บันทึกของผู้เฒ่า

๑.แมววันนี้

  วันนี้คือวันที่ได้อุปการะแมวมาเป็นเวลากว่า ๒๐ ปีแล้ว โดยไม่มีขาดตอนเลย ขณะนี้มีแมวที่อยู่ในบ้าน คือ นังพุงขาว และนังกะดำ ส่วนเจ้าสีเหลืองอยู่หลังบ้านคอยแอบมากินข้าว ที่ใส่จานไว้ให้ ถ้าเจอหน้าก็หลบไป

  ข้างหน้าบ้านเดิมมี ๘-๙ ตัวเหลืออยู่ ๒ ตัว คือ นังสีส้ม กับ นังสีเทา(ใหม่) แล้วก็มี นังดุ๊กดิ๊ก กับ เจ้าสีน้ำตาล มาเพิ่ม เจ้าสีน้ำตาล เข้ามาฝากเนื้อฝากตัวอยากจะอยู่ด้วย แต่นังกะดำคอยขับไล่ อีกไม่นานมันโตชึ้นนังพวกนี้ก็ต้องถอยเอง

  เมื่อเช้าออกไปใส่บาตรกลับมา เพื่อนบ้านตรงข้าม เรียกให้ดูนังดุ๊กดิ๊กออกลูกมาใหม่ ๔ ตัวไม่มีลายเลอะเทอะเลย เป็นสีส้มหมด ไม่รู้เจ้าส้มตัวไหนมาแพร่พันธุ์ ก็เลยถามเธอว่า

  “แล้วจะจำได้ยังไงว่าตัวไหนเป็นตั้วไหนครับ”

  เธอว่า “ดูที่สีปลอกคอเอาค่ะ”

  ก็เลยบอกเธอไปว่า

  “ถ้าโตแล้วปล่อยมาวิ่งเล่นหน้าบ้านผมบ้างนะครับ”

  ผมจะได้มีเพื่อนต่อไปอีกนาน ๆ ไงครับ.


๒.แมวหน้าบ้าน

  เมื่อผมมีแมวในบ้านสามตัว คือ นังมอมแมม นังพุงขาว และ นังกะดำ ก็มีแมวที่มาอาศัยกินอาหารเม็ดหน้าบ้านเกือบสิบตัว ส่วนใหญ่เป็นสีส้ม ต่อมาก็  ค่อย ๆ หายไป จนเหลือสองตัว ซึ่งผมเรียกเองว่า นังสีส้ม กับนังสีเทา ต่อมาจึงมีเพิ่มอีกตัวหนึ่ง เรียกว่า นังดุ๊ดดิ๊ก เพราะชอบสะบัดหางไปมาอย่างเร็ว

  ทั้งสามตัวมีปลอกคอ แต่สองตัวแรกไม่ยอมนอนในบ้าน ชอบอาศัยนอนบนหลังคารถเก๋งของบ้านอื่นที่เขามาจอดหน้าบ้านผม ส่วนเจ้าดุ๊กดิ๊กเป็นที่รักของเจ้าของ อุ้มชู แบกบ่า เลยไม่ค่อยออกมากินข้างนอก

  เมื่อเร็ว ๆ นี้มีเพิ่มมาอีกตัวหนึ่งสีน้ำตาล ตัวเล็กนิดเดียว ตอนแรกมาหมอบอยู่ห่าง ๆ ท่าทางหวาดกลัวเจ้าของถิ่นและกลัวผมด้วย เข้าใกล้ไม่ได้ เมื่อเช้านี้เกิดใจกล้าเข้ามาเคล้าแข็งเคล้าขา คงจะได้กลิ่นความเมตตาของผมแล้ว แต่กินอาหารเม็ดไม่ค่อยได้ จึงเอาอาหารเละ ๆ ในซองที่เขาแถมมาเปิดเทให้กิน ก็กินด้วยความเอร็ดอร่อย น่าชื่นใจ

  ผมเอามือลบตัวลูบหลังมัน แล้วก็บอกว่า อยู่เป็นเพื่อนกันไปนาน ๆ นะ

  แล้วผมจึงคิดขึ้นมาได้ว่า ในโลกนี้ยังมีคนและสัตว์ ที่ต้องการความเมตตาอยู่อีกเป็นจำนวนมาก ชีวิตของผมที่จะอยู่ยืนยาวต่อไปแค่ไหนก็ตาม ผมจะอยู่เพื่อช่วยเหลือ สัตว์โลกผู้ร่วมเกิดแก่เจ็บตาย ให้มากที่สุด ด้วยความเมตตา โดยไม่มีข้อแม้ใดใด เท่าที่จะสามารถช่วยได้

  และจะไม่เบื่อหน่ายชีวิต ที่เสื่อมโทรมลงตามลำดับ เป็นอันขาด..