สวัสดีครับ ผมมีเรื่องจะมาเล่าให้ฟังครับ นี่เป็นกระทู้แรกของผมนะครับ อาจจะงงๆ ซ้ำไปซ้ำมา ต้องขอโทษจริงๆ เริ่มกันเลย
ผมเรียนปวช ต่อ ปวส ตั้งแต่เข้า ปวช ปี1 ผมชอบผู้หญิงคนนึงชอบมาได้ปีกว่าๆ เพราะตอนผมขึ้นปวช ปี3
ก้อยังตัดใจจากเธอไม่ได้เลย
จนผมได้มาสนิทกับอาจารย์ที่ปรึกษา ซึ่งเป็นที่ปรึกษาผมเองตั้งแต่ ปวช1 อาจารย์เริ่มเข้ามาในชีวิตมากขึ้น
ให้คำปรึกษาด้านต่างๆทั้งความรัก ทั้งการเรียน ปกติผมก้อเป็นเด็กดีนะ ทำกิจกรรมบ่อย เรียนพอได้ 3 กว่าทุกเทอม 5555
พออาจารย์สนิทกับผมมากขึ้น ผมเริ่มปรึกษาเรื่องที่ผมชอบผู้หญิงคนนั้น ผมคุยกับอาจารย์จนเขาให้เราเรียกเขาว่าพี่สาวเลย
เพราะตอนนั้นผมคุยกับอาจารย์ทุกวัน อาจารย์ชอบโทรมาถามเรื่องจิตใจ ให้กำลังใจ ถามเกี่ยวกับในห้อง
เวลาอาจารย์มีเรื่องเครียดเขาชอบโทรมาหาผม ถามนู้นถามนี้ เพื่อนไม่ส่งงานก็บอกผม(รู้สึกเราสำคัญนะ)5555
จนเราเป็นพี่น้องกันเลยก็ว่าได้
พอปวช 3เทอม 2 ผมก็ตัดใจจากผู้หญิงคนนั้นได้ มันเป็นเวลา2 ปีกว่า ที่ผมชอบคนๆเดียว
แต่หลังจากนั้นผมก็ไม่ได้รู้สึกอะไรกับใครอีกเท่าไหร่
จนกระทั้งก่อนผมจบ ปวช 3 ที่ต้องเลือกว่าจะเข้ามหาลัย หรือ ต่อ ปวส ที่เดิม ช่วงนั้นผมไม่ค่อยเครียดเท่าไหร่
เพราะยังไงผมก็ต่อที่เดิมอยู่แล้ว แล้ว ปวส ที่ผมจะต่อ ก้อเป็นอาจารย์คนเดิม ตั้งแต่ ปวช1 ซะด้วย สบายหน่อย555
จากนั้นผมก้อต่อ ปวส 1 ซึ่งที่ปรึกษาก้อเป็นคนเดิม เป็นผู้หญิง ตัวเล็ก ใส่แว่นกลมๆ รอยยิ้มตราตรึงมาก ผิวน้ำผึ้งๆหน่อย
เสียงแสบหูมากได้ยินทุกวันตั้งแต่ ปวช เขาเป็นคนจริงใจ พูดตรงไปตรงมา บ่นเก่งมากก ซึ่งผมก้อชินละ
เพราะเราค่อนข้างสนิทกันอยู่แล้ว หลังจากนั้น เราก็คุยกันน้อยลง คงจะเป็นเพราะผมเรียนหนัก
และอาจารย์ก็ต้งสอนไปด้วย แล้วเรียน ป.โทไปด้วย(ผมก็เหมือน ป.ตรี) แต่ก้อยังได้เจอกันทุกวันนะเพราะเขาเป็นที่ปรึกษา
พอเริ่ม ปวส 1 เทอม2 ผมก้อได้ยินเขาชอบพูดแกล้งเล่นว่า ใครจะไปก่อนกัน ซึ่งหมายความว่า
เหมือนกับเขาจะออกไปเป็นครูที่มหาลัย ผมได้ยินเขาพูดแบบนี้ เกือบ10 ครั้งในรอบ2 เดือน
ซึ่งคนอื่นก็ไม่ได้อะไรนะ ขำๆกันไป แต่กับตัวผมมันรู้สึกไม่ใช่ ผมเหมือนกับว่า ทิ้งไว้กลางทาง
