คือเรื่องเเบบว่าเราอยากบวชชีตลอดชีวิตแต่แบบพ่อเเม่ไม่เข้าใจไม่โอเคเราก็เลยเก็บความรู้สึกนั่นเอาไว้จนวันนึงเราเผลอพูดออกมาเเล้วเพื่อนก้ได้ยินกลายเป็นเรื่องใหญ่เลยเพื่อนหาว่าเราอ่านหนังสือจนเครียดทั้งที่เราอ่านหนังสือเยอะเเต่เราไม่ได้มุ่งประเด็นที่ที่เรียนเราไม่อยากยุจุฬาไม่อยากยุมหิดลเราอยากยุมหาลัยสงบสงบเช่นสารคามหรือใกล้บ้าน
เรียนจบก้อยากบวชชียุในวัดยุกับความสงบเเต่เพื่อนดันว่าเราเครียดจนเราบ้าทั้งที่เราอยากบวชชีก่อนที่เราจะคิดว่าเรายุมหาลัยอีกเพื่อนก้สอนเราด้วยว่าทำไมเราไม่ทำงานมีครอบครัวเเล้วปฎิบัติธรรมล่ะเราก้เข้าใจแต่เราดันมีไอดอลเป็นพระพุทธเจ้าที่พระองค์ละทางโลกมุ่งหาความสุขเราผิดด้วยเหรอ
เราผิดมากไหมเพื่อนบอกว่าที่เราคิดแบบนี้พระเราละไม่ได้ เราไม่อยากมีชีวิตที่ต้องทำงานเลี้ยฃลูกอยูบ้านมีsex แต่เราต้องการอยู่วัดสมาธิอยู่กับตนเองเงียบอยู่ที่สงบเมื่อเรามีความสุขและหลุดพ้นได้เราก้อยากให้แม่เป็นแบบเราด้วยย