สวัสดีค่ะ เราชื่อนุ่น ตอนนี้อยู่ ม.3 แล้วค่ะ ปีหน้าก็ขึ้นม.4 เราอยากมาแชร์ความรู้สึกของเราแล้วก็อยากให้ทุกๆคนช่วยเราหน่อยนะคะ เราไม่รู้จะสู้กับสิ่งที่แม่หวังกับเรายังไง T T
เราเป็นคนที่อ่อนคณิตศาสตร์มากๆเลยค่ะ แต่เรารู้ตัวว่าเราเป็นคนที่ถนัดในเรื่องการจำ ปฏิบัติ ไม่ชอบพวกทฤษฏี เราชอบเรียนภาษามากๆเลยค่ะ เราพยายามหลีกวิชาที่ต้องคำนวณเพราะเราอยู่ในระดับที่แย่มาก
เราตัดสินใจว่าเราจะต่อม.4 สายศิลป์ภาษาจีนค่ะ แต่แม่เราตั้งความหวังกับเราไว้ว่า เราจะต้องเรียนเภสัช ทั้งๆที่เราเคยบอกแม่ไว้ว่าเราอยากจะเรียนเกี่ยวกับภาษา ถึงยังไงเราเรียนสายศิลป์จีนเราก็ต้องเสียเปรียบพวกวิทย์คณิต ถึงจะสู้ยังไงก็ยากเพราะเราอ่อนคณิตศาสตร์อยู่แล้วด้วย แต่แม่เรายังพยายามดันเราไปลงเรียนพิเศษสารพัดที่โดยไม่ฟังเรา
แม่คิดแต่ว่าในโลกนี้อาชีพที่จะอยู่รอดได้มีแค่หมอ เภสัช วิศวกร สถาปนิกแค่นั้น แม่ได้แต่บอกว่าแม่ปูทางไว้ให้แล้ว หนูต้องเดินไปตามทางนี้ แม่ดูไว้แล้วว่าจบมาจะเป็นแบบนี้ เพราะมันเป็นอาชีพที่ใครก็ยกย่องนับถือ...
แค่นั้นเอง แม่เราคิดแค่นั้น...
เราเคยเล่าให้แม่ฟังแล้วค่ะ ว่าเราอยากจะเรียนต่อสายภาษานะ ตอนนี้เรียนศิลป์ภาษา พอเข้ามหาลัยเราจะเรียนคณะอักษรฯนะ เราจะจบไปเป็นจะได้ทำงานในกระทรวงต่างประเทศนะแม่ เป็นไกด์งี้ หรูๆหน่อยก็ไปทำงานต่างประเทศไง มันก็เป็นอาชีพที่เราก็อยู่ได้แบบมีความสุขนะแม่
แต่แม่ก็ฟังแล้วก็เฉยไป เงียบไม่ตอบเราสักคำ วันต่อมาแม่ก็พูดเหมือนเดิมว่า เป็นเภสัชนะ แม่เห็นลูกคนนั้นเขาก็เป็นเภสัช เขาได้ดิบได้ดีอย่างงั้นนะอย่างงี้นะ เหมือนเดิมทุกๆวัน
แม่เราเก่งมากๆ สามารถเอาเรื่องที่จะให้เราเป็นเภสัชมาพูดกับเราได้ทุกเวลา แม้กระทั่งเรากวาดบ้านอยู่...
จนวันนี้แม่ก็พูดอีก เมื่อวานเราก็นั่งคิดแต่ว่าเราทำไม่ได้หรอกนะ เสียเปรียบที่อ่อนคณิตตั้งแต่แรก จะเข้าวิทย์คณิตเกรดรวมก็ไม่ถึงเกณฑ์ สอบเข้าวิทย์คณิตก็อย่าหวังเลย โง่จังคนอะไร
เราอยากให้แม่ยอมรับในสิ่งที่เราอยากจะทำ เพราะเราเชื่อว่าเราทำได้ ทุกวันนี้มีอะไรหลายๆอย่างที่เราโดนบังคับ จนบางเรื่องเราต้องปิดบังไม่ให้แม่รู้ กลัวจะโดนหนักกว่าเดิม
เราหาแนวทางทุกแนงแล้วว่าเราจะเรียนแบบที่เราตั้งใจไว้ เพราะแม่คงก็ไม่ได้อยู่จนเราจะแต่งงานมีลูกมีเต้าหรอกมั้ง อยากให้แม่เลิกกำหนดชีวิตเราได้แล้ว ถึงว่าจะพูดยังไงเขาก็ไม่ยอมรับก็เถอะ ก็คงต้องพูดให้แม่ฟังจนกว่าแม่จะเข้าใจมั้งคะ
สุดท้ายเราอยากจะถามว่ามีใครมีปัญหาแบบเราบ้างมั้ยคะ ทุกวันนี้สังคมพ่อแม่เขามีแต่หมอ วิศวะ ถาปัตย์เท่านั้นที่อยู่รอด จะพูดยังไงให้เขายอมรับดี
ปล.ที่ทั้งเรื่องไม่พูดถึงพ่อเพราะพ่อเรายอมรับค่ะ พ่อเราถือคติว่าถ้าเราอยากจะทำอะไรก็ให้ทำไป จะคอยชี้แนะอยู่ห่างๆ แต่ถ้าล้ม ทำผิดมาเมื่อไหร่ก็นั่นแหละค่ะ - -''
