สวัสดีชาวพันทิปทุกคนค่ะ ในเมื่ออยากจะแชร์ก็จะไม่ปิดบังนะคะตัวเราเองมีชื่อว่านิ้งค่ะ ปัจจุบันเป็นนักเรียนชั้นม.5ช่วงปลาย ปีหน้าก็จะขึ้นม.6ละค่ะ ตอนนี้ได้เลิกกับแฟนไปแล้วค่ะ ซึ่งเป็นเพื่อนห้องเดียวกัน(ขอไม่ออกนามนะคะ)เราคบกันวันทั่27/11/57 นี่ไม่รวมที่คุยกันหรือเริ่มรักกันก่อนหน้านั้นประมาณ5เดือนนะคะ จนมาถึงวันที่เลิกกัน29/11/58 ตอนแรกที่เราคบกันมันเป็นช่วงเวลาที่ดีมากๆค่ะมันก็คงเหมือนคู่ใครอีกหลายๆคู่ ตั้งแต่นิ้งคบกับเขาในชีวิตของนิ้งเองก็มีอะไรหลายๆอย่างดีขึ้นทั้งเรื่องการเรียน เรื่องค่าใช้จ่าย ครอบครัวนิ้งเคยเกือบล้มละลายมาครั้งนึงค่ะช่วงนั้นแม่ไม่สามารถส่งเงินไปโรงเรียนมาให้นิ้งได้เพราะแม่ช็อตเงินมาก และนิ้งและแม่เองก็ได้เขานี่แหละค่ะยื่นมือเขามาช่วยเหลือให้เงินไปโรงเรียนจ่ายค่างาน ซื้อนู้นซื้อนี่ให้ นิ้งรู้สึกว่าเขาดีกับนิ้งและแม่มากค่ะ เราเริ่มต้นความรักของเราได้ดีค่ะ เพราะเขาเพิ่งเข้ามาเรียนม.ปลายในโรงเรียนซึ่งตอนม.ต้นนิ้งเองก็เรียนที่นี่ค่ะ ตอนแรกที่เจอเขามันเป็นวันเปิดเทอมประมาณ7/5/57นิ้งเองก็ไม่ได้อะไรมากนะคะแค่มองว่าเขาน่ารักดีก็แอบชอบๆบ้าง พอเริ่มเรียนมาได้เดือนกว่าๆนิ้งก็เริ่มชอบเขามากขึ้นเพราะเขาคอยช่วยเหลือนิ้งคอยทำงานให้นิ้ง แล้วนิ้งก็ได้รู้มาว่าเขาอกหักเขาโดนแฟนเก่าบอกเลิก และช่วงนั้นนิ้งเองก็ได้เขาไปคุยไปปลอบใจเขาซึ่งมันทำให้เขาดีขึ้นหลังจากนั้นเราก็คุยกันมาเรื่อยๆค่ะจนไม่รู้ว่าเราเริ่มรักกันตอนไหน แปลกมากที่เพื่อนๆมองว่าเราคบกันทั้งๆที่เราแค่คุยกัน5555 เราคุยกันมาเรื่อยๆจนมาตกลงคบกันในเดือนที่5นับตั้งแต่คุยกัน >< เรารักกันดีค่ะในวันครบรอบเขาจะพาไปกินนู่นกินนี่ข้าวบ้างนมปั่นบ้างหมูกระทะบ้าง บางเดือนก็มีตุ๊กตาค่ะ ปกติไม่เคยมีใครซื้อตุ๊กตาให้จนปัจจุบันนิ้งมีตุ๊กตา6ตัวนอนอยู่บนเตียงด้วยทุกวันค่ะ  ช่วงลอยกระทงของปี57เราไปลอยด้วยกันค่ะ เพราะเราเริ่มรักกันมากขึ้นเรื่อยๆแล้วแต่เรายังไม่ได้เป็นแฟน>< ปีใหม่ของปีนี้(ปี58)เขาน่ารักมากค่ะ แอบไปซื้อตุ๊กตาตัวใหญ่(ไม่มาก)มาเซอร์ไพรซ์ด้วยการแอบปีนหน้าต่างมาวางไว้ในบ้าน นิ้งกลับบ้านมาก็งงเลยว่าตุ๊กตาใคร เขาโทรมาหาถามว่าเห็นตุ๊กตามั้ย? นิ้งก็ตอบว่าเห็นนะคะ  เขาบอกว่าของขวัญปีใหม่นะ นิ้งนี่แทบร้องไห้เลยค่ะ ดีใจมาก คบมาหลายคนไม่เคยมีใครซื้อให้เลย วันนั้นเราก็ไปเคาท์ดาวน์ด้วยกันที่บ้านเพื่อนค่ะ มีปาร์ตี้เล็กๆ มันเป็นช่วงเวลาที่มีความสุขมาก เรารักกันดีมาเรื่อยๆจนถึงวาเลนไทน์นิ้งอยากออกไปเที่ยวกับเขาค่ะเขาโทรมาหาว่าจะมาหาอยู่บ้านกำลังออกไปซึ่งนิ้งเองรอเขานานมากเกือบชั่วโมง(บ้านห่างกันประมาณ5กิโลเองค่ะ) นิ้งนั่งทำอะไรเล่นๆเรื่อยเปื่อนจนได้ยินเสียงรถเขานิ้งงอนมากค่ะ เขาชอบปล่อยให้นิ้งรอนานๆ นิ้งทำท่าเบือนหน้าหนีจนเขาเปิดประตู(บานเลื่อน)เข้ามา เขาเดิมมานั่งข้างๆพร้อมช่อสีฟ้า(สีที่นิ้งชอบ)และเป็นดอกกุหลาบขาว(นิ้งชอบดอกกุหลาบขาวมากค่ะ) นิ้งถึงกับน้ำตาค้างเลยที่เขามาช้าเพราะเขารอดอกไม้ วันนั้นนิ้งมีความสุขมากค่ะเราออกไปเที่ยวข้างนอกด้วยกัน หลังจากนั้นเราได้มีโอกาสไปทำงานกลุ่มค่ะ ได้อยู่กลุ่มเดียวกัน ไปถ่ายวีดีโอแนะนำสถานที่ท่องเที่ยว เราต้องค้างคืนค่ะ ซึ่งเราแบ่งกลุ่มกัน เราได้นอนด้วยกันค่ะเพราะเพื่อนเห็นว่าเป็นแฟนกัน วันนั้นเป็นครั้งแรกที่เราได้นอนด้วยกัน อ้อมกอดของเขามันอบอุ่นมากจนถึงวันนี้นิ้งก็ไม่เคยลืมความอบอุ่นนั้นเลย หลังจากนั้นมาเข้าช่วงประมาณเดือนที่4-5เราก็มีทะเลาะมีงอนกันบ้างเล็กน้อยค่ะแต่เขาเองก็ยอมขอโทษไม่ว่าเรื่องนั้นเขาจะถูกและนิ้งเป็นคนผิดก็ตาม จนช่วงหลังมาเรื่มหนักขึ้นในช่วงเดือนที่7เราทะเลาะกันเขาคงอยากเปลี่ยนนิสัยนิ้งบ้าง อยากให้นิ้งเปลี่ยนแปลงตัวเองบ้าง เขาเลยไม่ยอมแล้วเราก็ะเลาะกันค่ะ เพราะนิ้งเองที่เห็นแก่ตัวไม่ยอมขอโทษเขา แต่ในแต่ละครั้งที่เราทะเลาะกันเราจะกลับมาคืนดีกันทุกครั้งค่ะ เราไม่เคยโกรธกันข้ามคืน แต่ยิ่งผ่านไปนานเท่าไหร่มันก็ยิ่งหนักขึ้น จนก่อนจะครบรอบ1ปี