สองเรื่องนี้มีอะไรที่คล้าย ๆ กันหลายอย่าง จริง ๆ ก็คงเป็นคอนเซ็ปของมังงะกีฬาทั่วไปแหละนะ พวกการดำเนินเรื่อง เนื้อเรื่อง เส้นเรื่อง แต่สิ่งที่แอบนึกขึ้นมาได้ คือ เรื่องของ "สีดำ" ในส่วนนี้อาจารย์ทาเคดะ ณ โรงเรียนมัธยมคาราสึโนะ (Haikyuu !!) เคยกล่าวไว้ว่า เมื่อทุกสีมาผสมผสานกันก่อนมันจะลงตัว มันต้องเละเทะกันก่อน นึกสภาพสีแต่ละสีที่มันปนกันก็แยกชั้นเป็นธรรมดา แต่ที่สุดแล้วเมื่อนัวกันจนลงล็อคมันก็จะกลายเป็นสีดำ สีที่ทรงพลังที่สุด สีที่จะกลืนกินทุกสี ขอให้พวกเธอจงเป็นทีมแห่งสีดำให้สมกับที่เป็นตัวแทนของอีกา ก็คิดว่ามันก็ใช้ได้กับเคสน้องครกเหมือนกัน

สำหรับคาราสึโนะ มันคือการเดินทางของลูกกาหลายหลากบทบาทหลายหลากสีสัน ทุกคนใฝ่หาชัยชนะ หากแต่ละคนนั้นก็เหมือนเส้นสายแสงเงาที่ไม่เข้ากัน ที่ต้องมารวมตัวกัน ต่างคนต่างเก็บอะไรต่าง ๆ เอาไว้ในใจ สำหรับคนบ้าวอลเลย์และมีฝีมืออย่างคาเงะยามะ (ชื่อมีคำว่าเงา) กับคนบ้าวอลเล่ย์แต่ทักษะไม่ค่อยมีอย่างฮิตานะ (ชื่อมีคำว่าพระอาทิตย์ แสงสว่าง) กับคนที่ยังครึ่ง ๆ กลาง ๆ อย่าง ซึกกี้ (ชื่อมีคำว่าพระจันทร์) ทุกอย่างที่แตกต่างกลับทิศ 180 องศามันถูกจับขยำรวมกันแบบไม่ทันตั้งตัว  สี แสง และ เงา เรียกว่าแยกชั้นกันเลยดีกว่า หลายครั้งที่ติดขัด หลายครั้งที่ไม่เข้าใจ หลายครั้งที่มืดแปดด้านไม่รู้ว่าตัวเองกำลังพยายามทำอะไร หลายครั้งที่คิดจะเดินหน้าไปด้วยตัวคนเดียว

แต่เมื่อเข้ามาอยู่เป็นทีม ก็เริ่มที่จะเปิดใจหันหน้าเข้าหากันที่ละหน่อย รู้จักรู้คิดที่จะตบแต่ง ขัดเกลา ในชั้นแรกอาจจะมองเห็นแต่ตัวเอง แต่ต่อมาก็ "แน่วแน่" ว่าจะเดินกันไปเป็นทีม คาราสึโนะ ... ทีมนี้ไม่ได้เริ่มต้นจากความแตกสลาย แต่เริ่มต้นจากการมองเห็นแต่ตัวเอง แต่แล้วจุดหมายสูงสุดคือมัดใจไว้รวมกัน ให้สีสันและแสงเงาทุกประการที่เป็นอยู่นั้นนัวกันให้กลับกลายเป็นสีดำสนิท สีหนึ่งเดียวที่จะกลืนกินทุกสีที่ผ่านเข้ามา แต่หนทางการเดินทางไปสู่ team of black มันก็ยาก และ struggle อยู่เป็นพัก ๆ

ในขณะที่ Kuroko no Basuke ชื่อของแต่ละคนต่างเป็นสี (ถึงแม้ผู้เขียนไม่ได้บอกเหตุผลแต่เราก็มีทฤษฎีเหมือนกันนะ) ตัวนำคือคุโรโกะ น้องครก หรือ เด็กดำ ชื่อคือสีดำ แต่ตัวตนเธอช่างจืดจาง หากสีดำของคาราสึโนะเกิดจากความพยายามที่จะเป็นหนึ่งเดียว ในทางตรงกันข้ามสีดำของคุโรโกะเกิดขึ้นเพราะ "ความแตกสลาย" ของคำว่า "ทีม" หากคิดว่าสีดำคือสี ... ที่ทุก ๆ สีถูกจับมาละเลง มันจะเป็นสีดำได้ก็แปลว่าแต่ละสีเองก็ยินยอมที่จะเข้ามาผสานกัน สำหรับคาราสึโนะชั้นใช่ แต่เทย์โคนั้นไม่

