สวัสดีทุกคน เราชื่อตาตั้ม เราเป็นผู้หญิงนะ ไม่ใช่ผู้ชาย 5555 เรามาเเลกเปลี่ยนที่ประเทศ Brasil จนตอนนี้ก็อยู่ที่นี่ได้ 4 เดือนเหนาะๆละ  นี่คือปิดเทอมใหญ่ไงเลยมีเวลามานั่งเล่าเรื่องประสบการณ์ที่ได้เจอมาให้ทุกคนได้ฟัง ช็อคบ้างไม่ช็อคบ้าง ปะปนกันไป



เราเป็นเด็กเเลกเปลี่ยนจากโครงการโรตารีนะ ได้รับการสนับสนุนจากคุณอาเเละครอบครัว บางคนอาจยังไม่รู้จักโรตารี เราขออธิบายให้รู้คร่าวๆ นะโรตารีเป็นองค์กรของนักธุรกิจและผู้นำด้านวิชาชีพจากทั่วโลก ผู้ซึ่งให้บริการเพื่อมนุษยชาติสนับสนุนมาตรฐานจริยธรรมในทุก วิชาชีพและ ช่วยส่งเสริมไมตรีจิตและสันติภาพในโลก เเละมีโครงการส่งเยาวชนไปแลกเปลี่ยนทั่วโลกอีกด้วย ตัวเราเอง เรามาจากภาคเหนือ district 3360 ในการเข้าไปเป็นเด็กเเลกเปลี่ยนทางโครงการจะมีค่ายต่างๆให้เราได้เตรียมความพร้อมก่อนเดินทาง  ถือเป็นสิ่งดีๆที่เราจะได้รับเเบบไม่รู้ตัวเลย ^(+++)^ ค่ายที่เราไปก็มีค่าย English camp ที่จะเทรนภาษาพวกเรากับครูต่างชาติ อยู่ที่นั่นนะมีความสุขมากเลย555555ค่ายนี้พวกเราอยู่กันเฉพาะ Out bound (out boundคือเด็กที่จะเดินทางไปแลกเปลี่ยน) เเล้วก็มีรุ่นพี่ที่มีประสบการณ์จากการไปแลกเปลี่ยนมาก็มาให้คำเเนะนำด้วย  เเล้วก็มีทริป Southen trip ทริปนี้พวกเราไปทะเลใต้กันทั้งหมด 5 จังหวัดใน 10 วันบอกเลยดำมากเเต่สนุกมาก5555 พวกเราไปกันทั้ง Out bound เเละ In bound (inbound คือเด็กที่เดินทางเข้ามาเเลกเปลี่ยน ) พวกเราจะได้อะไรจากทริปนี้เยอะ อยู่กับเพื่อนต่างชาติเเละเรารู้ประเทศที่เราไปก็สามารถพูดคุยกันเเชร์กันเพลินไปอีก 555555หากใครอยากขอคำเเนะนำเกี่ยวกับการเข้ามาเป็นเด็กเเลกเปลี่ยน ทักมาคุยมาถามได้เลยนะ  https://www.facebook.com/ttatam.stm (เเอดไม่ได้ทักข้อความมานะ)





แนะนำให้เปิดเพลงนี้ไปด้วยนะ เดี๋ยวจะหาว่ามาไม่ถึงประเทศฟุตบอล 555555
อยากถามทุกคนนะว่าถ้าพูดถึงประเทศบราซิลนึกถึงอะไรกัน เมือง Rio de Janeiro ป่าว? Zamba dance? เนม่าย์? ฟุตบอล? 55555 ก็ใช่หมดเเหละ

เรามาเป็นเด็กเเลกเปลี่ยนที่นี่ ที่ Brasil ซึ่งเป็นประเทศที่มีภาษาที่สาม ฺBrasil ใช้ภาษา โปรตุกรีส ในการสื่อสาร ซึ่งยากม้ากกกก T___T ที่ไทยก็หาเรียนยากด้วย โชคดีเราสนิทกับเพื่อนบราซิลตอนไปเข้าค่ายเเหละ เลยได้เค้ามาช่วยสอนภาษาให้ เเล้วก็เรียนจากยูทูปนิดหน่อย เพราะเราไม่ค่อยอินกับการเรียนโปรตุกรีส มันไม่รู้เรื่องเเละน่าเบื่อ คิดเเค่ว่ามีภาษาอังกฤษยังไงก็รอด ป่าวเลย T ^ T  (ร้องไห้หนักมาก ) การเดินทางโดยมีภาษาอังกฤษติดตัวมาที่ brasilนะ ก็รอดเเต่ไม่ตลอดนะ เพราะคนที่นี่ไม่พูดภาษาอังกฤษเลยจ้าาาาาา ซัก 10 ใน 100 ที่จะพูดได้ T______T  ทางที่ดีเรียนไว้ให้เเน่นจะดีที่สุดไม่งั้นจะต้องเสียเวลาตั้งตัวใหม่เหมือนเรา
เราบินจากประเทศไทยใช้เวลาทั้งหมด 24 ชั่วโมง (โครตทรมาณ) T__________T วันนึงเลยอะ

