ทุกครั้งที่ผมมาท่องเที่ยวที่นี่ ระหว่างเดินขึ้นภูกระดึง หรือจะเป็นระหว่างเดินท่องเที่ยวตามผาต่างๆ ผมมักตั้งคำถามกับตัวเองเสมอว่า เรามาทำอะไรที่นี่ เหนื่อยก็เหนื่อย ปวดขาก็ปวดขา ทางก็ชันแถมลื่นอีก เดินเท่าไรก็ไม่ถึงสักที ทางชันด้วย ตอนกลางคืนก็หนาวเข้ากระดูก ปวดเมื่อยไปทั้งตัว เดินไปบ่นไป ยิ่งเดินก็ยิ่งท้อ ทุกครั้งที่เงยหน้ามองขึ้นไปบนยอดภูกระดึง มองดูคนที่เดินสวนทางลงมา เป็นคู่รักบ้าง 3 คนบ้าง มา 5 คนบ้าง หรือมาเป็นกลุ่มใหญ่บ้าง แม้กระทั่งมาคนเดียว ก็ยังมี บางคนยิ้มมาแต่ไกล เราก็ถามคนที่เดินสวนลงมา "อีกไกลไหมครับกว่าจะถึง" ส่วนอีกคนตอบกลับมา "ไม่ไกล อีกนิดเดียว อีกนิดเดียวเอง" มันทำให้ผมเริ่มมีกำลังใจขึ้น เอาวะ อีกนิดเดียวเองใกล้ถึงแล้ว พอเดินมาผ่านสักพัก ถามคนที่เดินสวนลงมาใหม่ ตั้งคำถามเดิม "อีกไกลไหมครับ" และเหมือนเดิม "ไม่ไกล อีกนิดเดียว อีกนิดเดียวเอง" คำตอบยังคงเหมือนเดิมไม่ผิด" สักพักเริ่มคิดละ ไหนบอกอีกนิดเดียว หลอกกันนี่หว่า เดินเท่าไรก็ยิ่งไม่ถึง T^T กลั้นใจเดินขึ้นมาเรื่อยๆ มองไปข้างหน้า เริ่มได้ยินเสียงคนร้องโหวกเหวกที่ยอดภู ในใจตอนนั้นรู้สึกมีกำลังใจขึ้นมาทันที รีบเร่งความเร็วขึ้น สุดท้ายก็ขึ้นมาถึงยอดภูกระดึง ร่างกายกระทบเข้ากับสายลมเย็น เหมือนยกภูเขาออกจากอกที่หนักอึ้ง แต่....ยังไม่ถึง !! สอบถามลูกหาบแถวนั้น เขาบอกว่า ตรงนี้คือ "หลังแปร" ยังเหลืออีก 3.5 กิโลเมตร กว่าจะถึงที่พัก พอได้ยินแค่นั้นแหละ เข่าทรุดเลย โห เดินทางมานานยังไม่ถึงอีก เอาวะไหนๆก็มาถึงนี่ละต้องไปให้สุด 1 ชม. เต็มๆ สุดท้ายก็มาถึงสักที เล่นเอาเหนื่อยหอบ พอเราขึ้นมาครั้งบน ได้เดินได้ชมธรรมชาติจริงๆ รู้สึกว่าคุ้มมาก ที่เหนื่อยหอบลากตัวเองขึ้นมาข้างบนนี่จนได้ ไม่ว่าจะน้ำตก หรือผา วิวทิวทัศน์สวยจริงๆ คุ้มค่าจริงๆ ขึ้นมาที่นี่ครั้งที่ 2 แล้ว แต่วันที่ 25 ธันวาคม 2558 จะเป็น ครั้งที่ 3 ที่มาเยี่ยมยืนที่นี่อีกครั้ง ถ้าอยากรู้ว่าที่นี่สวยงามแค่ไหน คุณต้องมาลองพิสูจน์ด้วยตาและความรู้สึกของคุณเอง ‪#‎ภูกระดึง‬

( ภาพ เมื่อ 14 ธันวาคม 2556 )