จขกท ไม่เคยมีเพื่อนต่างเพศที่คุยกันบ่อย มีเพื่อน ผช เยอะแต่คุยผิวเผินมีระยะห่างประมาณนึง ถ้าไม่นับกระเทย เกย์ ตุ๊ด
แรกๆ ยังไม่รู้สึก แต่ด้วยความที่เขาเข้ามาและหัวข้อสนทนาที่เราคุยกันมันทำให้เราเผลอคุย
จนนานวันไปก็รู้สึกสนิทและไว้ใจในระดับหนึ่งแต่ก็ตั้งคำถามกับตัวเองว่า
"เออ ผช ผญ คุยกันเป็นเพื่อนสนิทได้จริงๆ หรอวะ"
ด้วยความที่ตอนนั้นยังไม่ได้รู้สึกอะไร แต่ระแวงความคิดตัวเอง แต่ก็ปล่อยผ่านแล้วคิดว่า มันก็คงเหมือนตุ๊ดที่เราสนิทมั้ง
นานไปเริ่มมีเรื่องความห่วงใยเข้ามา เริ่มรู้สึกนึกถึงเค้าเป็นคนแรกเวลามีปัญหาหรืออยากแชร์เรื่องอะไรในชีวิต
แล้วก็ตั้งคำถามกับตัวเองใหม่ว่า "เรารู้สึกอะไรกับเพื่อนผู้ชายคนนี้หรือปล่าววะ"
จนตอนนี้รู้สึกว่า ถ้าเลือกได้ไม่น่าไปสนิทด้วยเลย ถ้าเลือกได้เราไม่น่าให้เขาเข้ามาทำให้ใจเราไม่นิ่งแบบนี้เลย
นึกได้แบบนี้ก็พยามรักษาระยะห่าง แต่ด้วยความจำเป็นบางอย่างทำให้เรามีหัวข้อต้องกลับมาสนทนากันใหม่
จนวันนึงที่ความรู้สึกที่เก็บไว้มันเก็บไม่ไหว ระเบิดออกไปเป็นฝ่ายบอกชอบก่อน
สิ่งที่ได้รับกลับมาคือรู้สึกได้ว่า อยากจะบอกเป็นอุทาหรณ์สำหรับผู้หญิงทุกคนในโลกนี้
ถ้ายังไม่มั่นใจว่าเขารู้สึกเหมือนกันกับเรา
ถ้ายังไม่ได้บอก อย่าบอกเขาเลยนะคะ ตอนเป็นเพื่อนมันดีกว่านี้มากๆ
ถ้าไม่อยากเสียเพื่อน อย่าเป็นฝ่ายบอกชอบก่อน ถ้าเค้าชอบเรามากพอเค้าคงเป็นฝ่ายบอกเอง
ตอนนี้ยังไม่รู้เลยว่าจะวางตัวยังไง จะคุยเหมือนเดิมก็กลัวเค้าจะกลัว ถ้าจะเอาที่สบายใจเราคืออยากต่างคนต่างอยู่ไปเลย
สงสัยอย่างนึงที่ว่า คุณผู้ชาย มันเป็นเรื่องปกติใช่ไหมสำหรับคุณ ในการโทรหาเพื่อนต่างเพศเพื่อเล่าเรื่องราวต่างๆในชีวิตคุณ
โดยที่คุณมองว่า ผญคนนั้นคือเพื่อนจริงๆ
มีใครเคยทำรีเสริชไว้ไหมคะว่า เพื่อนต่างเพศ มันเป็นเพื่อนกันได้จริงๆโดยปราศจากความรู้สึกชู้สาวมาเกี่ยวข้อง
แก้ไข้นิดนึงค่ะ
พยายามหาแท็กจิตวิทยา อยากได้คำอธิบายเชิงนี้ มันไม่มีใช่ไหมคะ แท็กสุขภาพจิตกับวิทยาศาสตร์แทน
หลายคนบอกว่าเป็นเพราะเราไม่มีเพื่อน ผช รึเปล่าเลยหวั่นไหวเป็นธรรมดา ขออธิบายนิดนึง
สมัยเรียนคณะเรา ผช เยอะกว่า ผญ เรามีเพื่อน ผช เยอะ พอๆกะผญทำงานด้วยกันกินนอนด้วยกันปกติมาก
เราชอบบรรยากาศที่นั่งดูเพื่อนๆกินเหล้า นั่งฟังพวกมันคุยกัน เปิดโลกดี แต่ถ้าเรื่องที่มันห่ามมากๆก็ฟังไม่ไหว
