คือแม่เลี้ยงลูกแค่ตอนเล็กๆ บางครั้งก็ไปฝากคนอื่นเลี้ยงบ้าง ในตอนนั้นแม่เลี้ยงลูกแบบคุณหนูมาก
แล้ววันหนึ่งแม่จากไป (ปัญหาด้านการเงินทางครอบครัว)นานมากเป็นเวลาเกือบ15ปี ซึ่งระหว่างนั้นลูกก็ไปอยู่กับป้าบ้าง น้าบ้าง ยายบ้าง จนเติบโตมาเรียนไม่จบ เพราะคิดว่าตัวคนเดียว แต่ทุกๆวันลูกจะไปหางานหาอะไรทำเล็กๆน้อยๆ ขายเสื้อผ้า ขายนู่นขายนี่ และเมื่อก้าวสู่วัย20 ก็ออกไปหางานทำ อยากได้อะไรก็เก็บเงินซื้อเอาเอง มีเกเรบ้าง ชกต่อยบ้าง แต่รู้จักช่วยเหลือคนอื่น เรียกได้ว่ามีความเป็นคนที่ดีอยู่บ้าง ส่วนพ่อก็ไม่มี แต่มีความสามารถหลายด้านนะครับ เพราะเป็นคนใฝ่รู้ หาอะไรทำอยู่เสมอ และผ่านการใช้ชีวิตบนโลกภายนอกมาอย่างโชกโชน มี20บาทก็ไปได้ จนวันนึงเมื่อแม่กลับมาตอนเขาอายุเข้าไปเกือบครึ่ง50 อย่างนี้เขามองแม่เป็นแค่คนๆหนึ่ง หรือญาติแค่คนนึง อาจเพราะตลอดเวลาหลายปีที่ผ่านมาเขาลืมความผูกพันธ์ไปจนหมดแล้ว และตอนนี้เขาก็มีวุฒิภาวะพอจะทำอะไรด้วยตัวเอง ตัดสินใจด้วยตัวเอง เมื่อแม่จะกลับมาบงการชีวิตเขาในเส้นทางที่แม่อยากให้เป็น ถ้าเขาจะปฎิเสทมัน จะผิดมั้ยครับ สับสนกับชีวิตมากๆครับตอนนี้


ปล.เข้าใจนะครับว่าแม่คนใหนก็รักลูก แต่จะคิดว่าลูกอายุเท่าเดิมเหมือนตอนที่จากมาและพยายามสร้างกรอบให้ลูกแบบนี้ก็ไม่ไหวนะครับ ลูกจะ26อยู่แล้ว