มันเหมือนว่าเขาจะไปจริงๆ ผมรู้สึกว่าผมไม่อยากให้เขาไป อยู่ๆผมก็รู้ว่าผมรักเขาขึ้นมาตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่รู้
ไม่ใช่เพียงเพราะว่าความสนิท ความผูกผัน ที่อยู่ด้วยกันมานาน แต่ผมรู้สึกรักเขาจึงๆ
ซึ่ง ก่อนปีใหม่ผมทำกิจกรรมที่ห้องคอม มี ผม เพื่อนอีก2-3คน และเขาที่อยู่ในห้อง พอตอนว่าง
เขาก็เล่าให้ฟังว่า แต่ก่อนเขาก็มีแฟนนะ แต่เขาเลิกกันมา เพราะแม่ของผู้ชายไม่ค่อยชอบสักเท่า
ถึงกับจะตัดแม่ลูกกันเลย อาจารย์ผมเลยเป็นฝ่ายเลือกเดินออกมาเอง เพราะไม่อยากทำให้ผู้ชายต้องลำบากใจ ประมานนี้
แต่ทุกวันนี้ อาจารย์ กับ แฟนเก่า ก้อยังมีคุยกัน เที่ยวกัน ส่งเงินให้กันใช้ด้วยนะ แฟนเก่าก้อยังเซ็นค้ำต่างๆให้อีกด้วย
(ซึ่งถือว่าเป็นแฟนที่ดีเลยละ) พออาจารย์ผมโพสอะไร ก้อจะมีเพื่อนเขามาแท็กแฟนเก่าในคอมเม้นอยู่เรื่อย(ผมหวงง555)
แต่เขาคุยกันหยอกกันอยู่นะ แต่ตอนนี้สถานะอาจารย์ผมก็คือโสดอยู่ อ่อผมลืมบอก
"ผมตอนนี้อายุ19 อาจารย์อายุ25 ห่างกัน6 ปี"
พักหลังๆผมเริ่มรู้สึกรักมากขึ้นๆ เวลาผมได้ยินเหมือนว่าอาจารย์จะออกทีไร ผมรู้สึกอยากจะร้องไห้
ผมไม่อยากจากเขาไปไหน ไม่อยากได้ยินคำพูดที่ว่าจะออก (แต่ถ้าเขาออกไปอนาคตเขาต้องดีกว่าที่อยู๋ที่เแน่ๆ)
เลยทำให้ผมไม่มั่นใจว่าผมจะรั้งเขาไม่ให้ไปดีไหม แต่เพื่ออนาคตที่ดีของเขา ผมก็คงทำอะไรไม่ได้
ผมเรียนดีมาก้อเพราะอยากทำให้เห็นว่าผมก็ทำอะไรได้หลยอย่าง ให้ไวใจในตัวผม
เหมือนเป็นแรงขับเคลื่อนผมให้พัฒนาตัวเองอยู่เรื่อย แต่พออาจารย์จะไปที่ไรผมรู้สึกเศร้าอยู่คนเดียว
แต่เพื่อนในห้องก้อขำขันกันสนุกสนานซึ่งต่างจากผมมาก
แม่แต่เพื่อนที่เรียน ปวช มาด้วยกันก็ไม่เห็นมีอะไรแปลกๆเหมือนผม สนุกกันไปวันๆ
ส่วนผมพอรู้ว่าอาจารย์จะออกก้อทำอะไรไม่ได้ ใช้เวลาที่มีอยู่ต่อจากนี้ให้คุ้มค่า ผมทำทุกกิจกรรมที่ต้องทำร่วมกัน
ผมไม่อยากให้เขาออกเลย ผมรู้สึกผมรักเขามาก แต่ผมบอกไม่ได้ และผมก้อบอกใครไม่ได้ด้วย
เนื่องจากหลายๆอย่าง
1 เขาเป็นอาจารย์ ผมเป็นนักศึกษา กลัวว่าถ้าบอกไปจะทำให้ตอนนี้แย่ลง.