นี่คือเพื่อนเราทั้งหมดที่เดินทางมาเเลกเปลี่ยนที่ brasil รูปนี้ก่อนบิน 555555เราอะหรอ คนที่เตี้ยที่สุดในกรุ๊ปละ 5555หน้าตาสดใสใช้ได้ บอกเลยตอนนั้นโครตจะตื่นเต้น  คิดตลอดเลยโฮสจะเป็นยังไงน้า  จะใจดีเหมือนครอบครัวเรารึเปล่า? เราจะอยู่ได้มั้ย ? ไปโรงเรียนจะมีเพื่อนมั้ย? ตอนลาครอบครัวนะไม่ร้องไห้เลย นํ้าตาไม่มีสักหยด พอเข้า Gate มาละสิ โครตหดหู่  ยิ่งตอนเครื่องร่อนเท่านั้นเเหละนํ้าตานี่มาเต็ม เอาขันมารองคงได้เป็นขัน เอาโอ่งมารองคงได้เป็นโอ่ง 55555 ในใจคิดแบบเห้ยจะไปจริงๆเเล้วหรอ มองจากหน้าต่างเครื่องไป คิดเห้ย ! นี่จะเห็นประเทศไทยครั้งสุดท้ายเเล้วหรอ เเล้วก็ร้องไห้จนหลับไปเลย....


FIRST DAY In Brasil เห้ออออ..ถึงสักที พวกเราถึงที่สนามบินเซาเปาโลเวลา 16.00 pm จำได้ขึ้นใจเลยว่าตอนที่ล้อเครื่องเเตะลงที่สนามบินปุ๊บ ทุกคนในเครื่องปรบมือกันกราวเลย 55555 หัวอกเดียวกันทั้งเครื่อง เพราะนั่งมาตั้ง 14 ชั่วโมงเเน่ะจากดูไบกว่าจะถึงที่นี่ U__U  แต่ตอนนั้นกังวลมากเลยโฮสจะมารับมั้ยน้า? เค้าจะจำเราได้มั้ยน้า ?  เราจำโฮสเเม่ได้เพราะโฮสเเม่เป็นคนเดียวที่ติดต่อมาคุยกับเราตั้งเเต่เราอยู่ไทย วินาทีที่เราเจอเเม่เราทิ้งรถเข็นกระเป๋าเเล้ววิ่งไปกอดเเม่  ดีใจมากๆ ดีใจสุดๆ >//< ไอ้เราก็คิดว่าจะมากันเเค่โฮสsis กับโฮสพ่อที่ไหนได้มากันเพียบเลยไม่รู้เลยใครเป็นใครบ้าง 55555 เเล้วพวกเราก็ทักทายกันโดยใช้เเก้มชนเเก้ม จริงๆก่อนมาก็รู้นะว่านี่คือวัฒนธรรมของเค้า เเต่พอมาเจอกับตัวจริงๆมันตั้งตัวไม่ทัน ทั้งช็อค ทั้งเขิน T /// T 555 พวกเค้าทุกคนต้อนรับเราเเบบอบอุ่นสุดๆ เพื่อนๆจากบราซิลที่ไปเเลกเปลี่ยนที่ไทยก็มาด้วย  ตอนนั้นรู้สึกปลื้มใจสุดๆ


