"อย่ากังวล...กับคนที่ไม่อยู่แล้ว
อย่ากังวล...กับอนาคตที่ยังมาไม่ถึง
อย่ากังวล...กับสิ่งที่มันผ่านเลยไปแล้ว"



ซอนอู คือพี่ชายที่แสนดีของน้อง คือคนที่เป็นทุกอย่างของบ้านมาตลอด
แต่แล้ววันหนึ่ง การเข้ามาของพ่อแท็ค ก็ทำให้เขาเริ่มพบว่า บางอย่างได้เริ่มเปลี่ยนไปจากเดิม
ซอนอูเคยดูแลแม่ ดูแลน้อง งานบ้านงานเรียนไม่เคยขาดตกบกพร่อง และทำหน้าที่แทนพ่อที่ตายไปแล้ว
เป็นเสาหลักของครอบครัวมาเสมอ จนมาอีพีนี้ เราก็ได้เห็นอีกด้านของซอนอู ด้านที่เปลี่ยวเหงา
ด้านที่ไม่เคยมีใครเห็น ทีละนิดๆ ซอนอูเริ่สร้างมโนภาพของพ่อขึ้นมา เพื่อเป็นเพื่อนของเขา



แม้กระทั่งเรื่องความรัก ซอนอูก็เปิดอกคุยกับพ่อแบบลูกผู้ชาย เหมือนว่าพ่อที่ตายไปแล้ว
ยังคงมีชีวิตอยู่กับเขาตรงนั้น เขาคุยกับพ่อทุกเรื่องในแต่ละวัน ทุกปัญหาที่เด็กผู้ชายต้องเจอ
ซอนอูยังคงมีมโนภาพของพ่อประโลมใจในแต่ละวัน
เมื่อโบราถามซอนอูว่า "ทำไม ไม่ชอบคุณลุงเหรอ ?" ซอนอู "ก็ไม่ขนาดนั้น"



แต่แล้ววันหนึ่งความเปลี่ยนแปลงก็เริ่มเด่นชัด น้องสาวที่เคยติดสอยห้อยตามพี่ไม่ห่าง แม้ในยามเจ็บไข้ได้ป่วย
เมื่อลืมตาตื่นขึ้นมา คนแรกที่เรียกหา กลับไม่ใช่พี่ชายคนนี้ แต่เป็นลุงข้างบ้าน ที่เริ่มเข้ามาแทรกซึมช่องว่างนั้นทีละนิดละน้อย



"จินจูของเราตืนแล้วสินะ...เจ็บมากล่ะสิ คงเจ็บน่าดูเลยใช่มั้ย ?"
"อาจอชิ...อาจอชิ โอติโซะ" (คุณลุง...คุณลุงไปไหนแล้ว ?)
"อาจอชิ...พอกูชิโพ" (คิดถึงคุณลุงมากเลยเหรอ ?)
"อื้ม...."

คำตอบสั้นๆ "อื้ม..." ทำให้ซอนอูเริ่มกังวลว่า เขาอาจจะเสียน้องที่รักที่สุดไปให้กับคนอื่น
ในใจของพี่ชายคนนี้ คงไม่ชอบที่น้องเริ่มเห็นคนอื่นสำคัญกว่าตัวเอง มันทำให้เขารู้สึกว่า
ตัวเองบกพร่องและยังดูแลน้องได้ไม่ดี



เมื่อซอนอูถามแม่ แม้ขาจะกังวลว่าแ่จะห่วงน้องจนกินไม่ได้นอนไม่หลับ ซอนอูถามแม่ว่าตกใจมากเลยล่ะสิ
กินอะไรหน่อยมั้ย "ไม่เป็นไร" คือคำตอบที่ซอนอูได้รับจากแม่ แต่สิ่งที่ทำให้ซอนอูกังวลอีกครังก็คือ
กับพ่อแท็ค แม่เขาทุกข์ร้อน แสดงความกังวลออกมาชัดเจน ทำให้ซอนอูกังวลมากอีกครั้ง ว่าทำ
คนที่แม่ระบายด้วย ถึงไม่ใช่เขา...แต่เป็น "แท็ค...อัปป้า"



