ตอนนี้เราเป็นเด็ก ม.6 นะคะ จะสอบเข้าหมอ
เรียนอยู่โรงเรียนในเครือมหาวิทยาลัยแห่งหนึ่งค่ะ เราไม่ได้เก่งมาก แต่พยายามขยันอยู่
เราโดนคาดหวังจากครูที่เรียนพิเศษวิชาอังกฤษค่ะ
คือเราเรียนวิชาอังกฤษได้ดี ครูเขาเลยเอาเราไปเปรียบเทียบกับรุ่นพี่คนนึงซึ่งอยู่รร.ที่มีแต่ม.ปลายแถวสยาม
ซึ่งพี่คนนี้เรียนอังกฤษไม่ค่อยดี แต่วิชาอื่นสุดยอดเลยค่ะ =___= ตอนนี้พี่เขาติดหมอ ศร. ไปแว้วว
ละครูเขาคาดหวังให้เราติดหมอ ศร. เหมือนพี่เขา (ทั้งๆที่เราไม่ได้อยากเข้า)
>>>>>ที่ เราไม่อยากเข้าเพราะเรารู้ว่าเราไม่ติด มันเสียอันดับ<<<<<<
ครูเขาพูดคาดหวังเราทุกวันๆๆๆๆๆแบบ เราต้องได้เลข70up ได้อังกฤษ75up บลาๆ
ซึ่งเราทำไม่ได้หมดหรอกค่ะ เราพูดตรงๆเราไม่ได้หัวดีขนาดนั้น
และเราก็ผิดที่เราไม่ได้ขยันขนาดนั้นด้วย

หลังๆเราโดนคาดหวังจากครู+พ่อแม่(เล็กน้อย) จนเรารู้สึกว่าเราไม่อยากสู้ต่อไปแล้ว
ถ้าปีนี้ไม่ติด เราจะไม่เสียใจเลย เราจะไม่โทษใคร ละเราเต็มใจซิ่ว
แต่ทำไมนะคนที่เสียใจกว่าเราต้องเป็นคนที่คาดหวังในตัวเรามากกว่าตัวเราเอง
ทุกวันนี้เราไม่อยากกดดันตัวเองเลย ยิ่งกดดันเรายิ่งท้อ
มีแต่คนอื่นที่กดดันเราอยู่นั่นแหละ


เราอึดอัดทุกครั้งที่ครูบอกให้เราทำนู่นนี่นั่น ต้องได้คะแนนเท่านี้ๆๆๆๆๆ
มีครั้งนึงเกรดอังกฤษเราตกไปจาก4 เป็น3.5
โห เขาว่าเราแบบเยอะมากอ่ะ ว่าเหมือนเราไปฆ่าใครตาย
ละดูผิดหวังในตัวเรามากที่ได้เกรด3.5(ทั้งๆที่เราไม่เห็นจะคิดมากเลย ก็แค่เกรดปะ)

ละนี่ถ้าปีนี้เราไม่ติดหมอ จะเป็นยังไงเนี่ย-___-
แต่เราก็คิดมาตลอดนะ ว่าเราเกิดมาก็ตัวคนเดียวแล้ว...ใครจะคิดยังไงก็เรื่องของเขา เราทำให้ดีที่สุดก็พอ
ถ้าเราต้องซิ่ว เราก็เฉยๆ ไม่รู้สึกว่าเป็นเรื่องหนักหนาสาหัสเหมือนที่เพื่อนเราคิดกัน
คนรอบตัวหลายคนมองว่าการซิ่วเป็นเรื่องน่าอาย เราไม่เข้าใจ-__- ทำตามความฝันมันน่าอายตรงไหน

เราแปลกมั้ยที่เราคิดอย่างนี้ พ่อแม่เราก็เข้าใจเรานะ ไม่ค่อยกดดันมาก

ขอกำลังใจด้วยจ้าาาาT____T