คือเรามีแฟนอายุ 37 ค่ะ แฟนเรากะเราห่างกัน 19 ปี เราคบกันพ่อแม่ของเราทั้งสองฝ่ายก็ทราบค่ะ ไม่มีอะไรเสียหาย แต่คือเราไม่เข้าใจคนรอบข้าง คือเรารักกันด้วยใจค่ะ ไม่ใช่ที่ว่าเขามีทุกอย่างแล้วเราหวังว่าจะมาเกาะเขา คือเราก็ไม่เคยคิดแบบนั้น ตั้งแต่คบกันมาจนได้ปีกว่าแล้ว เราไม่เคยเอ่ยปากขอเงินเขาเลยค่ะ ไม่เคยเลย แม่เราสอนตลอด ทุกคนทำงานมาเหนื่อย เงินทองหายาก เราหาได้เราก็ใช้ของเรา เราไม่ได้ลำบากถึงขนาดต้องขอเงินผู้ชาย  บางครั้งเราไผไหนมาไหนด้วยกัน เราจะใส่เสื้อสีเดียวกันบ้าง คนรองข้างจะมองแฟนเราแปลกๆค่ะ ประมานว่า หลอกลูกเขามารึเปล่า  บางทีเดินผ่านร้านที่มีโฮสเตจอยู่หน้าร้าน เขาพูดขึ้นเลยค่ะ คุณพ่อเชิญพาคุณลูกแว่ะทานข้าวก่อนน้ะค่ะ บางครั้งเราก็สงสารแฟนเราน่ะค่ะ เราไม่เข้าใจอ่ะค่ะ คนเรารักกันต้องมีอายุเท่ากันด้วยหรอ แต่ในความคิดเราอายุมันคือตัวเลขค่ะ แล้วที่เราเลือกเขาเพราะเขาคือทุกอย่างเลยค่ะเป็นแฟนที่คอยให้กำลังใจ เป็นครูที่คอยสอนการบ้าน เป็นเพื่อนที่คอยเล่นกัน เป็นพี่ที่ปกป้องเราทุกครั้ง บางครั้งก็ทำตัวเป็นน้องค่ะอ้อนเราบ้าง บางครั้งเขาก็สวมบทเป็นพ่อ ดุเราเวลาเราทำผิด เราทำตัวไม่ดีบ้างเขาก็จะคอยเตือน ซึ่งสำหรับเรา เราไม่ต้องการอะไรเพิ่มอีกแล้ว เราแค่อยากให้ทุกคนเข้าใจคนที่มีแฟนอายุน้อยกว่าอ้ะค่ะ ความรักมันอยู่ที่การเข้าใจ รักกันด้วยใจ ไม่ใช่ที่ตัวเลขค่ะ
ปล. เราพิมผิดหรือพิมตกมากน้อยประการใดก็อภัยมา ณ ที่นี่ด้วยน้ะค่ะ