อันนี้กระทู้แรกของผมนะครับ...
ผมเคยรักกับคนๆนึง ซึ่งตอนนี้ผมก็ยังคงรักอยู่ แต่ตอนนี้เธอหมดรักผมแล้ว
เรื่องทั้งหมดก็คงเป็นความผิดของผมเองแหละครับ
ที่ไม่มีเวลาให้เธอ เวลาส่วนใหญ่ของผมก้จะหมดไปกับการทำงาน ตัดโมเดล วาดรูป+นิสัยของผมเอง
อ่อ!ลืมบอกไปผมเรียนออกแบบครับ
--ส่วนนิสัยของผมก็จะอินดี้ๆ ทำในสิ่งที่อยากทำ ไม่ค่อยชอบคุยโทรศัพ ไม่ค่อยเล่นไลน์เท่าไหร่
ผมเจอเธอตอนผมไปค่ายครับ หลังจากจบค่ายก้จะมีปาร์ตี้เล็กๆ ตอนปาร์ตี้จบลงผมเห็นเธอเมา นั่งกอดระเบียงทางเดินอยู่
ผมกับเพื่อนก้ช่วยกันลากเธอให้ลุกขึ้นมา กว่าจะลากได้นานมากกกกก!!!
และผมก้ให้เพื่อนเธอพาเธอกลับหอเธอครับ เป็นการพบกันครั้งแรกที่ประทับใจดี ฮ่าๆๆๆ
หลังจากวันนั้น เธอก็ทักมาครับ ทักมาขอบคุณ แต่ผมไม่รู้ยังไงอยู่ดีๆก็ชวนเธอไปเที่ยว ไปนู้นไปนี่ เราก้คุยกันมาก้คบกันมาเรื่อยๆจนตอนนี้ก็ปีกว่าแล้วครับ
ตอนที่คบกันเธอดีกับผมมากนะ พยายามเข้าใจผม พยายามหาเวลาวันที่เธอว่างมาหาผม เป็นห่วงผม
เราสองคนได้เจอกันแค่เดือนละประมาณ2-3ครั้งครับ เพราะเราอยู่คนละมหาลัยกัน+ระยะทาง+ความไม่ว่างของผมเอง
เหตุผลที่เธอไปคงเพราะผมโทรหาเธอน้อยลง ไม่ค่อยไลน์หาเธอ เวลาเธอโทรมาผมก้บอกเธอว่าทำงานอยู่ ไม่ได้ใส่ใจเธอ ไม่มีเวลาให้เธอ เคยทำให้เธอเสียใจ
ตอนเธอบอกเลิกผม ผมเป็นบ้าอยู่พักใหญ่ครับ น้ำตามันไหลออกมาเอง นั่งอยู่เฉยๆน้ำตายังออกมาเองได้เลย
ผมพยายามง้อเธอ สัญญากับเธอว่าจะทำให้มันดีขึ้น พยายามง้ออยู่ 4วัน จนเธอกลับมา ตอนนั้นผมดีใจมากครับ แต่ความสุขก็อยู่ได้ไม่นาน เหมือนที่เค้าบอกชีวิตไม่ใช่นิยายอ่ะครับ วันรุ่งขึ้นเธอก็ไปจากผมอีกด้วยเหตุผลที่ว่าเธอไม่ได้รู้สึกอะไรกับผมแล้ว
ผมก็ถามเธอว่าที่เธอกลับมาเพราะสงสารผมหรอ เธอก็อ่ำอึ้งสักพักครับและก้บอกว่า "อืม"
ผมก็เลยบอกเธอไปว่า "ถ้ากลับมาเพราะสงสารก็ไปเถอะ เราอยู่ได้" (ตอนนั้นโครตจะเสียใจแต่ทำอะไรไม่ได้) เธอก็ขอโทษผมที่มันเป็นแบบนี้ แต่ผมคงได้แต่โทษตัวเองที่รักษาคนๆนี้ไว้ไม่ได้
ผมทำถูกแล้วใช่มั้ยครับที่ไม่ยื้อเธอไว้?
แต่ผมก็ยังรักเธออยู่ดี
รักษาไว้ไม่ได้
ผมเคยรักกับคนๆนึง ซึ่งตอนนี้ผมก็ยังคงรักอยู่ แต่ตอนนี้เธอหมดรักผมแล้ว
เรื่องทั้งหมดก็คงเป็นความผิดของผมเองแหละครับ
ที่ไม่มีเวลาให้เธอ เวลาส่วนใหญ่ของผมก้จะหมดไปกับการทำงาน ตัดโมเดล วาดรูป+นิสัยของผมเอง
อ่อ!ลืมบอกไปผมเรียนออกแบบครับ
--ส่วนนิสัยของผมก็จะอินดี้ๆ ทำในสิ่งที่อยากทำ ไม่ค่อยชอบคุยโทรศัพ ไม่ค่อยเล่นไลน์เท่าไหร่
ผมเจอเธอตอนผมไปค่ายครับ หลังจากจบค่ายก้จะมีปาร์ตี้เล็กๆ ตอนปาร์ตี้จบลงผมเห็นเธอเมา นั่งกอดระเบียงทางเดินอยู่
ผมกับเพื่อนก้ช่วยกันลากเธอให้ลุกขึ้นมา กว่าจะลากได้นานมากกกกก!!!
และผมก้ให้เพื่อนเธอพาเธอกลับหอเธอครับ เป็นการพบกันครั้งแรกที่ประทับใจดี ฮ่าๆๆๆ
หลังจากวันนั้น เธอก็ทักมาครับ ทักมาขอบคุณ แต่ผมไม่รู้ยังไงอยู่ดีๆก็ชวนเธอไปเที่ยว ไปนู้นไปนี่ เราก้คุยกันมาก้คบกันมาเรื่อยๆจนตอนนี้ก็ปีกว่าแล้วครับ
ตอนที่คบกันเธอดีกับผมมากนะ พยายามเข้าใจผม พยายามหาเวลาวันที่เธอว่างมาหาผม เป็นห่วงผม
เราสองคนได้เจอกันแค่เดือนละประมาณ2-3ครั้งครับ เพราะเราอยู่คนละมหาลัยกัน+ระยะทาง+ความไม่ว่างของผมเอง
เหตุผลที่เธอไปคงเพราะผมโทรหาเธอน้อยลง ไม่ค่อยไลน์หาเธอ เวลาเธอโทรมาผมก้บอกเธอว่าทำงานอยู่ ไม่ได้ใส่ใจเธอ ไม่มีเวลาให้เธอ เคยทำให้เธอเสียใจ
ตอนเธอบอกเลิกผม ผมเป็นบ้าอยู่พักใหญ่ครับ น้ำตามันไหลออกมาเอง นั่งอยู่เฉยๆน้ำตายังออกมาเองได้เลย
ผมพยายามง้อเธอ สัญญากับเธอว่าจะทำให้มันดีขึ้น พยายามง้ออยู่ 4วัน จนเธอกลับมา ตอนนั้นผมดีใจมากครับ แต่ความสุขก็อยู่ได้ไม่นาน เหมือนที่เค้าบอกชีวิตไม่ใช่นิยายอ่ะครับ วันรุ่งขึ้นเธอก็ไปจากผมอีกด้วยเหตุผลที่ว่าเธอไม่ได้รู้สึกอะไรกับผมแล้ว
ผมก็ถามเธอว่าที่เธอกลับมาเพราะสงสารผมหรอ เธอก็อ่ำอึ้งสักพักครับและก้บอกว่า "อืม"
ผมก็เลยบอกเธอไปว่า "ถ้ากลับมาเพราะสงสารก็ไปเถอะ เราอยู่ได้" (ตอนนั้นโครตจะเสียใจแต่ทำอะไรไม่ได้) เธอก็ขอโทษผมที่มันเป็นแบบนี้ แต่ผมคงได้แต่โทษตัวเองที่รักษาคนๆนี้ไว้ไม่ได้
ผมทำถูกแล้วใช่มั้ยครับที่ไม่ยื้อเธอไว้?
แต่ผมก็ยังรักเธออยู่ดี