กระทู้นี้เขียนขึ้นหลังจากแมวเราหยุดหายใจไปเมื่อครึ่งชม.ที่แล้ว เพื่อเป็นอุทาหรณ์หรืออะไรก็ตามแต่ ให้คนที่เลี้ยงแมวหรือคิดจะเลี้ยงแมว รวมทั้งตัวเราได้เตือนตัวเอง...

เราเป็นทาสแมวมือใหม่ ไม่เคยมีความรู้เรื่องแมว สนใจอยากเลี้ยงเพราะเหงาเราอยู่บ้านคนเดียวบ่อยๆ จึงได้นำแมวสก๊อตติชโฟล เพศผู้มาเลี้ยง ชื่อ น้องนำโชค นำแมว เจ้าอ้วน พุงหมี มีหลายชื่อมากตามแต่เราจะเรียก เนื่องจากเราไม่มีความรู้แต่เราคิดว่าเรามีความพร้อม เราเลยพาไปหาหมอทุก2อาทิตย์ที่คลินิกเพื่อควรตรวจเช็คทุกอย่างไม่ก็ไปตัดเล็บเช็บหู ให้หมอคอนเฟิร์มว่าน้องแข็งแรงเราก็สบายใจ เราเลี้ยงระบบปิด100% เพราะเราอ่านเจอว่าแมวจะอายุยืนกว่าแบบปล่อย เราอยากให้เค้าอยู่ด้วยนานๆ อาหารเราเลือกแต่ดีๆ พรีเมี่ยมให้เค้าเลือกกินแบบบุฟเฟ่ แมวเราตัวใหญ่สุขภาพดี วิตามินเราก็บำรุง ร่าเริงมีความสุขมาก จนกระทั่ง เราทราบว่าตัวเองตั้งครรภ์และปรึกษาหมอฝากครรภ์เรื่องเลี้ยงแมว หมอแนะนำแยกโซนเลี้ยง แต่บ้านเราแนกโซนไม่สะดวก เลยติดต่อให้น้องเจ้าของเดิมช่วยเลี้ยง ซึ่งน้องก็ไม่มีปัญหา ที่บ้านเค้ารักแมว เลี้ยงอยู่7ตัว แม่พันธุ์ของแมวเราก็ยังอยู่ที่บ้านเค้า
หลังจากเราเอาไป แมวก็ปรับตัวได้ดี เล่นกับเพื่อนๆ แต่มีการทานอาหารรวมกัน ใช้กะบะรวมกันเพราะแยกยาก เวลาแฟนเรากลับจากทำงานก็ไปรับมาบ้านเพราะเราคิดถึง ฝาก1เดือนไปรับกลับมา3อาทิตย์ ก็เอาไปฝากอีกครั้ง ครั้งล่าสุดนี้คือที่มีปัญหาเกิดขึ้น
เราเข้าใจมาตลอดว่า โรคในแมวที่เป็นแล้วตายคือ เอดส์แมว เราไม่เคยรู้จัก Fip (เยื่อบุช่องท้องอักเสบ) จนวินาทีที่น้องคนเลี้ยงไลน์มาบอกเราว่าน้องซึม ไม่กิน ท้องบวม และพาไปตรวจคลินิก ค่าตับสูง เกล็ดเลือดต่ำ เงือก หูซีดเป็นดีซาน ต้องมาตรวจละเอียดที่ รพส.เกษตร น้องกับแม่เค้ามาจากอ่างทอง วันนั้นเราดันเข้ารพ.เพราะลำไส้อักเสบเลยไม่ได้ไปหา ผ่านมา1อาทิตย์ นัดฟังผล เรามาเจอเค้าวันนี้ หมอบอกผลตรวจน้ำในท้องที่เจาะออกมาเป็นสีเหลืองเข้ม รอบแรกเจาะไป600cc วันนี้240cc ให้น้ำเกลือ เราเห็นอาการเค้าไม่ดีกลัวจะอยู่อีกไม่นาน เอาไงก็เอาเราเลยพากลับบ้านแล้ว จะตายก็ให้มาตายที่บ้าน น้องไม่กินอะไรเลย เราซื้อ a/d ผสมน้ำใส่สลิ้งป้อน ซักพักก็ไหลออกจากปากเหมือนร่างกายไปรับ ช่วงค่ะเริ่มไม่มีแรงแม้จะเดินได้แต่คลานๆ พักๆ ร้องถี่ขึ้น กัดผ้า เราไม่เคยคิดมาก่อนว่าเค้าจะทรมานแบบนี้ เราคิดว่าเค้าน่าจะไปอย่างสงบ เราไม่สามารถช่วยอะไรเค้าได้เลย เราเฝ้าจนตี3 เค้าร้องถี่ๆดังๆ ดิ้นๆเหมือนชัก เราทำอะไรไม่ถูก ทนดูไม่ไหว เราหันไปหาพระพุธรูป และรูปหลวงพ่อ ยกมือพนม ขอให้แมวตัวนี้จากไปอย่างสงบ ขอให้หมดทุกข์ซะที เราพูดซ้ำๆ อยู่ไม่นานหันมาอีกที น้องนิ่งไปแล้ว พุงไม่กระเพื่อม ตาค้าง อ้าปาก แต่เราไม่ร้องไห้แล้วเราร้องไปจนเหนื่อยจนหมดและเราอยากให้เค้าไปอย่างสงบ เค้าฉี่ออกมาเล็กน้อยและมีน้ำไหลจากปากนิดหน่อย เราอุ้มเค้าใส่ตะกร้า คลุมผ้าขาว รอพ่อมาช่วยขุดหลุมฝังข้างบ้านพรุ่งนี้เช้า
สาเหตุที่น้องเป็น หมอบอกว่า ตัวแมวอาจมีเชื้ออยู่แล้ว แต่บางตัวภูมิดีก็ไม่เป็นไร แต่ถ้าภูมิต่ำจะเป็นแล้วรักษาไม่ได้
เกิดได้จาก
ความเครียดที่ย้ายที่อยู่บ่อยๆ  (เราผิดเอง เราไม่รู้มาก่อนว่าจะเกิดแบบนี้ขึ้นได้)
เลี้ยงรวมกันหลายตัว ใช้กะบะ ถาดอาหารร่วมกัน ( บ้านฝากเลี้ยงมีแมว7 ตัว ใช้ของร่วมกัน)
มีลูกแมวเกิดใหม่ในบ้าน (บ้านฝากเลี้ยงเพิ่งมีแมวคอกใหม่เมื่อ2สัปดาห์ก่อน)
อันนี้คือปัจจัยที่น้องแมวเราเสี่ยงเป็น
และหมอบอกว่า แมวพันธุ์สก๊อตติชที่ป่วยมาเป็นโรคนี้พบบ่อยมาก

สุดท้ายนี้ ใครที่มีแมวเป็นโรคนี้ ก็ขอเป็นกำลังใจให้ มันเหมือนเฝ้าดูคนที่รักกำลังจะจากไป แต่พอเค้าไปแล้วทุกอย่างจะจบ เค้าจะไม่ทรมานอีกแล้ว คนที่อยู่ต้องเข้มแข็งต่อไป

ส่วนตัวเราในชีวิตนี้มีเหลืออยู่ เราคงไม่เลี้ยงอะไรอีกแล้ว เรารับความรู้สึกนี้อีกไม่ได้ ความผูกพันธ์ สงสาร สูญเสีย นำโชคจะเป็นตัวสุดท้ายที่เราจะทนดูเค้าตายไปต่อหน้าเรา