พระอาจารย์คูณ สุเมโธ
วัดป่าภูทอง จ.อุดรธานี
ส่วนหนึ่งจากพระธรรมเทศนา
ซึ่งแสดงในวันที่ ๑๒ สิงหาคม พ.ศ. ๒๕๕๕

...

ถือว่าวันนี้เป็นวันสำคัญเพราะว่าเป็นวันคล้ายวันเกิด
ของ "องค์หลวงตามหาบัว ญาณสัมปันโน" นั้น
แต่ก่อนพวกที่เป็นศิษย์ของหลวงตาต่างก็มารวมกัน
ทำบุญได้บุญทั้งสองอย่าง ทำบุญให้วันเกิดของ "สมเด็จราชินี"
มาทำบุญถวายหลวงตา เพื่อวันเกิดของหลวงตาด้วย
ถวายเป็นพระราชกุศล เมื่อได้บุญจากหลวงตาแล้ว
ก็นั่งถวายเป็นพระราชกุศลแด่สมเด็จราชินี น่ะล่ะ
เราจึงว่าเป็นวันสำคัญทั้งทางพระทางฆราวาสทั้งพระ
ก็ว่าถือวันนี้เป็นวันสำคัญเป็นวันคล้ายวันเกิดของพ่อแม่ครูอาจารย์บ้านตาด

ฉะนั้นแต่ละปี แต่ละปี สมัยพ่อแม่ครูอาจารย์ยังมีชีวิตอยู่
พระเณรรู้สึกว่า ถ้าไม่ใช่ในพรรษาก็คิดว่าก็คงจะมาทั่วประเทศแหละ
แต่ขนาดในพรรษาก็ยังสัตตาหะมา มากันเยอะจริงๆสมัยนั้น
สัตตาหะมาพักอยู่วัดบ้านตาด พักอยู่ที่วัดใกล้เคียง
พอถึงตอนเช้าวันที่ ๑๒ คือ วันนี้แหละ ก็เข้าไปตั้งแต่เช้า รู้สึกว่ามากจริงๆ

นั่นแหละบุคคลที่จะเป็น "บุคคลสำคัญ" ขึ้นมาได้
มันก็อยู่ที่ตัวของแต่ละคน แต่ละคน เออ..มั่นอยู่ที่คนแต่ละคน
แต่ละคนเด้เฮาสิสำคัญเจ้าของไปทางได๋ว่านี่
เฮาสิสร้างความสำคัญให้ตนเองขึ้นไปในทางไหน
แต่ข้อสำคัญให้มันเป็น "บุคคลสำคัญในทางที่ดี"
นั่นแหละอย่าให้ไปเป็นบุคคลสำคัญในทางที่มันบ่ดี
ถ้าเป็นบุคคลสำคัญของประเทศก็ต้องให้เป็นบุคคลสำคัญในทางที่ดี
เออ เป็นที่เคารพกราบไหว้ เป็นที่น่าเชื่อถือแก่ชนทั้งหลาย

บ่ได้ไปเรียกร้องให้เขามาเลื่อมใส บ่ได้ไปเรียกร้องให้เขามาเคารพ
บ่ได้ไปเรียกร้องให้เขามาคารวะดอก อย่าง "หลวงตา" นั่น
บุคคลเป็นศิษย์เฮามาคารวะเฮาเด้อ มีเท่าใด๋มาเหมิด
หรือบ่แม่นศิษย์ก็มา เพิ่นบ่ได้ว่าเด้ อืม..ข้าเจ้าหลั่งไหลไปเอง
ก็เพราะความดีของเพิ่นนั่นแหละ เพราะความดีของเพิ่น นั่นล่ะ

เพราะกว่าคนจะรู้ได้ เพิ่นฝึกเจ้าของมาจั๊กว่าจั๊กปี
เพื่นฝึกเจ้าของมาไม่รู้ว่ากี่ปี ฝึกใจ ฝึกใจของท่านมา
ชำระสิ่งที่มันไม่ดีออกอยู่ในหัวใจของท่านไม่รู้ว่ากี่ปีมันค่อยหมดไป
มันจึงเป็น "บุคคลผู้ประเสริฐ" ขึ้นมาได้
ผู้ใดมากราบผู้ใดมาไหว้ ผู้ใดมาให้ทาน ประพฤติปฏิบัตินำก็ได้บุญได้กุศล
เออ อุทิศไปหาผู้ใดก็ถึง เอาโล่ดได้รับส่วนบุญส่วนกุศล
เพราะเพิ่นเป็นผู้บริสุทธิ์ สิทำบุญไปหาญาติผู้ตายไปแล้วก็ได้
เออ นั่นล่ะ สิมาประพฤติปฏิบัตินำเพิ่นกะได้บุญได้กุศล
มาประพฤติปฏิบัติตามโอวาทคำสอนตามอุบายที่เพิ่นแนะนำ
จิตใจก็เข้าสู่สมาธิได้ง่าย อืมนั่นล่ะ เป็นจั่งซั่น

มันตรงกันข้าม คนทำชั่วแม้จะเรียกคนให้ไปดูปานใด๋เขาก็บ่อยากไป
หรือสิย่องเจ้าของปานใด๋เขาก็บ่ยอมรับเด้ อืม ว่าเจ้าของเฮ็ดดีจั่งซั่นจั่งซี่
อืม ใครสิย่องเจ้าของเว้าเก่งปานใด๋ก็ตาม เว้าเก่งปานใด๋กะซ่าง
เขาบ่ไปหาอีกล่ะ เอ้อ นั่นล่ะ ตรงกันข้ามคันเฮ็ดบ่ดี
ดังนั้นการฝึกใจของเฮามันจึงเป็นสิ่งสำคัญ เฮาต้องเฮ็ดให้มันดีขึ้นมา
ให้มันได้ ทำให้มันดีขึ้นมาได้ ทำยังไงก็มันทำได้อยู่