"เรา" ในที่นี้ ไม่ได้หมายถึงตัวผมครับ แต่หมายถึงรุ่นน้องคนหนึ่งที่ผมรู้จักและคุยด้วย ผมจะเรียกเขาว่าน้องนุช น้องนุชยังเรียนหนังสืออยู่ และเขาได้เป็นส่วนหนึ่งของสโมสรนักศึกษา ในคณะของเขา

น้องนุชมาบ่นให้ผมฟังว่า เขารู้สึกเบื่อกับการอยู่ในสโมสรนักศึกษา เพราะเวลาจะจัดกิจกรรมอะไรก็ตาม คนที่เป็นประธานสโมฯ จะคอยถามความคิดเห็นและข้อเสนอของของทุกคนในทีม ฟังดูแล้วก็เหมือนจะดีนะครับ แต่.....

พอน้องนุชเสนออะไรไป หรือแสดงความคิดเห็นอะไรออกไป ประธานสโมฯ กลับไม่ฟัง ไม่สนใจ นิ่งเฉย และไม่เคยเอาข้อเสนอแนะหรือข้อคิดเห็นของน้องนุชมาประยุกต์ใช้บ้างเลยสักครั้ง ในทีมมีกันตั้งหลายคน แต่ประธานมักจะฟังความคิดเห็นของคนเพียงไม่กี่คน ส่วนใหญ่ก็ล้วนเป็นคนที่ประธานสนิทด้วย หรือถูกชะตาด้วย(ต้องเข้าใจก่อนนะครับ ว่าในคณะจะมีอยู่หลายสาขา และทุกคนในสโมสรนักศึกษานั้นมาจากสาขาต่างๆกัน เป็นการคัดเลือกเอาคนที่เห็นว่าดีหรือเก่ง มาอยู่ในทีมเดียวกัน แล้วหาเสียงเลือกตั้ง ดังนั้นไม่ได้แปลว่าทุกคนจะสนิทสนมกันมาก่อน)

และบางทีประธานสโมฯ ก็ตัดสินใจอะไรเร็วมาก ตัดสินกันเฉพาะในกลุ่มคนสนิท ไม่ยอมถามทุกๆคนก่อนว่าเห็นพ้องต้องกันไหม ทั้งๆที่มันไม่จำเป็นต้องด่วนตัดสินใจขนาดนั้น บางคนยังไม่ทันได้ช่วยคิดด้วยซ้ำ แต่ประธานตัดสินใจซะแล้ว และพอเขาตัดสินไปแล้ว คนอื่นจะไปคัดค้านอีกก็คงยาก น้องนุชบอกว่า บางทีเขาก็รู้สึกเบื่อจนอยากลาออกจากการเป็นสมาชิกสโมสรนักศึกษาไปเสียเลย แต่ในเมื่ออุตส่าห์ได้รับเลือกให้มาอยู่แล้ว ถ้าลาออก ก็มีแต่เขาที่จะเสียประโยชน์ ดังนั้นจึงอยู่ต่อไป   

จากที่ผมเล่ามา คุณคิดว่ายังไงครับ...บางคนอาจคิดว่า แบบก็ดีเหมือนกันนะ น้องนุชจะได้สบาย ไม่ต้องช่วยคิดอะไรให้ปวดหัว ปล่อยให้ประธานสโมฯ คิดเองไปเถอะ ผมก็คิดแบบนั้นเหมือนกันครับ แต่...สำหรับน้องนุช เขารู้สึกน้อยใจครับ เขาคิดว่าตัวเขาก็อยู่ในทีมสโมสรนักศึกษา มีความสำคัญเหมือนกัน อยากจะมีส่วนช่วยในการคิด อยากให้ในทีมเกิดความสามัคคี แต่ในเมื่อประธานไม่เคยยอมรับในความคิดเห็นของเขา ก็เหมือนกับไม่เห็นความสำคัญของเขา แล้วประธานจะมาขอให้เขาช่วยออกความคิดเห็นทำไม

สุดท้าย...ผมถามน้องนุชว่า 'แล้วน้องนุชได้บอกประธานสโมฯ ไปหรือเปล่าว่าไม่พอใจที่เขาทำแบบนี้ แล้วคนอื่นๆในสโมสรนักศึกษารู้สึกไม่ดีเหมือนน้องนุชด้วยหรือเปล่า?' เขาตอบว่า 'ไม่ได้บอกประธานสโมฯ ไปตรงๆว่าไม่พอใจ เพราะบอกไปก็คงไม่มีประโยชน์ เขาเคยคัดค้านความคิดของประธานไปครั้งนึง หลังจากนั้นก็ห่างเหินกันมากขึ้น ส่วนคนอื่นๆไม่ได้พูดอะไร บางคนอาจเพียงแค่ได้มีชื่ออยู่ในสโมสรนักศึกษาก็พอใจแล้ว แต่สำหรับน้องนุช เขาต้องการทำตัวให้มีคุณค่า สมกับที่ได้เป็นส่วนหนึ่งของสโมสรนักศึกษา เขาอยากได้ประสบการณ์ ซึ่งน้อยคนนักที่จะมีโอกาสได้มาทำสิ่งนี้'


ผมไม่รู้จะพูดยังไงเลยครับ ใครได้อ่าน ช่วยผมหน่อย ผมควรจะแนะนำ หรือปลอบใจรุ่นน้องยังไงดี