2 อายุเราห่างกัน 6 ปีซึ่งก้อไม่แปลกนะผมว่า พ่อ แม่เราห่างกันหลายปีเหมือนกัน.
3 หน้าที่การงานของอาจารย์ก้อดีอยู่แล้ว แต่ผมต้องเรียน อีกหลายปีกว่าจะเรียนจบมีงานทำที่มั่นคง เลี้ยงดูเขาได้.
4 ผมกลัวว่าอนาคตของผมจะเทียบไม่ได้กลับแฟนเก่าของอาจารย์ ซึ่งมีบ้าน มีรถเป็นของตัวเองแล้ว.
5 ผมคิดว่าถ้าผมเรียนจบ ป ตรี แล้วค่อยบอกอาจารย์ กลัวว่ามันจะสายเกินไป.
6 ผมเป็นคนเชื่อใจตัวเอง ว่าผมรักใครรักจริง แต่ไม่มั่นใจในคำตอบ.
เพราะอย่างนี้ผมไม่รู้จะบอกหรือไม่บอกดี ผมกลัวว่าความสัมพันธ์จะหยุดแค่ตรงนี้ ผมชอบแกล้งชอบกวนเขา
เพราะรอยยิ้มของเขามันฝังใจจริงๆ เวลา ผมรู้สึกเศร้า เปิดฟังเพลงเศร้าเหมือนคนอกหักเลย
ทั้งๆที่ยังไม่มีใครรู้และยังไม่ได้บอกใคร ผมคิดทบทวนทุกวัน ว่าความรักของผมมันจะเป็นไปได้ไหม
ผมเหลือเวลาอีกเท่าไหร่ก้อไม่รู้ ผมไม่รู้จะบอกดีหรือป่าว ไม่รู้จะบอกหรือไม่ ผมเสียใจทุกครั้งที่ผมคิดขึ้นมา
ว่าเราต้องห่างกันไป พอใครสำคัญกับเรามากๆ ในวันที่ไม่มีเขาเราอยู่ได้นะ แต่มันไม่มีแรงบรรดาลใจ ไม่มีอะไร ชักจูง มันเหงา
อ้างว้าง หมดแรงใจ หมดความรัก เพราะเรารักเขาเราจึงอยากอยู่กับเขา คุยกัน เจอกัน หัวเราะร้องไห้ด้วยกัน
อารมณ์มันหายไปถ้าเขาไม่อยู่ ผมรักเขานะ แต่ผมบอกเขาไม่ได้.
ผมคิดว่าความรักของผมจะจบลงทั้งที่มันยังไม่เกิดขึ้นด้วยซ้ำ ผมหวังว่าเขาจะได้มาอ่านโพสนี้นะ
ผมควรทำไงต่อไปดีครับ ผมไม่รู่ว่าความรักครั้งนี้มันจะมีโอกาสเป็นไปได้หรือไม่
เพราะหลายๆอย่างมันไม่เอื้ออำนวย ผมจะทำให้ดีที่สุดเท่าที่ผมทำได้ ไม่ว่ามันจะออกมาเป็นแบบไหน
ในวันนึงผมจะบอกให้เขาได้รู้ก่อนที่จะสายเกินไปและทำอะไรไม่ได้นอกจากยอมรับความจริง
สุดท้ายไม่ว่าผลที่ออกมาจะเป็นยังไงก็ขอบคุณนะที่เขาเข้ามาทำให้ผมสดใส มีความสุข
มีความรักที่ออกมาจากใจจริงๆ ขอบคุทุกๆอย่างที่ทำให้ผมตลอดมานะ แม้จะเหนื่อย แม้จะเครียด ไปบ้าง
แต่ความรักของผมครั้งนี้ ยากที่จะลืม และมันมค่าให้จดจำว่าครั้งหนึ่งผมเคยได้รักเธอ แม้เป็นแค่เพียงเวลาไม่นาน
แต่ก็ไม่มีวันไหนที่ผมไม่รู้สึกรักเขาเลย หวังว่าเราจะได้เจอกันอีกนะถ้าออกจากที่นี้ไปจริงๆ