หลังจากนั้นพวกเรา5คนก็รํ่าลากัน กอดกันส่งท้าย เเอบกระซิบข้างหูกันเบาๆว่า ต่อจากนี้เเล้วพวกเราคงไม่ได้พุดภาษาไทยเเล้วใช่มั้ย 555555555 เชื่อมั้ยมานี่ได้ 4 เดือนละพวกเรายังไม่เคยเจอกันเลย เพราะทางโครงการ เค้าจะให้เด็กที่มาจากประเทศเดียวกันอยู่คนละเมือง ตัวเราเป็นเด็กไทยคนเดียวที่อยู่ในเมืองใหญ่ เมืองเราชื่อคัมปินาส อยู่ในรัฐเซาเปาโล
ประเทศบราซิล เวลาต่างจากไทย 10 ชั่วโมง ไทยเช้าบราซิลมืด ไทยมืดบราซิลเช้า T^T  ตอนถึงบ้านนะโอ้ย จะละลายอย่างกะสวรรค์  นั่นเตียง โอ้ยนั่นหมอน นั่นผ้าห่มกูนิ >///< พอทำอะไรเสร็จเตรียมตัวจะนอนละ สัส หิว 5555555 เลยต้องออกไปเเงะขนมกินตอนโฮสหลับ 55555 มันเลยเกิดเป็นวงจรอุบาทย์ของเรา กลางคืนตื่น บ้างก็ขี้ หลับอีกทีตีห้า ตื่นมาบ่ายสาม T___T นี่เเหละ นี่เค้าเรียกว่า Jet Lag  เเละก็เป็น First time Jet lag ของเราเอง  อยู่โฮสนี้โฮสนี้เป็น Welcome family อยู่นี่ชั่วคราวเเค่ 1 อาทิตย์ หนึ่งอาทิตย์เต็มที่นี่โฮสพาเที่ยวรอบเมืองเพื่อรู้จักนั่นรู้จักนี่ นี่ก็เป็นสถานที่ในเมืองเราเป็นเเหล่งช๊อปปิ้ง ซึ่งของถูกมาก สำหรับที่นี่นะ  เเต่สำหรับไทยเรา ซื้ออะไรก็ x 10 เข้าไป 555
1 REIS (เฮไอส์) = 10 บาท บ้านเรา   ผู้คนจะเยอะมากในทุกวัน  เเละเยอะมากมากมาก  ในวันหยุด







