ผมแอบชอบเพื่อนคนนึง ไม่รู้ว่าทำไมผมต้องชอบมันทั้งๆที่มันมีคนที่มันชอบหรือรักอยู่แล้ว ส่วนตัวผมนั้นพยายามหักห้ามใจสุดถึงขั้นฝืนทำในสิ่งที่ขัดกับความรู้สึกตัวเองบ่อยครั้ง จนตอนนี้ผมก็ทำแบบนี้ ทำซ้ำไปซ้ำมา จนมันจะเป็นชีวิตประจำวันแล้ว เมื่อก่อนเวลาเจอมันผมนี่โคตรรู้สึกดี ขอเพียงได้เห็นหน้าก็พอใจแล้ว แต่เดี๋ยวนี้เจอหน้ามันผมเริ่มรู้สึกอะไรเลย  แบบว่าเราทำอะไรอยู่ ทำไปทำไม ทำไปเพื่อใคร ทำไปแล้วจะได้อะไร มันเหมือนมีแรงดึงดูดให้ผมกับเพื่อนผมคนนี้  ต้องมาพบ มาเจอกัน ทั้งๆที่ฝ่ายที่เจ็บปวดจะเป็นตัวผมเองก็ตาม ที่นอนร้องไห้ คิดถึงมัน ทั้งๆมันไม่ใช่แฟนแต่เป็นแค่เพื่อน แต่มันมีอิทธิพลกับความรู้สึกผมมากเลย แต่มันก็คงดีกว่าถ้าความรู้สึกเสียใจ ทำให้เราลืมคนๆนึงได้ในพริบตาก็คงดี...เมื่อก่อนเราสองคนเคยสนิทกันมากจนเรียกว่า บัดดี้ ตัวติดกันเลยก็ว่าได้  แต่เดี๋ยวนี้ดูเหมือนยิ่งสนิทก็ยิ่งเหินห่าง เริ่มคุยกันน้อยลง เริ่มมีอารมณ์มาเป็นตัวตัดสินปัญหา ค่อยถอยๆความสัมพันธ์ลงเรื่อยๆ จากเพื่อนสนิทมากกลายมาเป็นเพื่อนธรรมดา นานๆไปก็คงเป็นได้เพียงคนรู้จัก แต่ถึงยังไงผมก็จะพยายามถอยออกมาก่อนที่มันจะล้ำเส้นมากเกินไปกว่า...คำว่า "เพื่อน"