ชีวิตคู่ เป็นการร่วมเดินทาง

ถึงเราไม่อาจเดินพร้อมกัน ไม่อาจเดินเร็วเท่ากัน
แต่เราก็เดินไปด้วยกันได้ หากเรายินดีปรับจังหวะการเดินให้เข้ากัน

แต่บางคนคิดว่า ฉันเป็นของฉันอย่างนี้
เธอต้องปรับตัวเข้าหาฉันสิ เธอเป็นฝ่ายมาขอฉันเป็นแฟนไม่ใช่หรือ ?

อยู่ด้วยกันนานแค่ไหนก็ไม่ปรับตัว
อะไรดี อะไรชั่ว รู้หมด แต่ก็จะเลือกเป็นแบบนี้ ดูว่าอีกฝ่ายมีความอดทนเท่าไหร่ ?

เราสองคนเกิดมาจากพ่อแม่ที่ต่างกัน เติบโตมาด้วยสิ่งแวดล้อมและการอบรมที่ต่างกัน
ทำให้ความชอบ ค่านิยม ความเชื่อ และทัศนคติแตกต่างกัน มากหรือน้อยแล้วแต่คู่ของตน

ถ้าเรายอมรับคนที่แตกต่างจากเรามาก
เราต้องเปิดใจกว้างมาก อดทนมาก เสียสละมาก

ถ้าเราหวงแหนความเป็นตัวของเรามาก
เราก็ปิดโอกาสตัวเองให้เหลือเพียงคนกลุ่มเล็ก ๆ ที่เลือกได้ หรือรับเราได้

แต่ไม่ว่าอย่างไร เมื่อเลือกเดินกันเป็นคู่แล้ว ก็ต้องรอกัน เมื่ออีกฝ่ายเดินช้า เราเดินเร็ว
บางครั้งก็ต้อง พยุงเธอขึ้น อุ้มเธอบ้าง เมื่อเธอซวนเซล้มลง เป็นที่พิงให้เธอเมื่อเธอหมดแรง หมดใจ จะเดินต่อ

หากเราสองคนตั้งใจจริง ๆ ก็จะไปได้ตลอดทาง
ไม่ว่าทางจะมืดมิด สูงชัน หรือรกชัฎเพียงใด

แต่หากไม่มีใจรักแล้ว แม้ไม่มีอุปสรรคภายนอกมาทดสอบรักเรา
แค่ความเห็นที่ไม่ลงรอยกันทุกวัน ก็ทำให้ทนอยู่ด้วยกันได้ยาก

ยิ่งถ้าเห็นแก่ตัว หมดรัก หมดความพยายามแล้ว
ทิ้งกัน ยังไม่เจ็บเท่า อยู่ด้วยกันทั้งที่หมดใจให้กันแล้ว