ขอบคุณที่สละเวลาเข้ามาอ่านนะคะ ยังไงก็ช่วยตอบหน่อยนะคะว่าจะพูดกับแม่ยังไงดี T T
พ่อแม่ตั้งความหวังในอนาคตเรามากเกินไปทำยังไงดีคะ
เราเป็นคนที่อ่อนคณิตศาสตร์มากๆเลยค่ะ แต่เรารู้ตัวว่าเราเป็นคนที่ถนัดในเรื่องการจำ ปฏิบัติ ไม่ชอบพวกทฤษฏี เราชอบเรียนภาษามากๆเลยค่ะ เราพยายามหลีกวิชาที่ต้องคำนวณเพราะเราอยู่ในระดับที่แย่มาก
เราตัดสินใจว่าเราจะต่อม.4 สายศิลป์ภาษาจีนค่ะ แต่แม่เราตั้งความหวังกับเราไว้ว่า เราจะต้องเรียนเภสัช ทั้งๆที่เราเคยบอกแม่ไว้ว่าเราอยากจะเรียนเกี่ยวกับภาษา ถึงยังไงเราเรียนสายศิลป์จีนเราก็ต้องเสียเปรียบพวกวิทย์คณิต ถึงจะสู้ยังไงก็ยากเพราะเราอ่อนคณิตศาสตร์อยู่แล้วด้วย แต่แม่เรายังพยายามดันเราไปลงเรียนพิเศษสารพัดที่โดยไม่ฟังเรา
แม่คิดแต่ว่าในโลกนี้อาชีพที่จะอยู่รอดได้มีแค่หมอ เภสัช วิศวกร สถาปนิกแค่นั้น แม่ได้แต่บอกว่าแม่ปูทางไว้ให้แล้ว หนูต้องเดินไปตามทางนี้ แม่ดูไว้แล้วว่าจบมาจะเป็นแบบนี้ เพราะมันเป็นอาชีพที่ใครก็ยกย่องนับถือ...
แค่นั้นเอง แม่เราคิดแค่นั้น...
เราเคยเล่าให้แม่ฟังแล้วค่ะ ว่าเราอยากจะเรียนต่อสายภาษานะ ตอนนี้เรียนศิลป์ภาษา พอเข้ามหาลัยเราจะเรียนคณะอักษรฯนะ เราจะจบไปเป็นจะได้ทำงานในกระทรวงต่างประเทศนะแม่ เป็นไกด์งี้ หรูๆหน่อยก็ไปทำงานต่างประเทศไง มันก็เป็นอาชีพที่เราก็อยู่ได้แบบมีความสุขนะแม่
แต่แม่ก็ฟังแล้วก็เฉยไป เงียบไม่ตอบเราสักคำ วันต่อมาแม่ก็พูดเหมือนเดิมว่า เป็นเภสัชนะ แม่เห็นลูกคนนั้นเขาก็เป็นเภสัช เขาได้ดิบได้ดีอย่างงั้นนะอย่างงี้นะ เหมือนเดิมทุกๆวัน
แม่เราเก่งมากๆ สามารถเอาเรื่องที่จะให้เราเป็นเภสัชมาพูดกับเราได้ทุกเวลา แม้กระทั่งเรากวาดบ้านอยู่...
จนวันนี้แม่ก็พูดอีก เมื่อวานเราก็นั่งคิดแต่ว่าเราทำไม่ได้หรอกนะ เสียเปรียบที่อ่อนคณิตตั้งแต่แรก จะเข้าวิทย์คณิตเกรดรวมก็ไม่ถึงเกณฑ์ สอบเข้าวิทย์คณิตก็อย่าหวังเลย โง่จังคนอะไร
เราอยากให้แม่ยอมรับในสิ่งที่เราอยากจะทำ เพราะเราเชื่อว่าเราทำได้ ทุกวันนี้มีอะไรหลายๆอย่างที่เราโดนบังคับ จนบางเรื่องเราต้องปิดบังไม่ให้แม่รู้ กลัวจะโดนหนักกว่าเดิม
เราหาแนวทางทุกแนงแล้วว่าเราจะเรียนแบบที่เราตั้งใจไว้ เพราะแม่คงก็ไม่ได้อยู่จนเราจะแต่งงานมีลูกมีเต้าหรอกมั้ง อยากให้แม่เลิกกำหนดชีวิตเราได้แล้ว ถึงว่าจะพูดยังไงเขาก็ไม่ยอมรับก็เถอะ ก็คงต้องพูดให้แม่ฟังจนกว่าแม่จะเข้าใจมั้งคะ
สุดท้ายเราอยากจะถามว่ามีใครมีปัญหาแบบเราบ้างมั้ยคะ ทุกวันนี้สังคมพ่อแม่เขามีแต่หมอ วิศวะ ถาปัตย์เท่านั้นที่อยู่รอด จะพูดยังไงให้เขายอมรับดี
ปล.ที่ทั้งเรื่องไม่พูดถึงพ่อเพราะพ่อเรายอมรับค่ะ พ่อเราถือคติว่าถ้าเราอยากจะทำอะไรก็ให้ทำไป จะคอยชี้แนะอยู่ห่างๆ แต่ถ้าล้ม ทำผิดมาเมื่อไหร่ก็นั่นแหละค่ะ - -''
ขอบคุณที่สละเวลาเข้ามาอ่านนะคะ ยังไงก็ช่วยตอบหน่อยนะคะว่าจะพูดกับแม่ยังไงดี T T