กระทู้นี้เป็นกระทู้ที่ผมปรารถนาเอาไว้ว่าจะตั้งกระทู้ที่แชร์ แบ่งปัน แลกเปลี่ยน ข้อคิดในเชิงพุทธศาสนา วันละ1กระทู้ จนถึงวันเกิดของผม ขอความร่วมมือในการตอบกระทู้อย่างสร้างสรรด้วยครับ และสำหรับกระทู้นี้จะเปิดโอกาสให้ศาสนาอื่นร่วมแสดงความคิดเห็นด้วย เพราะอยากวิพากษ์เรื่องการเรียนการสอนศาสนาในประเทศไทย

ผมแม้จะเป็นชาวพุทธ แต่ก็จบจากโรงเรียนคริสเตียน เรียกได้ว่าเรียนศาสนาคริสต์และพระคัมภีร์ตั้งแต่ อนุบาลยัน ม.6เลย

ศาสตร์ของศาสนานั้นจะแตกต่างจากศาสตร์แขนงอื่นอย่างหนึ่งคือ นอกจากบริบทในเชิงความรู้แล้ว ยังมีบริบทในเชิงความเชื่อด้วย

กล่าวคือ หากเรานับถือศาสนาอะไรย่อมมีความเชื่อในศาสนานั้น ส่วนความเชื่อนั้นจะเป็นสัมมาหรือมิจฉาตามหลักศาสนานั้นๆหรือไม่ก็เป็นอีกเรื่องหนึ่ง

ส่วนเรื่องอขงความรู้นั้น ก็เป็นในส่วนของวิชาการ หรือข้อเท็จจริงของศาสนา ที่เป็นเนื้อหาสำหรับการเรียนการสอนปกติ

ประเด็นคือ การเรียนการสอนศาสนาในระดับเยาวชนนั้น ไม่ว่าจะศาสนาไหนก็ตามนั้น ถือว่าถูกต้องดีแล้วหรือเปล่า

อย่างเราเรียนศาสนาพุทธ เรียนพุทธประวัติ สวดมนต์เป็น จำศีลได้ จำหลักธรรมได้ แต่การปฏิบัตินั้นยังห่างไกล พูดง่ายๆคือ รู้แต่ปฏิบัติไม่ได้ แบบนี้ถือว่าการสอนนั้นบกพร่องหรือเปล่า

หรือในอีกแง่หนึ่งของศาสนาอิสลาม ซึ่งศาสนาอิสลามกับคริสต์จะเหมือนกันอยู่อย่างคือ เน้นความเชื่อ แต่บางครั้งการสอนที่เน้นความเชื่อมากเกินไปจนทำให้เกิดปัญหาที่ว่าผู้เรียนขาดความพินิจพิเคราะห์ด้วยตนเอง ซึ่งจะนำไปสู่สิ่งที่เรียกความ ความเชื่อที่ปราศจากปัญญาคืองมงาย ซึ่งศาสนาพุทธก็เจอเรื่องแบบนี้เหมือนกัน

ดังนั้นการตั้งโจทย์ที่ว่า การสอนศาสนาเพื่อให้เกิดผลสัมฤทธิ์คือ เป็นประโยชน์ต่อผู้เรียนและสังคมโดยรวมนั้น ควรเป็นแบบไหน