โชคดีนะ ;)
นักศึกษา อาจารย์ มีสิทธิ์ไหมครับ
ผมเรียนปวช ต่อ ปวส ตั้งแต่เข้า ปวช ปี1 ผมชอบผู้หญิงคนนึงชอบมาได้ปีกว่าๆ เพราะตอนผมขึ้นปวช ปี3
ก้อยังตัดใจจากเธอไม่ได้เลย
จนผมได้มาสนิทกับอาจารย์ที่ปรึกษา ซึ่งเป็นที่ปรึกษาผมเองตั้งแต่ ปวช1 อาจารย์เริ่มเข้ามาในชีวิตมากขึ้น
ให้คำปรึกษาด้านต่างๆทั้งความรัก ทั้งการเรียน ปกติผมก้อเป็นเด็กดีนะ ทำกิจกรรมบ่อย เรียนพอได้ 3 กว่าทุกเทอม 5555
พออาจารย์สนิทกับผมมากขึ้น ผมเริ่มปรึกษาเรื่องที่ผมชอบผู้หญิงคนนั้น ผมคุยกับอาจารย์จนเขาให้เราเรียกเขาว่าพี่สาวเลย
เพราะตอนนั้นผมคุยกับอาจารย์ทุกวัน อาจารย์ชอบโทรมาถามเรื่องจิตใจ ให้กำลังใจ ถามเกี่ยวกับในห้อง
เวลาอาจารย์มีเรื่องเครียดเขาชอบโทรมาหาผม ถามนู้นถามนี้ เพื่อนไม่ส่งงานก็บอกผม(รู้สึกเราสำคัญนะ)5555
จนเราเป็นพี่น้องกันเลยก็ว่าได้
พอปวช 3เทอม 2 ผมก็ตัดใจจากผู้หญิงคนนั้นได้ มันเป็นเวลา2 ปีกว่า ที่ผมชอบคนๆเดียว
แต่หลังจากนั้นผมก็ไม่ได้รู้สึกอะไรกับใครอีกเท่าไหร่
จนกระทั้งก่อนผมจบ ปวช 3 ที่ต้องเลือกว่าจะเข้ามหาลัย หรือ ต่อ ปวส ที่เดิม ช่วงนั้นผมไม่ค่อยเครียดเท่าไหร่
เพราะยังไงผมก็ต่อที่เดิมอยู่แล้ว แล้ว ปวส ที่ผมจะต่อ ก้อเป็นอาจารย์คนเดิม ตั้งแต่ ปวช1 ซะด้วย สบายหน่อย555
จากนั้นผมก้อต่อ ปวส 1 ซึ่งที่ปรึกษาก้อเป็นคนเดิม เป็นผู้หญิง ตัวเล็ก ใส่แว่นกลมๆ รอยยิ้มตราตรึงมาก ผิวน้ำผึ้งๆหน่อย
เสียงแสบหูมากได้ยินทุกวันตั้งแต่ ปวช เขาเป็นคนจริงใจ พูดตรงไปตรงมา บ่นเก่งมากก ซึ่งผมก้อชินละ
เพราะเราค่อนข้างสนิทกันอยู่แล้ว หลังจากนั้น เราก็คุยกันน้อยลง คงจะเป็นเพราะผมเรียนหนัก
และอาจารย์ก็ต้งสอนไปด้วย แล้วเรียน ป.โทไปด้วย(ผมก็เหมือน ป.ตรี) แต่ก้อยังได้เจอกันทุกวันนะเพราะเขาเป็นที่ปรึกษา
พอเริ่ม ปวส 1 เทอม2 ผมก้อได้ยินเขาชอบพูดแกล้งเล่นว่า ใครจะไปก่อนกัน ซึ่งหมายความว่า
เหมือนกับเขาจะออกไปเป็นครูที่มหาลัย ผมได้ยินเขาพูดแบบนี้ เกือบ10 ครั้งในรอบ2 เดือน
ซึ่งคนอื่นก็ไม่ได้อะไรนะ ขำๆกันไป แต่กับตัวผมมันรู้สึกไม่ใช่ ผมเหมือนกับว่า ทิ้งไว้กลางทาง