เราเลิกกันไปครั้งแรก(ประมาณเดือนที่10นิ้งจำวันไม่ได้)ไม่ถึง3ชั่วโมงค่ะเราคืนดีกันนิ้งเองก็รู้สึกขาดเขาไม่ได้แต่เขาบอกจะแกล้งเพื่อนโดยการไปโรงเรียนแล้วบอกว่าเราเลิกกันจริงๆตั้งแต่เมื่อคืน นิ้งเป็นคนโกหกไม่เก่งค่ะ555เพราะตั้งแต่คบกับเขานิ้งไม่เคยโกหกเลยถึงโกหกเขาก็จับได้อยู่ดี>< ไม่ถึงครึ่งวันความก็แตกค่ะ เพื่อนดูออกว่าเรายังรักกัน  เรายังคงรักกันดีนะคะนิ้งไม่รู้หรอกว่านิ้งรักเขามากแค่ไหนแต่ช่วงเวาที่เขาคอยอยู่ข้างๆนิ้งมาทำให้นิ้งรู้สึกว่าเขาเป็นครึ่งชีวิตของนิ้งไปแล้ว(นิ้งร้สึดอย่างนั้นจริงๆค่ะ) เราก็คบกันต่อเรื่อยๆมีทะเลาะบ้างจนมาถึงเดือนที่11 เราทะเลาะกันรุนแรงค่ะด้วยหลายสาเหตุซึ่งนิ้งและเขาเองต่างก็ร้องไห้ ครั้งนี้เขาขอโอกาสค่ะ อยากทำให้ทุกอย่างดีขึ้น เราก็คืนดีกัน แต่พอผ่านไปไม่นานช่วงเดือนที่11ด้วยความงี่เง่าของนิ้งทำให้เราทะเลาะกันมากขึ้นเรื่อยๆ4-5วันติด เสียน้ำตาทุกวัน ในตอนนั้นนิ้งยอมรับค่ะ นิ้งผิดมากที่เห็นแก่ตัว นิ้งไม่เคยยอมเขาเลย ไม่เคยขอโทษเขาก่อนจนตอนนี้ เหมือนเขาเริ่มจะไม่ไหวนิ้งก็เป็นคนยอมขอโทษค่ะ ถึงนิ้งจะยังรู้สึกไม่ดีอาจเพราะความเป็นผู้หญิงแต่นิ้งไม่อยากเสียเขาไปจริงๆค่ะเลยยอมทำ พยายามทำให้เหมือนที่เขาเคยทำ เราเลิกกันครั้งที่2ก่อนวันลอยกระทงค่ะ(23/11/58) นิ้งเสียใจมากเขาเองก็เช่นกันครั้งนี้นิ้งยอมค่ะ นิ้งเป็นคนขอโอกาสเขานิ้งขอร้องทุกอย่างเพื่อให้เขากลับมา สุดท้ายเขาให้โอกาสนิ้งค่ะพอถึงวันลอยกระทง(25/11/58)เราไปด้วยกันเป็นปีที่2ค่ะ เขาไปรับนิ้งที่บ้านแล้วก็พาไปซื้อโคมก่อนไปลอยกระทงเราปล่อยโคมกันก่อนค่ะ เราปล่อยกันแค่2คน เราต่างก็อธิบายให้หลังจากนี้มีแต่สิ่งดีๆเข้ามาหลังจากนั้นเราก็ไปลอยกระทงกัน(นัดเพื่อนไว้ค่ะ)เราลอยอันเดียวกันนิ้งดึงผมนิ้งกับเขาคนละเส้นลงในกระทง เราต่างขอพร นิ้งขอให้เรารักกันอย่างนี้ตลอดไปขอให้ความเหงาความผิดหวังความเสียใจสิ่งร้ายๆที่ผ่านมาลอยหายไปกับกระทง ส่วนเขาเองนิ้งไม่กล้าถามหรอกค่ะ5555 หลังจากนั้นเราก็แยกกันไปกับเพื่อนนิ้งก็ไปลอยกับเพื่อนอีกรอบ จนถึงเวลาที่เขาจะกลับ นิ้งแวะคุยกับเพื่อนเขาค่ะ(ผู้ชาย)เพราะตอนที่เลิกกันก่อนหน้านั้นนิ้งโทรหาเพื่อนของเขาเพื่อปรึกษาเพราะมันเป็นผู้ชายที่รับฟังนิ้งที่สุด นิ้งแค่ถามว่าวันนั้นนิ้งเป็นอะไรมากมั้ย?