ผู้ชายคนนี้ ทำให้เกิด แต่ ไม่เคยเลี้ยงดู ไม่เคยส่งให้เรียน ไม่เคยสนใจว่าเรากับแม่จะอดอยากยังไง กลับเอาเงินไปบำเรอผู้หญิงอื่น เลิกกับแม่เราและไปแต่งงานกับผู้หญิงคนอื่น ตอนอยู่กับแม่ ทำงานได้เงินก็ไม่เคยให้แม่ เอาไปเล่นไพ่ เลี้ยงผู้หญิงหมด แล้วก็ขอเงินแม่เราใช้ พอแม่ไม่มีให้ก็ทำร้ายร่างกายแม่ (แผลเป็นบนหน้าแม่เรายังอยู่จนถึงทุกวันนี้ เกิดจาก เขาใช้ขวดเป๊บซี่ ขวดแก้วฟาดที่หัวแม่เรา เปลือกตาแตก และเป็นแผลเป็นถึงทุกวันนี้)
ตอนแม่เราท้อง ต้องนั่งรถเมลไปหาหมอที่ รพ. คนเดียว ตอนคลอดเรา แม่เรานั่งแท๊กซี่ไปคลอดคนเดียว จนกระทั่งออกจาก รพ. ก็อุ้มเราขึ้นรถเมล์กลับบ้านคนเดียว ในขณะที่ ผู้ชายที่ทำให้เราเกิด กำลังเสพสุขและนอนกกผู้หญิงอื่น
ตอนนั้นแม่เป็นสาวโรงงาน เลี้ยงเราไม่ได้ ต้องส่งเราไปอยู่ ต่างจังหวัดกับญาติ และส่งเงินมาให้เราใช้ให้เราเรียน จนแม่เราแต่งงานใหม่ พ่อเลี้ยงดีทุกอย่าง ดีกว่าคนที่ทำให้เกิด เป็นล้านเท่า ส่งให้เรียน สนับสนุนการเรียนเราทุกอย่างทั้งวิชาการและดนตรีที่เรารัก เรารู้สึกว่าท่านไม่ใช่พ่อเลี้ยง แต่เป็นยิ่งกว่าพ่อแท้ๆ เป็นยิ่งกว่าพ่อที่ทำให้เเกิด
ในขณะที่ตอนนี้ เราเรียนจบ มีดีๆงานทำ กำลังจะเข้ารับพระราชทานปริญญาบัตร ผู้ชายที่ทิ้งเรากับแม่ไปกลับอยากจะแสดงความเป็นพ่อขึ้นมาสะงั้น?
เราก็แค่สงสัยว่า เขาคิดอะไรอยู่? เขาภูมิใจกับเราหรอ? ก็คงไม่มั้ง เพราะคนรอบตัวเขาไม่รู้ด้วยซ้ำว่าเขามีเราเป็นลูก
เข้ามีสิทธิ์แสดงความเป็นพ่อด้วยหรอ? ในเมื่อเขาไม่มีส่วนร่วมในความสำเร็จของเราตรงนี้เลย เราควรให้เขามางานรับปริญญาไหม?
นั่งคิดนอนคิด หลายตลบ จนวันนึ่งที่ผู้ชายคนนี้ ไลน์มาถามถึงเรื่องกำนดการรับปริญญา เราอึดอัดบอกไม่ถูก ไม่อยากให้เขามา แต่ก็ไม่กล้าบอกเขาตรงๆ
แลดูเป็นลูกที่อกตัญญูยังไงไม่รู้แหะ
แต่ถ้าเขามา แม่เรามีหวังความดันขึ้นต้องเข้า รพ.แน่นอน สองคนนี้เขาเจอหน้ากันไม่ได้หรอก ด่ากันไฟแล๊บ
ไม่อยากให้เกิดเหตุการณ์แบบนี้เลย..............เราควรจะทำยังไงดี?
ทุกวันนี้ก็ทำได้เพียงสวดมนต์ แผ่เมตตาให้เขา อโหสิกรรมให้เขาเพื่อตัดขาความเป็น บิดา และ บุตร กันในชาตินี้ ชาติหน้าไม่ต้องเกิดมาเจอกันอีก
ปัจจุบัน ก็ไม่ได้รัก และไม่ได้เกลียดเขา แต่สงสารแม่ ไม่อยากทำให้แม่เสียใจและลำบากใจ เพราะความคับแค้นใจของแม่มันฝั่งลึกและแม่ยังปล่อยวางไม่ค่อยได้ กลัวว่าจะเครียดจนความดันขึ้น และกลับกลายเป็นว่า เราเป็นลูกอกตัญญูไปอีก เพราะทำแม่เสียใจ ทำแม่ร้องไห้ มันบาปหนัก เป็นคนกลางนี่ลำบากใจจัง
จริงๆมันจะไม่เกิดเหตุการณ์แบบนี้ ถ้าทุกคนมีศีลธรรม ไม่นอกใจคู่สมรส................
