คือเรากับเพื่อนก็สนิทกันมากเลยค่ะ เเต่พึ่งย้ายมาอยู่หอเดียวกัน ตอนเเรกๆทุกอย่างกดีเีทะเลาะบ้าง เถียงกันบ้างก็ดีกัน เเต่พอมาช่วงหลังๆคือเเบบคุยกันน้อยมากๆๆ คือพอเราตื่นนอนมาเราก็ไม่เห็นเพื่อนเเล้ว คือไปไหนไม่รู้ ไม่บอกอยู่ๆก็ไป เรียนเสร็จกลับห้องปกติก็อยู่ด้วยกันตลอดเเต่ตอนนี้ไม่เลยค่ะ มันไปอยู่กับเพื่อนมันอีกห้องนึง จะไปกินข้าวซื้อของปกติก็ชวนเราเเต่เดี่ยวนี้ไม่ชวนเดินไปชวนเพื่อนข้างห้อง เรื่องล่าสุดคือที่หอไม่มีใครอยู่เลย(เป็นบ้านมี5ห้อง และเจ้าของบ้านก็อยู่รวมกับเราด้วยเเละวันนั้นเเฟนเจ้าของหอไปตจว. )จะมีเเค่เรากับเพื่อน2คน เเต่สิ่งที่ไม่คาดคิดก็เกิดขึ้นคือ มันบอกเราว่ามันขอไปนอนกับเพื่อนมันอีกหอได้มั้ย คือไม่มีใครอยู่เเล้วทิ้งให้กูอยู่กับเจ้าของหอ2คนซึ่งก่อนหน้านี้มันก็บอกเเล้วว่าเจ้าของผช.มองเราเเปลกๆน้ะ อะไรทำนองนี้ คืองงเเอทิ้งกู เหนื่อยใจมากค่ะ เราก็อึดอัดไงค่ะที่เพื่อนทำเเบบนี้เราทำผิดอะไร เเละมันก็จะพูดเสมอเลยว่าเเม่ของมันอ่ะอยากให้ไปอยู่กับเพื่อนอีกกลุ่มนึง (อ้าวว คิดในใจเเล้วมาอยู่กับกูทำไมว่ะ) เราได้ยินอย่างนี้เราก็ไม่สบายใจเลยค่ะ เเล้ววมันจะพูดอย่างนี้บ่อยมากๆๆๆๆ เราก็ทนไม่ไหวสิค่ะ เราก็เลยบอกไปว่าจะไปอยู่กับเพื่อนเธอก็ได้เราอยู่คนเดียวได้เราไม่เป็นไร เเต่มันก็บอกว่ามันไม่ไปมันจะอยู่กับเรา คือเราเหมือนจะเข้ากันได้ทุกอย่างทั้งนิสัย การกิน ความเป็นอยู่ เเต่รู้สึกเหมือนมีเส้นบางๆมากั้นเราไว้ตลอด แล้วยังขึ้นตัสว่าอึดอัดยังโน้นอึดอัดยังงี้ เครียดมากเลยค่ะ ทำตัวไม่ถูก คือต้องรู้สึกยังไงไม่อยากเสียเพื่อนเพราะมันเป็นเพื่อนที่ดีคนนึง พิมไปน้ำตาไหลไปไม่อยากเสียเพื่อนไปจริงๆ