มันเหมือนว่าเขาจะไปจริงๆ ผมรู้สึกว่าผมไม่อยากให้เขาไป อยู่ๆผมก็รู้ว่าผมรักเขาขึ้นมาตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่รู้
ไม่ใช่เพียงเพราะว่าความสนิท ความผูกผัน ที่อยู่ด้วยกันมานาน แต่ผมรู้สึกรักเขาจึงๆ
ซึ่ง ก่อนปีใหม่ผมทำกิจกรรมที่ห้องคอม มี ผม เพื่อนอีก2-3คน และเขาที่อยู่ในห้อง พอตอนว่าง
เขาก็เล่าให้ฟังว่า แต่ก่อนเขาก็มีแฟนนะ แต่เขาเลิกกันมา เพราะแม่ของผู้ชายไม่ค่อยชอบสักเท่า
ถึงกับจะตัดแม่ลูกกันเลย อาจารย์ผมเลยเป็นฝ่ายเลือกเดินออกมาเอง เพราะไม่อยากทำให้ผู้ชายต้องลำบากใจ ประมานนี้
แต่ทุกวันนี้ อาจารย์ กับ แฟนเก่า ก้อยังมีคุยกัน เที่ยวกัน ส่งเงินให้กันใช้ด้วยนะ แฟนเก่าก้อยังเซ็นค้ำต่างๆให้อีกด้วย
(ซึ่งถือว่าเป็นแฟนที่ดีเลยละ) พออาจารย์ผมโพสอะไร ก้อจะมีเพื่อนเขามาแท็กแฟนเก่าในคอมเม้นอยู่เรื่อย(ผมหวงง555)
แต่เขาคุยกันหยอกกันอยู่นะ แต่ตอนนี้สถานะอาจารย์ผมก็คือโสดอยู่ อ่อผมลืมบอก
"ผมตอนนี้อายุ19 อาจารย์อายุ25 ห่างกัน6 ปี"
พักหลังๆผมเริ่มรู้สึกรักมากขึ้นๆ เวลาผมได้ยินเหมือนว่าอาจารย์จะออกทีไร ผมรู้สึกอยากจะร้องไห้
ผมไม่อยากจากเขาไปไหน ไม่อยากได้ยินคำพูดที่ว่าจะออก (แต่ถ้าเขาออกไปอนาคตเขาต้องดีกว่าที่อยู๋ที่เแน่ๆ)
เลยทำให้ผมไม่มั่นใจว่าผมจะรั้งเขาไม่ให้ไปดีไหม แต่เพื่ออนาคตที่ดีของเขา ผมก็คงทำอะไรไม่ได้
ผมเรียนดีมาก้อเพราะอยากทำให้เห็นว่าผมก็ทำอะไรได้หลยอย่าง ให้ไวใจในตัวผม
เหมือนเป็นแรงขับเคลื่อนผมให้พัฒนาตัวเองอยู่เรื่อย แต่พออาจารย์จะไปที่ไรผมรู้สึกเศร้าอยู่คนเดียว
แต่เพื่อนในห้องก้อขำขันกันสนุกสนานซึ่งต่างจากผมมาก
แม่แต่เพื่อนที่เรียน ปวช มาด้วยกันก็ไม่เห็นมีอะไรแปลกๆเหมือนผม สนุกกันไปวันๆ
ส่วนผมพอรู้ว่าอาจารย์จะออกก้อทำอะไรไม่ได้ ใช้เวลาที่มีอยู่ต่อจากนี้ให้คุ้มค่า ผมทำทุกกิจกรรมที่ต้องทำร่วมกัน
ผมไม่อยากให้เขาออกเลย ผมรู้สึกผมรักเขามาก แต่ผมบอกไม่ได้ และผมก้อบอกใครไม่ได้ด้วย
เนื่องจากหลายๆอย่าง
1 เขาเป็นอาจารย์ ผมเป็นนักศึกษา กลัวว่าถ้าบอกไปจะทำให้ตอนนี้แย่ลง.
