หนาวน้ำค้าง พร่างพรม ยามลมโบก
กิ่งไม้โยก เอนไหว พาใจเหงา
คราหนาวเยือนเลื่อนผ่านม่านหมอกเทา
คิดถึงเขาเย้ายวน หวนคำนึง
โอ้อกเอ๋ยหนอเราไยหนาวสั่น
สุดไหวหวั่นสะท้านทรวงเป็นห่วงถึง
สะท้อนจิตคิดย้ำเพ้อรำพึง
คนเคยซึ้ง เหตุใด..ไกลแรมลา
ว่าสายเอย สายใจ ใยสวาท
ฤๅ..สายใย รักขาดไม่ปรารถนา
จึงจรพรากจากหาย ไม่คืนมา
ลืมหมดแล้วสัญญาจึงลาเลือน
หนาวน้ำค้างไม่นานก็พลันหาย
แต่หนาวรักมิคลายหาใดเหมือน
อยากลืมเธอแต่ไฉนกลายย้ำเตือน
เธอมิเยือนเยี่ยมเย้า....ยิ่งหนาวทรวง..
***หนาวน้ําค้าง***