เนื่องจากเช้าวันที่ 13 ธันวา ปีที่แล้ว (2557) เช้านั้นผมและคณะที่ฝ่าเส้นทางมหาโหดด้วยรถแดงตั้งแต่เย็นจนมืดของคืนก่อน ได้ออกไปชมทะเลหมอกบนสถานที่ชมวิวของสันป่าเกี๊ยะ พวกเราคาดหวังว่าจะเห็นยอดดอยหลวงเชียงดาว ที่เขาร่ำลือกันว่าสวยงามดังภาพวาด แต่ผลที่ได้คือฟ้าปิด เมฆหมอกบัง พวกเราเสียดายกันมาก แต่ก็ยังมองในแง่ดีว่านี่แหละธรรมชาติ ที่ยากที่จะคาดเดาได้ เหมือนดอยหลวงเชียงดาวจะบอกเป็นนัยว่า พวกคุณต้องกลับมาใหม่นะ ความสวยงามมิอาจจะพบได้อย่างง่ายดายขนาดนั้น พวกเราก็ตั้งใจว่าอีกไม่นานเราต้องเห็นยอดดอยนั้นให้ได้ ไม่ใช่แค่มองจากมุมเบื้องล่าง แต่พวกเราต้องอยู่บนนั้นเพื่อมองไปเบื้องล่างแทน และวันนั้นก็เดินทางมาถึงในปีนี้ (อ่านต่อจนจบนะครับ ผมอยากแบ่งปันความสวยงามของเชียงดาวจริงๆ)