นี่ก็คือวิวจากห้องนอนเรา


เมืองใหญ่โครตๆ

หลังจาก 1 อาทิตย์นั้นมาเราก็ย้ายบ้านมาที่โฮสเเรก ทำให้เรารู้จักกับโฮส Sis ซึ่งนี่เเหละมั้งที่ทำให้เรารู้สึกว่ามีเพื่อนเเล้ว ไม่เหงาแล้ว อยากอยู่ที่นี่ ไม่อยากไปโรงเรียนเลยโฮสซิสดีมากช่วยเราทุกอย่างหลังจากนั้นสามสี่วัน น้องก็บินไปเเลกเปลี่ยนที่ USA เหมือนกัน โครตเศร้าเลย รู้สึกหดหู่บอกไม่ถูก ต้องเหงาเเน่ๆ เเล้วยิ่งมีปัญหาอะไรจะปรึกษาใคร จะเล่นกับใคร T^T วันที่ไปส่งน้องบิน ร้องไห้เลยอะ เหมือนผูกพันธ์กันมาหลายปี  เเล้วหลังจากนั้นชีวิตเราก็อยู่กับโฮสหมา โฮสโซฟา โฮสทีวี 555 เพราะพ่อกับเเม่ต้องออกไปทำงานเหมือนกัน ไปหกโมงเช้ากลับก็หกโมงเย็น T^T
จนวันที่โรงเรียนเปิด
FIRST TIME  IN SCHOOL
ป้ายหน้าโรงเรียนเราเอง
ไปเรียนวันเเรก  ไม่อยากไปเลยกลัว กลัวไม่มีเพื่อน กลัวเพื่อนไม่คุยด้วย พอได้ไปเรียนวันเเรก เราโชคดีที่ตอนนั้นพ่อคุยกับ doorman อยู่หน้า gate คือก่อนที่เราจะไปโรงเรียน 1 อาทิตย์ พ่อได้พาไปโรงเรียนไปรู้จักเพื่อน รู้จักคลาส แต่ก็ไม่คิดว่าเพื่อนจะจำเราได้  ระหว่างที่พ่อยืนคุยกับดอร์แมน เพื่อนร่วมคลาสของเรา ชื่อ Thiago นางเดินมาบอกกับพ่อเราประมาณว่า '' นี่เด็กเเลกเปลี่ยนใช่มั้ย เค้าอยู่คลาสเดียวกับผม เดี๋ยวผมพาเค้าไปเอง '' หลังจากนั้นก็เซย์กู้ดบายกับพ่อ เเละเดินเข้าไปพอไปถึงม้านั่งเพื่อนั่งรอเวลาขึ้นห้องเรียน ก็มีเพื่อนมาจับหอมเเก้มเเล้วก็รัวโปรตุเกสใส่ ประมาณเด็กเเลกเปลี่ยนหรอ จริงหรอ? ใต้หวันหรอ? เกาหลีหรอ? กินหมาป่าวอะ? ขี่ช้างป่าว? อายุเท่าไร? เห้ยๆ T_T ถามไรถามได้ นี่มาจับหอมเเก้ม ? question mark ไว้เลย 55555 ใจเย็นๆกันเซ่ T___T เราก็เข้าใจว่าประเทศเค้าถึงตัวกันได้ไง แต่เราเขินอะ พักหลังๆเราก็อธิบายว่าประเทศเราเค้าเเค่ไหว้กันนะ ไม่ได้หอมเเก้มหรือถึงตัว รุมขอโทษกันใหญ่เลย 55555 เลยกลายเป็นไม่มีใครเเตะตัวกูเลยทีนี้  อารมณ์เหมือนพระที่เราเเตะพระไม่ได้ 5555 T___T เเบบนี้ก็ไม่ใช่นะเว้ย! มีครั้งนึงเพื่อนผู้ชายเล่นกันเเล้วผลักล้มมาทับเรา  มันขอโทษเเเบบรู้สึกผิดมาก มากเเบบมากๆ เดินตามขอโทษเลย '' เราก็บอกไม่เป็นไร ไม่มีปัญหาเลย   T___T '' เลยถามว่าอะไรทำให้พวกเธอคิดเเบบนี้ มันบอกว่ามันเรียนมาว่าประเทศไทยเค้าไม่เเตะเนื้อต้องตัวกัน อ๋อ -..- เเบบนี้นี่เอง  จ้าาา เข้าใจเเล้วจ้า 555 นี่คือเพื่อนในกลุ่มของเรา พวกนางใจดีมาก
จริงๆนิสัยคนบราซิลคล้ายคนไทยเลยนะชอบชาวต่างชาติ เจอก็อยากพูดอยากคุย ซึ่งเราเป็นเอเชีย ยิ่งวัฒนธรรมเเละทุกๆอย่างต่างกันยิ่งทำให้ผู้คนอยากเข้าหา อีกอย่างเราเป็นเด็กเเลกเปลี่ยนคนเดียวในโรงเรียนด้วย 5555
คลาสเรียนเริ่ม 07.15 am - 12.35 pm  เรียนกันวันละ 6 คาบ เด็กที่นี่เรียนกันจริงจังมาก ครูก็ไม่สนใจด้วยว่าใครไม่ว่าจะมาจากไหน ไปทำอะไรมา เเค่มาเรียนครบ สอบผ่านไม่มีใครยุ่งเลย ทุกคนในคลาสตั้งใจเรียนกันมาก ในคลาสทำได้ทุกอย่างยกเว้นเล่นโทรศัพท์ หลับ ก่อนโรงเรียนเริ่มจะมีเด็กกลุ่มจับกลุ่มสูบบุหรี่ก่อนเข้าโรงเรียน พักเบรคมีคู่รักยืนจูบกัน ในคลาสจูบกันได้ด้วยนะ  เเต่งหน้าทำผม จัดเต็มได้     ยูนิฟอร์มของโรงเรียน ใช้เเค่เสื้อยืดมีโลโก้ของโรงเรียนใส่กับอะไรก้ได้ที่เป็นสีที่เรียบร้อย เเล้วก็รองเท้าหุ้มส้น หากใครไม่ใช้ก็จะไม่ได้เข้าโรงเรียน โรงเรียนมีกฎระเบียบนิดเดียวเอง เเละในกฎระเบียบก็จะมีผู้เเหกระเบียบเสมอๆ เพื่อนเราบางคนเก่งมาก ใส่เสื้อกล้ามเเละก็คลุมคาร์ดิเเกน รองเท้าเเตะ ดันนมมาเต็มเลยจ้า 5555 เวลาเรียนนั่งก็นั่งทาเล็บ พอครูว่า นางก็บอกว่า '' หุบปาก! นี่ฉันจ่ายค่าเทอมไม่ได้มาเรียนฟรี ฉันจะทำอะไรก็ได้ที่ต้องการ ''  เด็ด T^T  อยากบอกเด็กไทยนะว่าอย่าเกลียดกฎระเบียบในโรงเรียนเลย มีเเหละดีเเล้ว เราอยู่นี่เรากลายเป็นคนมีมารยาทสุดๆ ครูก็ชม บ้านเเรกเราอยู่ห่างกับโรงเรียนเเค่ 5 นาทีเอง เอ้อ! ลืมบอกไปแน่ะว่าคนบราซิล ไม่ได้นับเป็นกิโลเมตรนะ นับกันเป็นนาที 555555 ซึ่งความคลาดเคลื่อนมีเยอะมาก  การไปโรงเรียนสนุกนะดีกว่าอยู่บ้านเยอะเลย  ก็โรงเรียนนี่เเหละที่ทำให้เราได้รับอะไรใหม่ๆ  มันเคยเป็นสิ่งที่เราไม่อยากไป เคยเป็นสิ่งที่เรากลัวนะ จริงๆไม่มีอะไรน่ากลัวเลย 5555 ได้เจอเพื่อน เเละได้ฝึกภาษาไปในตัว ถ้าต้องถึงวันที่กลับไทย โรงเรียนก็จะเป็นอีกหนึ่งสิ่งที่เราคิดถึงมาก T____T  

เดี๋ยวมาอัพเดตใหม่นะ ยังมีอีกเพียบเลย ทั้งกีฬาสี ของกิน ไปเที่ยวทะเล ไปริโอ 5555555

IG : tatamadu