สวัสดีนี่คือกระทู้แรกของเรา คือเรามีคำถาม ถ้าเรารู้สึกดีรู้สึกชอบใครคนนึงขึ้นมาจริงจัง ชอบมากๆแต่เขาให้เรารอไปเรื่อยๆ การกระทำบางทีของเราทั้งคู่นั้นก็เหมือนแฟนกันบ้าง เรารู้สึกดีต่อกัน แต่เหมือนความสัมพันธ์ยังไม่ชัดเจน หรือ ชัดเจนเเล้วแต่เราไม่รู้ เพราะรอมาก็ไม่ได้บอกอะไรกันว่าตกลงคบกันเเล้วแต่การกระทำก็เหมือนเเฟนกันนั่นล่ะ นิสัยเราไม่ค่อยเข้ากันมากนัก เราไม่ชอบงอนเรื่องเล็กน้อยแต่เขางอนบ่อยมากไม่ว่าจะน้อยใหญ่เเค่ไหน เขางอนเราง้อ แต่พอเรางอนเขาไม่ง้อ เพราะงั้นบางเวลาเราโกรธเราก็จะเก็บไว้ละปล่อยผ่านไป เราทะเลาะกันบ่อยเพราะเขาชอบโกรธง่าย เช่น เราหายไปจากแชทนานหลายนาที ดูหนัง ดูนู่นนี่นั่น กินข้าว และก็บางทีเราไปทำอย่างอื่นสักแปป(เข้าห้องน้ำ กินน้ำ บลาๆ)แต่วางโทรศัพท์ไว้แล้วเราไม่ได้บอกก่อนว่าไปไหนลืม พอกลับมาเปิดแชทดู เขาก็จะโกรธละว่าไปไหนไม่ยอมบอก ส่วนนึงก็ประมาณนี้ล่ะ เราก็ผิดจริงๆ เวลาผ่านไปความรู้สึกเราเริ่มเปลี่ยนไป เริ่มไม่รู้สึกอะไรเเล้ว เริ่มไม่ซีเรียสกับอะไรมากมาย เวลาเราโกรธเราก็ร้องไห้ไม่ค่อยออกเเล้ว เหมือนกำลังเฉยชา (เมื่อก่อนไม่เคยง้อใครขนาดนี้เลย เรารู้สึกเหนื่อยบางที เหมือนเราผิดไปหมด แต่ก็ตัวเองบอกว่าไม่เป็นไรเราง้อได้) แต่อีกคนกำลังรู้สึกเริ่มชอบเรา รักเรา ในขณะที่เรากำลังเปลี่ยนไป จริงๆเราก็ชอบเขานะตอนแรกเรารู้สึกดีมากที่เขาห่วง หวงเรา รู้สึกอย่างนั้นรักเลย แต่บางทีนานมาเราก็เริ่มรู้สึกตัวว่าเราไม่เหมือนเดิมจริงๆ เรากำลังสับสน อยากบอกเขาว่าเราเริ่มเปลี่ยนไปแล้วแต่ก็กลัวเสียเขาไป เรารู้ถ้าเราทำไรลงไปทำให้เขาเสียใจมันจะกลับมาเป็นเพื่อนไม่ได้อีกแน่ๆ เคยมีคนเป็นเหมือนเราหรือเปล่า หรือเราชินกับการอยู่คนเดียวมากกว่า เพราะกว่าจะชอบเขาเราก็โสดมานานพอสมควร เหมือนชินกับการอยู่คนเดียวไปเเล้วไม่ต้องรู้สึกวิตกกังวลอะไรมาก ไม่ต้องคอยง้อ ไม่ต้องคอยทะเลาะคิดมาก เราอาจจะชินการอยู่คนเดียวจริงๆ เราชอบเขาแต่เราก็เหนื่อย อยากพอแต่ก็กลัวเสียเขาไปอีก สับสนมากนะ รู้สึกเหมือนเป็นคนเลวเลย.. มีความเห็นยังไงกันบ้าง?

ปล.เรากับเขาอยู่คนละจังหวัดกัน ไม่เคยเจอกัน นี่อาจจะเป็นอีกเหตุปลหรือเปล่าที่เราเป็นเเบบนี้
ปล2. จะดุจะว่าก็ได้ เราก็อยากรู้เหมือนกัน ว่าความคิดของเรามันผิดเหมือนที่เราคิดว่าตัวเองผิดจริงๆไหม