ผู้ชายคนนึ่ง อยากมางานรับปริญญาเรา ควรให้เขามามั๊ย?
ตอนแม่เราท้อง ต้องนั่งรถเมลไปหาหมอที่ รพ. คนเดียว ตอนคลอดเรา แม่เรานั่งแท๊กซี่ไปคลอดคนเดียว จนกระทั่งออกจาก รพ. ก็อุ้มเราขึ้นรถเมล์กลับบ้านคนเดียว ในขณะที่ ผู้ชายที่ทำให้เราเกิด กำลังเสพสุขและนอนกกผู้หญิงอื่น
ตอนนั้นแม่เป็นสาวโรงงาน เลี้ยงเราไม่ได้ ต้องส่งเราไปอยู่ ต่างจังหวัดกับญาติ และส่งเงินมาให้เราใช้ให้เราเรียน จนแม่เราแต่งงานใหม่ พ่อเลี้ยงดีทุกอย่าง ดีกว่าคนที่ทำให้เกิด เป็นล้านเท่า ส่งให้เรียน สนับสนุนการเรียนเราทุกอย่างทั้งวิชาการและดนตรีที่เรารัก เรารู้สึกว่าท่านไม่ใช่พ่อเลี้ยง แต่เป็นยิ่งกว่าพ่อแท้ๆ เป็นยิ่งกว่าพ่อที่ทำให้เเกิด
ในขณะที่ตอนนี้ เราเรียนจบ มีดีๆงานทำ กำลังจะเข้ารับพระราชทานปริญญาบัตร ผู้ชายที่ทิ้งเรากับแม่ไปกลับอยากจะแสดงความเป็นพ่อขึ้นมาสะงั้น?
เราก็แค่สงสัยว่า เขาคิดอะไรอยู่? เขาภูมิใจกับเราหรอ? ก็คงไม่มั้ง เพราะคนรอบตัวเขาไม่รู้ด้วยซ้ำว่าเขามีเราเป็นลูก
เข้ามีสิทธิ์แสดงความเป็นพ่อด้วยหรอ? ในเมื่อเขาไม่มีส่วนร่วมในความสำเร็จของเราตรงนี้เลย เราควรให้เขามางานรับปริญญาไหม?
นั่งคิดนอนคิด หลายตลบ จนวันนึ่งที่ผู้ชายคนนี้ ไลน์มาถามถึงเรื่องกำนดการรับปริญญา เราอึดอัดบอกไม่ถูก ไม่อยากให้เขามา แต่ก็ไม่กล้าบอกเขาตรงๆ
แลดูเป็นลูกที่อกตัญญูยังไงไม่รู้แหะ
แต่ถ้าเขามา แม่เรามีหวังความดันขึ้นต้องเข้า รพ.แน่นอน สองคนนี้เขาเจอหน้ากันไม่ได้หรอก ด่ากันไฟแล๊บ
ไม่อยากให้เกิดเหตุการณ์แบบนี้เลย..............เราควรจะทำยังไงดี?
ทุกวันนี้ก็ทำได้เพียงสวดมนต์ แผ่เมตตาให้เขา อโหสิกรรมให้เขาเพื่อตัดขาความเป็น บิดา และ บุตร กันในชาตินี้ ชาติหน้าไม่ต้องเกิดมาเจอกันอีก
ปัจจุบัน ก็ไม่ได้รัก และไม่ได้เกลียดเขา แต่สงสารแม่ ไม่อยากทำให้แม่เสียใจและลำบากใจ เพราะความคับแค้นใจของแม่มันฝั่งลึกและแม่ยังปล่อยวางไม่ค่อยได้ กลัวว่าจะเครียดจนความดันขึ้น และกลับกลายเป็นว่า เราเป็นลูกอกตัญญูไปอีก เพราะทำแม่เสียใจ ทำแม่ร้องไห้ มันบาปหนัก เป็นคนกลางนี่ลำบากใจจัง
จริงๆมันจะไม่เกิดเหตุการณ์แบบนี้ ถ้าทุกคนมีศีลธรรม ไม่นอกใจคู่สมรส................