ผมเป็นหัวหน้าฝ่ายบำเพ็ญประโยชน์ ของสภาแห่งหนึ่งในโรงเรียนแห่งหนึ่ง
ผมตั้งค่อยทำงานของโรงเรียนเพราะเป็นหน้าที่ ที่เราตั้งไว้
แต่บางครั้ง ก็รู้สึกท้อมาก เพราะบางครั้ง มีผมทำงานคนเดียว
บางครั้งสภานักเรียนมีจำนวนสามสิบกว่าคน แต่ทำงาน ไม่เกินสิบห้าคน
ส่วนคนที่เอาหน้าก็จะเอาหน้าอย่างเดียว คนที่ไม่ทำอะไรเลยก็ได้แต่พูด
ส่วนคนที่เข้มแข็งในการทำงาน เต็มใจ จริงใจ ในการทำงาน มีไม่กี่คน
บางครั้งก็เหนื่อยมากครับปกติจะมีงบสภานักเรียนมาให้ทุกปี แต่ปีนี้ไม่มีเงินเลยสักบาท พวกเราทำไรต้องยอมเข้าเนื้อตัวเอง
ผมมีโครงการวางแผนจะลือฟื้น ช็อปเกษตร ให้กลับมาสวยงามเหมือนเดิม
แต่พอในที่ประชุม ทุกคนเห็นดีเห็นงาม แต่เมื่อนัดมาทำจริง มากันไม่เกิน 10 คน จาก 30 กว่าคน
ผมทุ้มทุกอย่างเอาเครื่องมือที่บ้านไปทำเอง เพื่อช่วยลดการเหนื่อย ของสภา
ผมเอาทั้งรถไถไปดันที เอารถไปตีดินเพื่อปลุกข้าวโพด เอาเครื่องฉีดยาไป
ไปโคนต้นไม้ที่บดบังช็อปเกษตรของสภา
ผมจะทำยังไงพี่ เพื่อให้ทุกคนมีส่วนร่วม เพื่อผมทุ่มเเรงกาย แรงใจ ให้กับ โรงเรียน