ตั้งแต่เริ่มต้นคุโรโกะคือบักจืดจางที่มีความสามารถในการส่งบอล ถ้าจะให้บ่งถึงสัญญะ คุโรโกะก็คงเป็น "ตัวเชื่อม" ระหว่างคนในทีม ซึ่งจริง ๆ คุโรโกะเคยทำได้นะ อาคาชิเองก็เห็น แต่อนิจจาเมื่อเวลาผ่านไป ความสามารถเฉพาะตัวของแต่ละคนพุ่งสูงรุนแรง คุโรโกะในวันนั้นเป็นตัวเชื่อมที่ไม่แข็งพอ สีดำที่เจือจางจะผสมผสานให้ทุกสีเข้ากันได้อย่างไร และ อาการมันยิ่งหนักหนาสาหัสเมื่อในทีมเทย์โคมีแต่คนเก่ง ๆ มีแต่แม่สีที่สีสันสดใสร้อนแรง เหมือนสีที่ไม่สามารถนัวให้เข้ากันได้ แยกชั้นกันอยู่อย่างไรก็เป็นอยู่แบบนั้น

ประกอบกับความเบื่อหน่ายในเกมส์กีฬาที่ไร้ซึ่งความตื่นเต้น ประกอบกับฝีมือที่ห่างชั้นกว่าคนอื่น ๆ ประกอบกับหลักการพื้นฐานที่ยึดถือเฉพาะชัยชนะ จนกระทั่งดูแคลนผู้อื่น และ จนกระทั่งดูแคลนกันเอง สุดท้ายกลายเป็นความละเลย ด้านอาคาชิก็พยายามจะดึงทีมไว้ให้ได้แต่วิธีที่ใช้คือให้ keep winning ปล่อยแต่ละคนไปตามทางไปตามใจ ตราบใดเล่นด้วยกันแล้วชนะได้ก็พอ แล้วในที่สุดความเป็นทีม และ อาจจะความเป็นมนุษย์ในบาง "มิติ" ด้วยกระมัง แตกสลายลงไปหมด

ในเวลานั้นทุกคนเว้นแต่คุโรโกะ ... ต่างเห็นตรงกัน ว่า "ฉัน" แต่ละคนต่างโดดเด่นไม่มีใครเทียบได้ ว่า "ฉัน" นั้นสูงเด่นเหนือใคร สิ่งที่ท้าทายถัดไปก็คือหากเราแยกกันไปแล้ว "ฉัน" คนไหนจะ "เก่ง" ที่สุด ไม่มีคำว่า "ทีม" พูดง่าย ๆ ว่าชมรมบาสของแต่ละโรงเรียนก็คลับคล้ายอุปกรณ์ หรือ เครื่องมือที่ "ฉัน" แต่ละคนใช้วัดกำลังภายใน ถีบตัวเองให้ไปถึงจุดสูงสุด และ ทุก ๆ คนในที่นั้นต่างคิดว่า "คุโรโกะ" คงไม่เข้ามาร่วมวงไพบูลย์กับเกมส์นี้

มีแต่อาคาชิที่อ่านใจได้ถนัดถนี่ก็รู้นิสัยกันดี ดูเหมือนเงียบ ๆ แบบนั้นแต่เอาเข้าจริงแล้วเป็นมนุษย์ที่ดื้อหัวชนฝา โดยเฉพาะเมื่อตัดสินใจอะไรลงไปแล้วละก็ ถึงจะยังไม่รู้คำตอบแต่ก็จะไม่วิ่งหนี เพราะเหตุนี้ ... คุโรโกะลงสนามต่อสู้กับ "ฉัน" แต่ละคนด้วยความเป็น "ทีม" ด้วยความเป็น "สีดำ" สีดำของการอุทิศตนเป็นเงา จรรยาบรรณของคนที่ put teamwork above oneself สีดำที่พร้อมทำงานหนักอยู่ในเงามืดตลอดไป รับน้ำหนักของการที่จะไม่ฉายแสง ไร้ชื่อเสียงเกียรติยศ devotion ที่ทำให้เพื่อนร่วมทีมศรัทธา กลายเป็นสีดำสนิทที่เกิดจากทุกคนที่เชื่อมั่นเชื่อใจในกันละกัน และ พร้อมผสมผสานสีสันหลากหลายของตัวเองให้เป็นหนึ่งเดียว