เราไม่เคยรู้สึกหวั่นไหวอะไรกับเพื่อนเลย และเพื่อนก็ไม่เคยเห็นเราเป็น ผญ เช่นกัน เอาจากที่มันพูดกัน
มีคนนึงที่มาเฉลยกันตอนจะจบในวงเพื่อนว่า ตอนแรกจะจีบนะ ปีหนึ่งนี่สเปกเลย แต่รู้จักแล้วตัวจริงโครตกวนตีน
แต่เรามีลิมิตไม่ถึงเนื้อถึงตัวกับใคร รวมถึงเพื่อนคนนี้ด้วย เพื่อนแต่จับมือซบไหล่คุยมุ้งมิ้งนี่ไม่ใช่เราเลย
จริงๆใช้คำว่าสนิทกับคนนี้ได้ไหม ไม่ถึงขนาดสนิทแต่แค่มากกว่าเพื่อน ผช คนอื่น ที่มีคุยกันแลกเปลี่ยนเชิงความคิด
ถามว่าเค้าปฏิเสธเราไหม เค้าก็ไม่ได้ปฏิเสธ หนีหรือทำตัวห่างไปจากเดิม คือเค้าก็ไม่ผิด ผิดที่เราที่คิด
ก็สงสารเค้าเหมือนกันถ้าจะเสียเพื่อนไปคนนึงเพราะเพื่อนปากพล่อย เหอ ๆ
......................................................................................................................................................
แก้ไข 2
หลายคนคิดว่าเราเตือนว่าเพื่อนต่างเพศเป็นเพื่อนสนิทกันไม่ได้ ไม่ใช่นะ อันนี้คือถามเพราะอยากรู้มุมคนอื่น
ที่เตือนคือ อย่าไปบอกค่ะ ถ้าไม่ชัวร์ว่าคิดเหมือนกัน มันจะไม่สนิทใจ เนียนคุยไปเรื่อยๆ ดีกว่าเยอะวันนึงเราเลิกชอบเค้าก็ไม่รู้อยู่ดี
ใครจะมารู้มาอ่านใจเราได้ ทำได้ก็แค่สงสัย ก็แค่นั้น
เพื่อนต่างเพศ เป็นเพื่อนสนิทกันได้จริงหรือ อยากเตือน ผญ ทุกคนบนโลกนี้
แรกๆ ยังไม่รู้สึก แต่ด้วยความที่เขาเข้ามาและหัวข้อสนทนาที่เราคุยกันมันทำให้เราเผลอคุย
จนนานวันไปก็รู้สึกสนิทและไว้ใจในระดับหนึ่งแต่ก็ตั้งคำถามกับตัวเองว่า
"เออ ผช ผญ คุยกันเป็นเพื่อนสนิทได้จริงๆ หรอวะ"
ด้วยความที่ตอนนั้นยังไม่ได้รู้สึกอะไร แต่ระแวงความคิดตัวเอง แต่ก็ปล่อยผ่านแล้วคิดว่า มันก็คงเหมือนตุ๊ดที่เราสนิทมั้ง
นานไปเริ่มมีเรื่องความห่วงใยเข้ามา เริ่มรู้สึกนึกถึงเค้าเป็นคนแรกเวลามีปัญหาหรืออยากแชร์เรื่องอะไรในชีวิต
แล้วก็ตั้งคำถามกับตัวเองใหม่ว่า "เรารู้สึกอะไรกับเพื่อนผู้ชายคนนี้หรือปล่าววะ"
จนตอนนี้รู้สึกว่า ถ้าเลือกได้ไม่น่าไปสนิทด้วยเลย ถ้าเลือกได้เราไม่น่าให้เขาเข้ามาทำให้ใจเราไม่นิ่งแบบนี้เลย
นึกได้แบบนี้ก็พยามรักษาระยะห่าง แต่ด้วยความจำเป็นบางอย่างทำให้เรามีหัวข้อต้องกลับมาสนทนากันใหม่
จนวันนึงที่ความรู้สึกที่เก็บไว้มันเก็บไม่ไหว ระเบิดออกไปเป็นฝ่ายบอกชอบก่อน
สิ่งที่ได้รับกลับมาคือรู้สึกได้ว่า อยากจะบอกเป็นอุทาหรณ์สำหรับผู้หญิงทุกคนในโลกนี้
ถ้ายังไม่มั่นใจว่าเขารู้สึกเหมือนกันกับเรา
