต่ในชีวิตนี้เราจะไม่มีโอกาสบอกเขา เราอยากขอบใจที่อยู่เป็นเพื่อนเราทำให้เรารู้สึกดี เราอยากให้เขามีความสุข 😊 ถามว่าทรมานไหมมันทรมานนะที่เรารู้ว่าลึกๆเรารักเขา แต่สิ่งที่เราแสดงออกคือเราโอเครเราเป็นเพื่อนกับเขาได้ 12 เดือนที่ผ่านมา ไม่มีใครรู้เลยนะว่าเราทรมานมาก มันก็เหมือนแอบรักเขานั่นแหละ รักเขาฝ่ายเดียว วันนี้เราอยู่คนเดียว เรามาทบทวน เราควรจะบอกเขา...ดีไหม ? อย่างน้อย เราก็ได้บอกเขา เราจะเสียใจไหม...?
ทำไมคนทีแกเลือกไม่ใช่เรา.....
เล่าเลยละกัน....😁เรารู้จักกันโดยที่เขามาจีบเรา เราแค่คนธรรมดา หน้าตาธรรมดา เรียนธรรมดา ฐานะที่บ้านธรรมดา .... แต่เขาเป็นผู้ชายคนเดียวในชีวิตเรามั้งที่เขามาจีบ โดยที่วันนั้นวันเกิดเพื่อนเราไปร้านนั่งชิวกับเพื่อนซึ่งเราก็นานๆไปที เขาไม่รู้เป็นใคร เขาให้เพื่อนเขามาขอไลน์เรา เราก็ให้ เราก็ไม่ได้เห็นหน้า ไม่รู้ ไม่ได้สนใจ แต่เพื่อนบอกว่าเขาหน้าตาดีเลยแหละ ใช้คำว่าหล่อเลยแหละ เราก็ไม่กล้ามองหรอก จนกลับไปที่ห้องเราก็ไม่ได้อะไร ไลน์เด้งเขาทักมา ดิสเขาหล่อจริงแหละ แต่เราไม่สนใจนะ เพราะเราคิดว่าเขาคงไม่สนใจหรอก ขอแล้วก็ขอๆไป..เขาทักมาว่า ทักนะ 😊 ชื่ออะไรหรอ 😊 (ยิ้มเราใส่เองเราพิมแล้วเราเขิน555บ้าจิง)เราก็ตอบเขาไป เขาก็ทักมาเรื่อยๆ เขาถามมาเราก็ตอบ ถามคำตอบคำ เราไม่กล้าพิมไปเยอะ เหมือนเดิม เราไม่คิดว่าเขาจะสนใจเราหรอก จนเขาถามมาว่าถ้าเราไปทักไปเธอจะไม่ทักเราบ้างหรอ ความรู้สึกเหมือนอยู่ๆดีดีเราก็ผิด ประหนึ่งเราเป็นแฟนที่กำลงงอลกัน หลังจากนั้นเราก็คุยกันมาเรื่อยๆ นัดเจอกันบ้างกินข้าวกินนมกินกาแฟไปดูหนังร้องคาราโอเกะ มีอะไรเขาจะเล่าให้เราฟังทุกอย่าง เวลาเครียดเขาจะนึกถึงเรา เวลาเขาร้องไห้เขาจะกอดเรา เวลามีความสุขเขาก็อยากให้เรารู้ มันไม่เหมือนเพื่อนอีกต่อไป .... เราสนิทกันมากขึ้น สนิทในโลกของเรา เพื่อนๆต่างอิจฉา แต่แล้ววันนึงเขาเมาเขามาหาเรา...จะเหลื๊ออะไรหละ...ไม่ต้องอ่อยแล้ว...( แต่ก็เป็นเวลานานเหมือนกันกว่าจะถึงวันนี้ เราไม่ได้รอเราเล่าให้ฟัง )เห้ออออ..เราเสียใจมากนะ ที่เสียใจเพราะเรากลัวทุกอย่างมันจะไม่เหมืนเดิม เราคิดเหมือนเดิมเขาไม่ได้คิดอะไรกับเราหรอก หลังจากนั้นเราก็ยังคุยกันเหมือนเดิม มีนัดเจอกันบ้าง เรามีความสุขทุกครั้งที่เราอยู่กับเขา เราไม่รู้ว่าหลังจากนั้นมันจะเป็นยังไง ถ้ามันผ่านมาแล้วเราจะยอมรับทุกๆสถานการที่จะเกิดขึ้น เราไม่เคยคิดจะเรียกร้องอะไร เรายังคุยกัน ผ่านมาเรื่อยๆ เรายังชินกับการอยู่คนเดียว แต่ที่เราไม่ชินคือวันนี้เรากับเขาห่างกัน ติดต่อกันน้อยลง เราคิดถึงเขาทุกวันนะ ทวิตเตอร์คือเพื่อนเรา เราเล่าแค่ให้ทวิตเตอร์ฟัง เราบอกทวิตเตอร์ทุกวันว่าเรารักเขามาก บอกทุกๆวัน เราไม่รู้ว่าเรารักเขาตั้งแต่เมื่อไหร่ เราทำได้แค่นี้ เราไม่เหมาะสมกับเขา ตลอดเวลาที่ผ่านมาเรายังอยากให้เขาอยู่ข้างๆเราเหมือนเดิม แต่ไม่ใช่ในสถานะแฟน เราคบกับเขาไม่ได้หรอก เรารู้จักนิสัยเขาดี เราทำได้แค่นี้ .... สิ่งเดียวที่เราจะขอ อยากจะบอกถึงแม้ว่าวันนี้ หรือแม้แต่ในชีวิตนี้เราจะไม่มีโอกาสบอกเขา เราอยากขอบใจที่อยู่เป็นเพื่อนเราทำให้เรารู้สึกดี เราอยากให้เขามีความสุข 😊 ถามว่าทรมานไหมมันทรมานนะที่เรารู้ว่าลึกๆเรารักเขา แต่สิ่งที่เราแสดงออกคือเราโอเครเราเป็นเพื่อนกับเขาได้ 12 เดือนที่ผ่านมา ไม่มีใครรู้เลยนะว่าเราทรมานมาก มันก็เหมือนแอบรักเขานั่นแหละ รักเขาฝ่ายเดียว วันนี้เราอยู่คนเดียว เรามาทบทวน เราควรจะบอกเขา...ดีไหม ? อย่างน้อย เราก็ได้บอกเขา เราจะเสียใจไหม...?