ชีวิตเราเวลามีความสุข ก็มีความสุขแค่แปปเดียว สามีเราเค้าติดเพื่อนมาก จนเราแอบคิดตลอดว่าเค้ารักเรารึป่าว อยากอยู่กับเรารึป่าว ทุกครั้งที่เค้าอยู่กับเพื่อนดูมีความสุขกว่าอยู่กับเราอีก ทุกครั้งที่เค้าขึ้นเสียงใส่เรา เราก็แอบร้องไห้บ้างน้อยใจบ้าง ในใจลึกๆเรา เราอ่อนแอมากมันไม่เหมือนที่หน้าตาแสดงออกมาเรย เราอยากให้เค้าอยู่กับเรา อยากให้เค้าใส่ใจ ดูแลเราบ้าง เวลาเราเป็นไข้หรือเป็นอะไร ตั้งแต่อยู่ด้วยกันมา เค้าไม่เคยเอ่ยปากถามเราเลยว่าเป็นยังไงบ้าง เราไม่อยากให้เค้าออกบ้านตอนกลางคืนเรย ไม่ใช่ว่าเราห้ามให้เค้าไปเร่นกับเพื่อน แค่เราไม่อยากให้เค้าออกไปตอนกลางคืน เราอยากให้เค้ามีเวลาให้เราบ้าง  ถามบ้างว่าเป็นยังไง. เลี้ยงลูกเหนื่อยมั้ย  เค้าไม่เคยถามเราซักคำ ทุกวันนี้เราไม่รู้เรยด้วยซ้ำว่าเค้ารักเรากับลูกรึป่าว หรือแค่ทำตามหน้าที่  เค้ามีคนอื่นรึป่าวเราก็แอบคิดไม่ได้ แต่เราไม่อยากพูดไม่อยากถาม  เรายอมรับตรงๆน้ะว่าเรางี่เง่า เรารักมากเราถึงเป็น เราเชื่อว่าผู้หญิงทุกคนก็ต้องเป็นแบบเรา  ถ้าเราไม่รัก เราไม่เป็นแบบนี้เรย อีกอย่างเค้าทำงานเข้ากะตอนกลางคืนเราก็อดคิดไม่ได้ว่าเค้าจะไปหาคนอื่นรึป่าวไปทำงานรึป่าว เพราะเค้าเคยโกหกเราว่าไปทำงานแต่ที่จริงไปกินเหล้ากับเพื่อน  เค้าทำงานเข้ากะ6ทุ่มเลิก2โมงเช้ากลับมาก็นอนจนถึงเย็นตื่นแค่ตอนหิวข้าวตกค่ำๆหน่อยก็ไปหาเพื่อน ไม่มีเวลาให้กัน หยอกกันเหมืนเมื่อก่อน เราทรมานใจมากๆน้อยใจว่าทำไมชีวิตเราถึงเป็นแบบนี้