เผอิญวันก่อน มีโอกาสไปดูสถานที่บำเพ็ญภาวนา แห่งหนึ่ง ในภาคอีสานตอนบน  โดยมีพระอาจารย์ฯ ท่านหนึ่งอาสาพาไปเพราะท่านชำนาญในพื้นที่  สถานที่แห่งนี้ ย้อนอดีตไปร้อยกว่าปีก่อนตามประวัติเป็นหมู่บ้านใหญ่ราว ๑๐๐ กว่าหลังคา ชาวบ้านป่าจำนวนมากในที่แห่งนี้  ได้ประสบชะตากรรม โรคฝีดาษคร่าชีวิตตายลงหมด  กลายเป็นหมู่บ้านร้าง

ภายหลัง ราวปี พ.ศ. ๒๕๒๘ มีพระธุดงค์รูปหนึ่ง เข้าไปอยู่ภาวนา เพราะสถานที่สัปปายะมาก คือ ไม่ค่อยมีใครกล้าเข้าไป เพราะกิตติศัพท์บางอย่าง  ต่อมาชาวบ้านเห็นว่า พระรูปนี้ปรารถนาที่จะทำความเพียรไปเรื่อยๆ จึงศรัทธาช่วยกันทำกุฎิที่พักแบบชั่วคราวถวาย พร้อมกับห้องสุขาถาวร หนึ่งหลัง  ท่านอยู่ที่นี่ได้นานพอสมควร  ทางครูอาจารย์ของท่านก็มารับกลับไปดูแลวัดแห่งหนึ่ง ที่กำลังขาดเจ้าอาวาส

สถานที่แห่งนี้ จึงร้างราจากผู้คนมาจนถึงปัจจุบัน

สภาพพื้นที่ในปัจจุบัน

ลักษณะพื้นที่ราบ เป็นป่าไม้ยืนต้น ขึ้นกระจัดกระจาย หนาแน่นปานกลาง  สถานที่ใกล้เคียงบริเวณนี้ พบใบเสมาหินศิลาแลงโบราณ อายุ ๑,๐๐๐ กว่าปี  กลางคืนถึงรุ่งเช้าอากาศเย็น (เข้าหน้าหนาวพอดี) กลางวัน มีที่หลบแดด ไม่ร้อนมาก  แต่มียุงตัวเล็กๆ พอสมควร  สามารถนำเต้นท์หรือกลดมากางได้สบายๆ  มีที่ให้เดินจงกรมได้ ไม่มีสัตว์ใหญ่ให้ต้องคอยระแวง จะมีแต่งู มีเสียงนกร้องเป็นช่วงๆ  มีแหล่งน้ำอยู่ใกล้ๆ


ภาพห้องสุขาเก่า ที่ทิ้งร้างมานาน

พระอาจารย์ ที่เมตตาพา wmt ไปชมสถานที่ บอกสั้นๆว่า " ถ้าจะมาอยู่ จิตต้องกล้าแกร่งพอสมควรนะ "

สำหรับสมาชิกท่านใด ที่สนใจ (จริงๆ) จะตอบให้เฉพาะหลังไมค์เท่านั้น