เพราะเห็นมันทักแชทมาบอกว่า"หนักมากนะ" เขาเลยบอกว่านิ้งร้องไห้จนเผลอหลับทั้งร้องไห้ทะละเมอว่าอย่าทิ้งนิ้งไป(ประมาณนี้) แต่นิ้งไม่อยากให้เขาได้ยินด้วย นิ้งไม่อยากให้เขารู้ว่านิ้งหนักแค่ไหนหรือถ้าเขาอยากรู้นิ้งอยากให้เขาถามเพื่อนคนนั้นเองมากกว่าที่จะให้นิ้งพูด แต่เขากลับโกรธค่ะ นิ้งบอกเหตุผลแต่เขาไม่ฟัง เขาพานิ้งขับรถเร็วมากจนนิ้งแทบร้องไห้เพราะนิ้งกลัวพอไปถึงบ้านเขาไม่ลงจากรถเลยค่ะ นิ้งคิดว่าเขาจะอยู่กับนิ้งต่อสักนิดหรือกอดกันสักครั้งก่อน แต่ไม่เลยค่ะ เขาโบกมือลาตามปกติแล้วขับรถออกไป นิ้งร็ว่าเขาโกรธค่ะ แต่นิ้งเองก็เสียใจ นิ้งเดินกลับเข้าบ้านไป(วันนั้นอยู่บ้านคนเดียว)ทั้งมืด แต่เสียใจมากจนไม่คิดที่จะเปิดไฟ นิ้งเข้าห้องไปนิ้งร้องไห้เสียใจ นิ้งโทรตามเพื่อนผู้ชายคนนั้นมาเฝ้าเลยค่ะ นิ้งกลัว นิ้งไม่ไหวที่จะอยู่คนเดียว นิ้งโทรหาเขาค่ะ มันร็สึกค้างคานิ้งเลยพูดทุกสิ่งทุกอย่างที่เขารับรู้ออกไปพร้อมกับย้ำเหตุผลว่าทำไมนิ้งถึงไม่อยากพูดให้เขาฟังสุดท้ายก็กลายเป็นทะเลาะกันและจบลงด้วยคำขอโทษ นิ้งออกมานั่งกับเพื่อนหน้าบ้านค่ะร้องไห้เลย สุดท้ายเพื่อนมันบอกให้นิ้งไปนอนค่ะ นิ้งเลยไปและนิ้งก็ขอให้มันเฝ้า ให้นิ้งหลับก่อนแล้วค่อยกลับมันก็เฝ้านิ้งค่ะ จนตื่นมาเห็นแชทของเพื่อนคนนั้นมันบอกว่า"ละเมอหนักกว่าเดิมอีกนะ"นิ้งตกใจมากไม่รู้ว่าละเมออะไรออกไปบ้างแต่ก็ไม่กล้าถามอะไรมันมากค่ะ หลังจากวันนั้นก็มาถึงวันครบรอบ1ปี(27/11/58)นิ้งคิดว่าจะมีอะไรที่พิเศษกว่าครบรอบเดือนแต่ละเดือนที่ผ่านมา แต่ในความเป็นจริงไม่ใช่ค่ะ เขาชวนไปกินแค่นมปั่นซึ่งมันก็ยังดีกว่าเขาไม่ทำอะไรเลย แต่นิ้งไม่อยากกินนมปั่นจริงๆค่ะ นิ้งเลยบอกว่าจะพาเขาไปกิน แต่เขาก็ไม่ยอมจนเราทะเลาะกันค่ะ นิ้งเลยบอกเขาไปว่าถ้าไม่พาไปกินอะไรหรือซื้ออะไรก็ขอแค่อยู่ด้วยกัน2คนให้มันนานๆก็พอ แต่เขาก็อยู่ไม่ได้ค่ะ เราก็ทะเลาะกันเรื่อยๆ จนมาถึงวันสิ้นสุด(29/11/58)เขามาหานิ้งค่ะเคลียกันที่บ้านนิ้ง #สุดท้ายเราก็เลิกกันเขาขอกอดนิ้งเขาบอกว่าเขาขอโทษเขากลับมาหานิ้งไม่ได้แล้วเพราะทุกครั้งที่ทะเลาะกันมันบั่นทอนความรักที่มีให้จนหมดไปแล้ว นิ้งเสียใจมากค่ะ นิ้งขอร้อง อ้อนวอนทุกอย่างเพื่อไม่ให้เขาไป แต่เขาก็ยังยืนยันคำเดิม นิ้งเองก็ยืนยันจะรอเขาค่ะ เขาบอกว่าไม่อยากให้นิ้งรอ ไม่อยากให้นิ้งพยายามอะไรอีกแล้ว มันไม่มีประโยชน์แล้ว นิ้งทำอะไรให้ไปตอนนี้ก็ไม่มีค่า เขาไม่อยากเสี่ยงทำให้นิ้งเสียใจหรือร้องไห้เพราะเขาอีกแล้ว นิ้งเองก็ไม่ถอดใจค่ะนิ้งยืนยันคำเดิมจะรอวันที่เขากลับมา นิ้งขอให้เขาลดสถานะลงมาเป็นแค่เพื่อนแล้วเราก็ทำข้อตกลงกันค่ะ นิ้งขอโทรหาเขาทุกวัน แค่วันละไม่กี่นาทีก็ได้ ขอให้เขาไม่เฉยชา ขอเรียกเขาด้วยการใช้ศัพท์เดิม(มี่แทนเรา2คนค่ะ)ซึ่งเขาก็ให้ค่ะ แล้วเขาก็บอกว่ามีอะไรก็บอกเขา ไม่มีเงินไปโรงเรียนหรือมีปัญหาอะไรก็บอกเขา เพราะนิ้งคือมี่ของเขาค่ะ ในวันนั้นเรากอดกันเพื่อล่ำลาแล้วกลับมาเป็นเพื่อนค่ะ เราคบกันได้แค่1ปี2วัน ซึ่งสำหรับนิ้งมันเป็นช่วงเวลาที่มีค่ามากและเขาเป็นคนแรกตั้งแต่นิ้งคบมาแล้วนิ้งจริงจังเพราะนิ้งสามารถฝากชีวิตของนิ้งไว้ที่เขาได้ แต่มันก็ต้องพังลงเพราะนิ้งเองค่ะ หลังจากนั้นมานิ้งก็ยังทำไม่ได้นิ้งหวังสูงเกินไปว่าเขาจะกลับมาซึ่งเขาไม่ได้อยากกลับมาอีกแล้ว นิ้งได้แต่หลอกตวเองค่ะ หลอกซ้ำแล้วซ้ำเล่าว่าเขายังมีใจ เขาจะกลับมา ซึ่งมันไม่ใช่ความจริงแม้แต่น้อยเลยค่ะ และมันก็ทำให้เขาเสียใจมากขึ้นเพราะนิ้งยิ่งร้องไห้นิ้งยิ่งเสียใจ แต่การที่เขาทำการที่เขาเลือกจะไปมันเป็นเพราะเหตุผลแค่นั้นหรอคะ? แล้วทางเลือกของเขามันทำให้นิ้งดีขึ้นรึเปล่า? มันไม่ใช่เลยค่ะ มันอาจจะจริงที่เขาเลือกทางที่ทำให้นิ้งเจ็บน้อยที่สุดแต่กว่าที่นิ้งจะหายเจ็บ ปัจจุบันนิ้งต้องเจ็บปวดอีกสักเท่าไหร่? กี่พรุ่งนี้น้ำตาของนิ้งถึงจะหยุดไหล? นิ้งต้องเจอหน้าเขาที่โรงเรียนทุกวันที่ไปเรียนนั่งเรียนห้องเดียวกัน ทำกิจกรรมร่วมกัน แล้วเมื่อไหร่นิ้งจะทำใจได้? ตั้งแต่เลิกกันมา2อาทิตย์กว่า นิ้งร้องไห้ทุกวัน นิ้งกลั้นน้ำตาจากโรงเรียนตั้งแต่เช้าเพื่อกลับมาระบายที่บ้าน เวลานิ้งเ็นเขาอยู่โรงเรียน เขาทำเหมือนเขาไม่ได้เสียใจอะไรเลย เขาเล่นกับเพื่อน เขาหัวเพราะ ดูเหมือนเขามีความสุข แต่นิ้งล่ะ? นิ้งกลับจะร้องไห้อยู่ตลอดเวลา มีเพื่อนที่เขาพยายามทำให้นิ้งยิ้มนิ้งกลับร้องไห้? นิ้งไม่มีความสุขเลย มีผู้ชายที่เข้ามาหานิ้งก็มีบ้างแต่นิ้งกลับไม่สนใจ คนที่เขารอนิ้งตั้งแต่ม.4 ตั้งแต่นิ้งยังไม่ได้คบกับเขาคนนั้น นิ้งก็ไม่ได้สนใจใครเลย เพราะนิ้งได้รักเขาไปแล้ว ไม่ว่าเขาจะพยายามให้นิ้งตัดใจลืมทุกอย่างแค่ไหน นิ้งก็จะไม่โกหกความรู้สึกของตัวเองค่ะ เพราะนิ้งได้รักเขาไปแล้ว ถึงแม้เขาจะไม่กลับมาแต่อย่างน้อยนิ้งก็ได้รอเขาถึงสุดท้ายนิ้งจะต้องผิดหวังนิ้งก็ไม่สนใจหรอกค่ะ นิ้งจะไม่โกหกตัวเองจะไม่โกหกความรู้สึกตัวเองที่มันยังมีให้แค่เขาคนเดียวเหมือนเดิม นิ้งรักเขามากค่ะ ถ้าในอนาคตเขาเจอคนที่รักเขามากกว่านิ้งนิ้งก็จะปล่อยเขาไปค่ะ สุดท้ายนิ้งก็มาร็สึกมาคิดได้ในวันที่สายไป เขาไม่มีโอกาสให้นิ้งได้แก้ตัวอีกแล้วค่ะ สุดท้ายคนที่ทำมันพังก็คือนิ้ง...นิ้งขอรับความผิดพลาดทั้งหมดไว้คนเดียวค่ะ #ขอบคุณชาวพันทิปทุกคนที่เข้ามาอ่านนะคะ ขอบคุณที่รับฟังเรื่องราวของเด็กผู้หญิงคนนึง ถ้าหากเขาได้อ่านกระทู้นี้ ฝากบอกเขานะคะว่านิ้งรักเขามากจริงๆ และนิ้งขอโทษสำหรับทุกอย่างที่ผ่านจริงๆ ไม่สามารถทำอะไรเพื่อแก้ไขมันได้เลย นิ้งขอโทษ และนิ้งจะรอวันที่เราได้กลับมารักกันอีกครั้งถึงแม้สุดท้ายการรอของนิ้งจะไม่มีค่าหรือจะผิดหวัง นิ้งก็จะไม่เสียใจค่ะ เพราะมันยังดีกว่านิ้งไม่ทำอะไรเพื่อแสดงความรักที่ตัวเองมีให้เขาอยู่เลย ขอบคุณค่ะ By มี่ของเค้า <3 (มีต่อเหตุการณ์พลิกผันค่ะ)