ถ้ายังไม่ได้บอก อย่าบอกเขาเลยนะคะ ตอนเป็นเพื่อนมันดีกว่านี้มากๆ
ถ้าไม่อยากเสียเพื่อน อย่าเป็นฝ่ายบอกชอบก่อน ถ้าเค้าชอบเรามากพอเค้าคงเป็นฝ่ายบอกเอง
ตอนนี้ยังไม่รู้เลยว่าจะวางตัวยังไง จะคุยเหมือนเดิมก็กลัวเค้าจะกลัว ถ้าจะเอาที่สบายใจเราคืออยากต่างคนต่างอยู่ไปเลย
สงสัยอย่างนึงที่ว่า คุณผู้ชาย มันเป็นเรื่องปกติใช่ไหมสำหรับคุณ ในการโทรหาเพื่อนต่างเพศเพื่อเล่าเรื่องราวต่างๆในชีวิตคุณ
โดยที่คุณมองว่า ผญคนนั้นคือเพื่อนจริงๆ
มีใครเคยทำรีเสริชไว้ไหมคะว่า เพื่อนต่างเพศ มันเป็นเพื่อนกันได้จริงๆโดยปราศจากความรู้สึกชู้สาวมาเกี่ยวข้อง
แก้ไข้นิดนึงค่ะ
พยายามหาแท็กจิตวิทยา อยากได้คำอธิบายเชิงนี้ มันไม่มีใช่ไหมคะ แท็กสุขภาพจิตกับวิทยาศาสตร์แทน
หลายคนบอกว่าเป็นเพราะเราไม่มีเพื่อน ผช รึเปล่าเลยหวั่นไหวเป็นธรรมดา ขออธิบายนิดนึง
สมัยเรียนคณะเรา ผช เยอะกว่า ผญ เรามีเพื่อน ผช เยอะ พอๆกะผญทำงานด้วยกันกินนอนด้วยกันปกติมาก
เราชอบบรรยากาศที่นั่งดูเพื่อนๆกินเหล้า นั่งฟังพวกมันคุยกัน เปิดโลกดี แต่ถ้าเรื่องที่มันห่ามมากๆก็ฟังไม่ไหว
เราไม่เคยรู้สึกหวั่นไหวอะไรกับเพื่อนเลย และเพื่อนก็ไม่เคยเห็นเราเป็น ผญ เช่นกัน เอาจากที่มันพูดกัน
มีคนนึงที่มาเฉลยกันตอนจะจบในวงเพื่อนว่า ตอนแรกจะจีบนะ ปีหนึ่งนี่สเปกเลย แต่รู้จักแล้วตัวจริงโครตกวนตีน
แต่เรามีลิมิตไม่ถึงเนื้อถึงตัวกับใคร รวมถึงเพื่อนคนนี้ด้วย เพื่อนแต่จับมือซบไหล่คุยมุ้งมิ้งนี่ไม่ใช่เราเลย
จริงๆใช้คำว่าสนิทกับคนนี้ได้ไหม ไม่ถึงขนาดสนิทแต่แค่มากกว่าเพื่อน ผช คนอื่น ที่มีคุยกันแลกเปลี่ยนเชิงความคิด
ถามว่าเค้าปฏิเสธเราไหม เค้าก็ไม่ได้ปฏิเสธ หนีหรือทำตัวห่างไปจากเดิม คือเค้าก็ไม่ผิด ผิดที่เราที่คิด
ก็สงสารเค้าเหมือนกันถ้าจะเสียเพื่อนไปคนนึงเพราะเพื่อนปากพล่อย เหอ ๆ
......................................................................................................................................................
แก้ไข 2
หลายคนคิดว่าเราเตือนว่าเพื่อนต่างเพศเป็นเพื่อนสนิทกันไม่ได้ ไม่ใช่นะ อันนี้คือถามเพราะอยากรู้มุมคนอื่น
ที่เตือนคือ อย่าไปบอกค่ะ ถ้าไม่ชัวร์ว่าคิดเหมือนกัน มันจะไม่สนิทใจ เนียนคุยไปเรื่อยๆ ดีกว่าเยอะวันนึงเราเลิกชอบเค้าก็ไม่รู้อยู่ดี
ใครจะมารู้มาอ่านใจเราได้ ทำได้ก็แค่สงสัย ก็แค่นั้น