2 อายุเราห่างกัน 6 ปีซึ่งก้อไม่แปลกนะผมว่า พ่อ แม่เราห่างกันหลายปีเหมือนกัน.
3 หน้าที่การงานของอาจารย์ก้อดีอยู่แล้ว แต่ผมต้องเรียน อีกหลายปีกว่าจะเรียนจบมีงานทำที่มั่นคง เลี้ยงดูเขาได้.
4 ผมกลัวว่าอนาคตของผมจะเทียบไม่ได้กลับแฟนเก่าของอาจารย์ ซึ่งมีบ้าน มีรถเป็นของตัวเองแล้ว.
5 ผมคิดว่าถ้าผมเรียนจบ ป ตรี แล้วค่อยบอกอาจารย์ กลัวว่ามันจะสายเกินไป.
6 ผมเป็นคนเชื่อใจตัวเอง ว่าผมรักใครรักจริง แต่ไม่มั่นใจในคำตอบ.
เพราะอย่างนี้ผมไม่รู้จะบอกหรือไม่บอกดี ผมกลัวว่าความสัมพันธ์จะหยุดแค่ตรงนี้ ผมชอบแกล้งชอบกวนเขา
เพราะรอยยิ้มของเขามันฝังใจจริงๆ เวลา ผมรู้สึกเศร้า เปิดฟังเพลงเศร้าเหมือนคนอกหักเลย
ทั้งๆที่ยังไม่มีใครรู้และยังไม่ได้บอกใคร ผมคิดทบทวนทุกวัน ว่าความรักของผมมันจะเป็นไปได้ไหม
ผมเหลือเวลาอีกเท่าไหร่ก้อไม่รู้ ผมไม่รู้จะบอกดีหรือป่าว ไม่รู้จะบอกหรือไม่ ผมเสียใจทุกครั้งที่ผมคิดขึ้นมา
ว่าเราต้องห่างกันไป พอใครสำคัญกับเรามากๆ ในวันที่ไม่มีเขาเราอยู่ได้นะ แต่มันไม่มีแรงบรรดาลใจ ไม่มีอะไร ชักจูง มันเหงา
อ้างว้าง หมดแรงใจ หมดความรัก เพราะเรารักเขาเราจึงอยากอยู่กับเขา คุยกัน เจอกัน หัวเราะร้องไห้ด้วยกัน
อารมณ์มันหายไปถ้าเขาไม่อยู่ ผมรักเขานะ แต่ผมบอกเขาไม่ได้.
ผมคิดว่าความรักของผมจะจบลงทั้งที่มันยังไม่เกิดขึ้นด้วยซ้ำ ผมหวังว่าเขาจะได้มาอ่านโพสนี้นะ
ผมควรทำไงต่อไปดีครับ ผมไม่รู่ว่าความรักครั้งนี้มันจะมีโอกาสเป็นไปได้หรือไม่
เพราะหลายๆอย่างมันไม่เอื้ออำนวย ผมจะทำให้ดีที่สุดเท่าที่ผมทำได้ ไม่ว่ามันจะออกมาเป็นแบบไหน
ในวันนึงผมจะบอกให้เขาได้รู้ก่อนที่จะสายเกินไปและทำอะไรไม่ได้นอกจากยอมรับความจริง
สุดท้ายไม่ว่าผลที่ออกมาจะเป็นยังไงก็ขอบคุณนะที่เขาเข้ามาทำให้ผมสดใส มีความสุข
มีความรักที่ออกมาจากใจจริงๆ ขอบคุทุกๆอย่างที่ทำให้ผมตลอดมานะ แม้จะเหนื่อย แม้จะเครียด ไปบ้าง
แต่ความรักของผมครั้งนี้ ยากที่จะลืม และมันมค่าให้จดจำว่าครั้งหนึ่งผมเคยได้รักเธอ แม้เป็นแค่เพียงเวลาไม่นาน
แต่ก็ไม่มีวันไหนที่ผมไม่รู้สึกรักเขาเลย หวังว่าเราจะได้เจอกันอีกนะถ้าออกจากที่นี้ไปจริงๆ
โชคดีนะ ;)