[เรื่องเล่านํ้าเยอะ อย่าว่าเค้านะ^^]         
  เมื่อก่อนเป็นคนรอใหม่ๆ เขียนเมล์ยาวหน้ากระดาษหาคนเรือทุกวัน หมั่นถามนู่นถามนี่เพราะเรายังไม่รู้ว่าอะไรเป็นยังไง เขานอนกินอยู่อย่างไรบนเรือ คนเรือด้วยใหม่ๆอาจจะติดโปรจีบสาว การงานอยู่ในตําเเหน่งที่ยังไม่ต้องรับผิดชอบมาก ก็มีเวลาตอบเมล์เล่าอะไรหลายๆอย่างให้ฟัง เมล์ที่เขียนนี้ก็ไม่ใช่วาจะส่งหากันได้แบบ real time นะคะ ต้องรอให้ที่เรือต่อเนตเป็นรอบๆ ไปวันนึงอาจจะสองสามรอบ รูปแบบemail ส่งได้แค่ text file ที่ต้องมีขนาดไฟล์ไม่เกิน10 kb เท่านั้น ถ้าเมาท์ยาวก็ต้องส่งหลายไฟล์เเทน รูปภาพนี่ไม่มีสิทธิ์ได้ส่งไปอวดเลย(อาจจเป็นสาเหตุที่คนรอส่วนใหญ่เลือกเพ้อผ่านเฟสบุค รอให้เขามีเนตจะได้เห็น เราก็เป็นค่ะ555)  ถ้าถามว่าแล้วทําไมไม่โทรหรือเล่นไลน์กันล่ะ คนในวงการรู้ดี บนเรือไม่มี internet หรือในเรือลําใหม่ๆที่มี ก็เห็นว่า internet ใช้ชีวิตslow life อยู่บนเรือนั่นแหล่ะ slow จนมีก็เหมือนไม่มี ส่วนถ้าจะให้โทรหากันการโทรมาบกใช้สัญญาณผ่านดาวเทียมค่าโทรแพงหูฉี่ (เเรกๆติดโปร ก็โทรเดือนละเป็นหมื่นอยู่นะ แต่เมือจีบติดเเล้วก็เสียดายค่าโทรอยากเก็บไว้เป็นค่าเที่ยวแทน...เขาว่างั้นนะ ...เเต่ก็เห็นยังโทรมาเรื่อยๆเวลาคิดถึง ^^) เวลาเรือเทียบท่าที ก็เหมือนสวรรค์โปรด ยังไงน่ะเหรอ ก็เราจะได้คุยกันผ่านinternet ไง เพราะคนเรือจะมีโอกาสได้ซื้อซิมเนตไว้แชตไว้เล่นโซเชียล เมื่อก่อนไม่รู้ว่าเขาต้องทํางานหนักขนาดไหน ถ้านัดเวลาคุยแล้วไม่มาตามนัดล่ะก็มีงอนกันโกรธกันข้ามทวีป555 แต่ก็โกรธไม่นานหรอกเพราะการไกลกันมันมีลิมิตอะไรหลายๆอย่างที่เราไม่สามารถงอนง๊อกันได้มากนัก แค่เพียงเขาบอกเหตุผลซึ่งสวนใหญ่คือเผลอหลับ เลยไม่ได้คุย เราก็เข้าใจนะ เดี๋ยวนี้รักกันเข้าใจกันแล้ว ได้รู้ว่างานเรือเป็นงานที่หนักมาก บางช่วงเวลานอนยังแทบจะไม่มี บางทีเขาก็ไม่ได้นอนสองวันติดต่อกัน น่าสงสารอ่ะT.T เราคบกับคนเรือมาจะสี่ปีแล้ว หน้าที่การงานเขาขยับขึ้นเรื่อยๆภาระรับผิดชอบมีมากขึ้น เราเป็นคนรอก็เข้าใจดี เขาไม่ค่อยโทรเพราะอยากเซฟเงินไม่ใช่เพราะหมดโปร ใช้เมล์บ้างแต่ก็ไม่ได้ส่งบ่อยเหมือนเดิม เเต่เราซึ่งอยู่บกลองคิดดูดีๆ วันๆเราเสียเวลาแชทไลน์นานทั้งหมดเท่าไร ถ้าแบ่งเวลาตรงนั้นมาเขียนเมล์ส่งอัพเดทให้เขารู้ว่าวันนี้เราทําอะไรยังไง เป็นสิ่งง่ายๆที่เราสามารถเพิ่มเติมแรงใจให้คนเรือ เมื่อก่อนเราคิดว่ามันยุ่งยากต้องเปิดคอมนั่งพิมพ์แต่ตอนนี้มีวิธีที่สะดวกมากๆอยากเเนะนําหรือบางคนอาจใช้อยู่แล้วนะคะ เราตั้งกลุ่มไลน์ขึ้นมามีแค่เราและเขา ในทุกๆวันเราคิดถึงเขาเมื่อไหร่อยากเมาท์อยากเล่าอะไรให้เขาฟังเราก็จะพิมพ์ทิ้งไว้ (อาจจะเหมือนคุยคนเดียวนะคะแต่ก็โอเคดีนะเพราะเดี๋ยวเขาก็จะได้อ่าน แม้อาจจะช้าหน่อย) พอก่อนนอนเราก็จะ export chat history ของวันนั้นๆ เป็น email ไปหาคนเรือ (แล้วก็ลบ all chat record ไป ไม่อย่างนั้นเวลา export ครั้งใหม่ข้อความเก่าก็จะไปด้วยไฟล์อาจจะใหญ่เกิน เขาจะไม่ได้รับนะคะ) แค่นี้ก็รู้สึกเหมือนเราได้ส่งเรื่องราวของเราให้เขารับรู้แล้ว เคยมีช่วงเวลาที่จิตใจอ่อนแอก็คิดว่าเอ๊ะทําไมเราต้องส่งหาอยู่ฝ่ายเดียว เขาไม่เห็นตอบเลย แต่พอคิดถึงว่าเรารักกันมากเเค่ไหน เรามั่นใจว่าเขารักเรามาก ที่เขาหายไปเพราะงานซึ่งเรารู้ดี แต่บางทีแกล้งลืม555 เราก็เต็มใจที่จะส่งให้เขาเติมกําลังใจให้เขาในทุกๆวัน คนเรือใช้ชีวิตเหมือนเดิมทุกๆวัน เรือซึ่งมีพื้นที่จํากัดกับท้องฟ้าท้องทะเลที่กว้างใหญ่กันคนบนเรือที่อาจไม่ถึง30คน ชีวิตดําเนินไปค่อนข้างไม่ต่างกันในทุกๆวัน แต่เราคนรออยู่บนบกอยู่กับโลกที่เขาอาจไม่สามารถเดาได้เลยว่าวันนี้เราจะไปใหนทําอะไรเจอใคร เพราะฉะนั้นนี่ก็เป็นวิธีหนึ่งในการรักษารักให้มั่นคง และเป็นการให้กําลังใจคนเรือที่ดีค่ะ

ขอบคุณค่ะที่อ่านจนจบ และขอโทษด้วยนะคะ อาจเรียบเรียงเนื้อเรื่องได้ไม่ค่อยดี แค่อยากเขียนกระทู้นี้เก็บไว้แชร์กันค่ะ หากใครมีประสบการณ์อื่นๆหรือเคล็ดลับอื่นๆมาแชร์กันได้นะคะ