ในวันที่เหมือนเหลือตัวคนเดียว คนสุดท้ายที่เขาจะพูดคุยได้ คนข้างๆที่ยังมีลมหายใจ กลับไม่ใช่คนในครอบครัว
แต่เป็นพี่สาวข้างบ้าน ที่คอยปลอบเขาในงานศพของพ่อ และตลอดมาจนถึงตอนนี้ ตอนนี้ในใจของซอนอูมีคำถามหนึ่งผุดเข้ามา
"มีอะไรเหรอ ?"
"พี่ครับ...ทำไมต้องเป็นคุณลุงที่อยู่ตรงนั้น ?"
"อัปป้า...เบียยาเนโย ...อัปป้า โนมูเบียยาเนโย" (ผม...รู้สึกผิดต่อพ่อ....ผม...รู้สึกผิดต่อพ่อมากจริงๆครับ)



ซอนอู เด็กน้อยที่เสียพ่อไปในอุบัติเหตุ ต้องอยู่กับแม่และน้องสาว ชีวิตไม่เคยมีรองเท้าหรือเสื้อแพงๆ
แต่ก็ไม่เคยทำให้ผู้เป็นแม่ต้องเสียใจสักครั้ง กินข้าวทุกครั้งจนหมดจานแม้ว่าจะไม่อร่อย ช่วยงานบ้านซ้อของไม่ขาดบกพร่อง
แต่แล้ววันหนึ่งที่หน้าที่เหล่านั้นเริ่มมีคนอื่นเข้ามาทำแทน ซอนอูก็เริ่มกังวลว่าความรักที่เขาเคยได้รับ
จะจากเขาไปในไม่นาน และนั่นยิ่งทำให้เขา รู้สึกผิดต่อผู้เป็นพ่อ...ที่ตัวเองไม่สามารถเป็นที่พึ่งของครอบครัวได้
"โจ๊กของแม่ ยังไงก็อร่อยที่สุดในโลก"
"พ่อครับ...วันนี้ จินจูไม่สบาย"
"อื้ม..."
"แม่เหมือนจะห่วงน้องมาก แต่เอาแต่บอกผมว่าไม่เป็นไร พ่อแท็คก็อยู่ที่นั่นด้วย แม่เลยไปปรึกษาให้คุณลุงฟัง"
"โด...ก๊กจงเฮรามันโดจี อัปป้าเทเวนันเด" (ลูกกังวลมากเกินไปแล้ว พ่อไม่เห็นเป็นอะไรมาก)
"พ่อ...ไม่โกรธเหรอ ?"
"พ่อ...ไม่เคยโกรธเลยนะซอนอูย่าห์"
"ซอนอูย่าห์...พ่อ..ไม่ได้อยู่กับแม่ของลูกแล้วนะ"
"ซอนอูย่าห์...พ่อนะแค่อยากเห็นแม่เขามีความสุข (เฮงโบ๊กเคง-ไม่แน่ใจภาษาเกาหลีแปลว่าอะไรครับ) แค่นั้นก็พอแล้ว"
"อัปป้า...เบียยาเน ชองมัล...เบียยาเน" (พ่อครับ...ผมขอโทษ ขอโทษจริงๆครับ)



ขอชื่นชม คขบ. กับอีพีนี้มาก ทำให้ผมเสียน้ำตาอีกแล้ว
วันนี้ไม่มีทีมจองฮวัน ไม่มีทีมแท็ค แต่ของเสียงปรบมือให้ #ทีมงานReply1988 ทั้งพีดีและคนเขียนบท
วันนี้อิ่มมากจริงๆ อิ่มทั้งน้ำตา

**ปล. 1 สกิลภาษาผมน่าจะผิดเยอะมากๆครับ แค่งูๆปลาๆนะครับอาศัยดำน้ำเอาบ้าง ยังไงรอซับดีกว่า อันนี้แปลตามที่เข้าใจ ตอนดูซับสงสัยได้ขี้มูกโป่งแน่ๆ**