พอดีพึ่งจะเคยตั้งกระทู้ครั้งแรกค่ะㅠㅠ อาจจะเขียนงงๆผิดๆไปบ้างนะคะ
คือว่าเราสายตาสั้นมาตั้งแต่เด็กๆเลยค่ะ ตั้งแต่ป.สาม แต่พ่อไม่อยากให้ใส่แว่น เราก็เลยไม่ได้ใส่แว่นมาจนถึงป.ห้า ประมาณป.ห้าเทอมสอง ที่รร.มีตรวจสุขภาพค่ะ ก็มีวัดสายตา ตอนนั้นสายตาเราสั้นไปสามร้อยแล้วค่ะจากที่วัดมาㅠㅠㅠㅠ
ครูก็เลยโทรหาพ่อแล้วคุยกัน สุดท้ายพ่อก็ยอมให้ใส่ค่ะ  ตอนป.หกเทอมสอง หลังจากที่ใส่แว่นไปได้ปีนึง ไปวัดสายตาใหม่กลายเป็นว่ามันเพิ่มเป็นห้าร้อยกว่าๆเกือบหกร้อย ก็เลยตัดแว่นใหม่ พอขึ้นม.หนึ่งสั้นแปดร้อยเลยค่ะㅠㅠㅠㅠ คือเป็นคนชอนนอนอ่านหนังสืออะค่ะ แต่พอรู้ว่าสายตาสั้นมากๆเพราะนอนอ่านก็เลยเลิกทำค่ะ มีอ่านตามปกติแต่นั่งอ่านในที่สว่างๆเอา มีบ้างที่ต้องนั่งทำการบ้านช่วงนี้จนอยู่ดึกค่ะ นั่งพิมพ์รายงานในคอมถึงประมาณสี่ทุ่มไม่ก็ห้าทุ่มบ่อยๆ พ่อชอบมาบอกค่ะว่าเดี๋ยวก็ตาบอด ไม่อยากให้ทำแบบนี้ เพราะเราชอบมานอนเอาแรงตอนกลับถึงบ้านแล้วค่อยลุกมาทำงานอีกที แต่พอขึ้นม.สองก็ไม่ทำแล้วค่ะ กลับมาปุ๊บก็รีบทำงานให้เสร็จ ก่อนนอนก็มีเล่นโทรศัพท์ด้วยค่ะ พอเราไปวัดสายตามาใหม่ปุ๊บ
ปรากฏว่ามันไปถึงแปดร้อยห้าสิบแล้วค่ะㅠㅠ อีกข้างเก้าร้อย สั้นไม่เท่ากัน เลยอยากรู้ว่ามีวิธีที่ทำให้ค่าสายตามันลดหรือเท่าเดิมบ้างมั้ยคะ คือเราไม่อยากสั้นไปมากกว่านี้แล้วจริงๆ แล้วค่าสายตานี่มันสั้นถึงไหนเหรอคะ คือไม่รู้อะไรเลยนอกจากรู้ว่าตัวเองสายตาสั้น พ่อชอบบอกบ่อยๆว่าเดี๋ยวตาก็บอด นี่ก็ไม่มีความรู้อะไรซักอย่าง ไม่รู้ว่าที่พ่อชอบขู่ว่าสายตาจะสั้นจนบอดนี่มันเป็นจริงรึเปล่าอะค่ะㅠㅠㅠㅠㅠ