"...จะแน่วแน่แก้ไขในสิ่งผิด จะรักชาติจนชีวิตเป็นผุยผง
จะยอมตายหมายให้เกียรติดำรง จะปิดทองหลังองค์พระปฏิมา..."

เสียงร้องทุ้มๆใหญ่ๆ สะกดใจให้นิ่งฟังทุกครั้งที่โรงเรียนเปิดก่อนเคารพธงชาติ
ชอบในน้ำเสียง แต่ไม่รู้จักว่าใครเป็นคนร้อง
สิบกว่าปีก่อนยังไม่รู้จักกูก้งกูเกิ้ลอะไรทั้งนั้น
อยากรู้อะไรก็ต้องถามครู หรือไม่ก็ห้องสมุดอย่างเดียว
เคยถามเพื่อนว่าใครร้อง มันก็ว่าเบิร์ดธงไชยบ้าง ติ๊กชีโร่บ้าง
อีกคนว่า เพลิน พรหมแดน
หนักกว่าเดิมอีก
จะไปถามครูว่าใครร้องก็ไม่กล้า
ลำพังแค่เห็นครูไกลๆ รังสีอำมหิตก็แผ่มาจนตัวลีบแล้ว
ยิ่งครูสายโหดเดินผ่าน เด็กต้องแหวกทางให้เป็นแถบๆทีเดียว
เลยต้องกำความสงสัยไปที่ห้องสมุด
จำได้ว่าครูอ้อยเป็นคนดูแล กึ่งๆบรรณารักษ์
แกก็อยู่บ้างไม่อยู่บ้าง
รอเลิกกลางวันแล้วเข้าไป แกก็ดันไปขายขนมปังเป็นอาชีพเสริมอีก
จะเริ่มหาตรงไหนก็ไปไม่ถูก เลยค้นเอาตามหนังสือนิทานอีสปละกัน
ทีนี้มันติดพัน ขนลงมาเป็นปึกๆตั้งๆ
พอเปิดถึงหน้า เรื่องนี้สอนให้รู้ว่า... ก็เปลี่ยนเล่มใหม่อีก
ลามไปถึงเรื่องอื่นๆอีกบานตะไท ลืมไปแล้วว่าหาเรื่องอะไร

ผ่านไปหลายปี ถึงได้รู้ว่าคนร้องชื่อ สันติ ลุนเผ่
จนถึงวันนี้ เห็นข่าวว่าท่านได้เป็นศิลปินแห่งชาติ ถึงนึกขึ้นได้อีกครั้ง
ว่าครั้งหนึ่ง เราเคยประทับใจเสียงของท่านแค่ไหน

"...บรรพบุรุษของไทยแต่โบราณ ปกบ้านป้องเมืองคุ้มเหย้า
เสียเลือดเสียเนื้อมิใช่เบา หน้าที่เรารักษาสืบไป..."

เด็กบ้านนอกคนหนึ่ง ยืนฟังไปเคี้ยวลูกชิ้นไป
รู้สึกฮึกเหิม เลือดในกายเดือดพล่าน
จนอยากเอาไม้เสียบลูกชิ้นไปรบกับพม่ารามัญ