.....มิงกาลาบาเน้อ..........
กลับมาคุยกันใหม่นะครับ.......สำหรับเรื่องราวการเดินทางของคนไม่เจียมสังขารแบบครูน้าหยอย......(ตรงนี้ขอแนะนำตัวเองเสียก่อนนะครับว่าทำไมผมถึงชื่อครูน้าหยอย....อธิบายพอให้น้องๆหลานที่ยังไม่เคยเห็นผมตั้งกระทู้ในห้องรัชดามาก่อนทราบถึงที่มาและที่ไปของชื่อนี้
ชื่อน้าหยอยคือชื่อล็อคอินของผมเมื่อ4-5ปีก่อนหน้านี้......มาถึงช่วงระยะเวลาหนึ่ง ทางห้องรัชดาเขามีการพัฒนาหน้าเว็ปใหม่....ชื่อล็อคอิน"น้าหยอย"ของผมเกิดไม่มีอยู่ในสาระบบ...ก็เลยต้องสมัครกันใหม่...คราวนี้ผมใช้ชื่อเล่นๆของตัวเองเป็นชื่อล็อคอิน คือวิชิต บางซ่อน....ปรากฏว่าชื่อนี้ใช้ได้....ผมก็เลยใช้ชื่อวิชิต บางซ่อน.มาตั้งแต่นั้น...แต่เพื่อนพ้องน้องหลานที่เคยอ่านเรื่องท่องเที่ยวของผมมา.ยังจำชื่อของน้าหยอยได้อยู่....หลายๆคนก็ยังเรียกผมว่าครูน้าหยอย..........ผมก็ครูน้าหยอยตามไปกับเขาด้วย.........เอวังก็มีด้วยประการละฉะนี้แล.........แฮ....
กลับมาเรื่องราวที่ผมเขียนค้างเอาไว้ตั้งแต่เมื่อคืนที่ผ่านมาว่า....คนวัย70 สามารถขับมอเตอร์ไซค์ขึ้นดอยอินทนนท์ได้ไหม.....ผมพูดเองเออเองว่า "ได้"....สาเหตุก็เนื่องมาจากผมเห็นมีหลานๆหลายคนเข้ามาถามในห้องรัชดาด้วยความกังวลใจว่า...จะขับรถไปเที่ยวนู่น-นี่-นั่น....จะไปไหวไหมฯลฯ........ลองย้อนกลับไปอ่านกระทู้เมื่อวานของผมดูเอาเองก็จะเข้าใจ....
วันนี้ผมตั้งไทม์ไลน์ใหม่....เพื่อเป็นการกระตุ้นนักเลงรถให้รู้สึกถึงความสามารถหรือศักยภาพของแต่ละบุคคลว่า.......ขีดความสามารถของคนเรานั้น มันยังมีความลับแฝงอยู่ในตัวกันทุกผู้ทุกคน....เพียงแต่เรายังค้นหามันไม่พบ หรือถอดใจวางมือมันเสียแต่ต้น.....ทุกอย่างก็เลยจบลงแต่เพียงแค่นั้น
คราวนี้กลับมาถึงเรื่องของคุณตาวัย70 ชวนคุณหลานขี่มอเตอร์ไซค์จากกรุงเทพไปถึงดอยอินทนนท์บ้าง...
..ด้วยวัยที่ผ่านโลกมา70ปี เมื่อเดือนตุลาคมที่ผ่านมา......หากผมมีลูกสาวตอนอายุ25....ป่านนี้ลูกสาวผมก็จะอายุ45 ปี..และแน่นอนว่าเธอก็คงจะมีลูกสาวหรือลูกชาย....อายุเกินวัยรุ่นไปแล้วเช่นเดียวกัน......จะแปลกอะไรเมื่อผมจะกลายเป็นคุณตาไปแล้ว.....และคุณหลานก็กำลังจะพาคุณตาขี่รถมอเตอร์ไซค์ไปเที่ยวดอยอินทนนท์.......
นั่นเป็นแค่ความเพ้อฝันของคนวัย70อย่างผมเท่านั้นแหละ......ในชีวิตจริงแล้ว ผมกลับจะต้องพาหลานไปสะสมประสบการณ์ชีวิตจริงเสียมากกว่าที่จะให้เขาพาผมไปไหนต่อไหน....ฯลฯ.
เมื่อคืนวานผมบอกไปแล้วว่า จะเข้ามาเล่าเรื่องขี่รถไปเที่ยวไหนต่อไหนของผมต่อตั้งแต่เที่ยงของวันนี้......เรื่องราวจะได้จบเร็วกว่ามานั่งเขียนตอน3ทุ่ม....เขียนไปสัก2ชั่วโมง....ความง่วงก็เริ่มเข้ามาครอบงำตามธรรมชาติของมนุษย์.....คราวนี้ผมจะเปลี่ยนแผนเขียนใหม่เป็นใช้เวลากลางวันแทนนะครับ
เมื่อคุณตาวัย70 ชวนคุณหลานขี่มอเตอร์ไซค์จากกรุงเทพขึ้นดอยอินทนนท์
กลับมาคุยกันใหม่นะครับ.......สำหรับเรื่องราวการเดินทางของคนไม่เจียมสังขารแบบครูน้าหยอย......(ตรงนี้ขอแนะนำตัวเองเสียก่อนนะครับว่าทำไมผมถึงชื่อครูน้าหยอย....อธิบายพอให้น้องๆหลานที่ยังไม่เคยเห็นผมตั้งกระทู้ในห้องรัชดามาก่อนทราบถึงที่มาและที่ไปของชื่อนี้
ชื่อน้าหยอยคือชื่อล็อคอินของผมเมื่อ4-5ปีก่อนหน้านี้......มาถึงช่วงระยะเวลาหนึ่ง ทางห้องรัชดาเขามีการพัฒนาหน้าเว็ปใหม่....ชื่อล็อคอิน"น้าหยอย"ของผมเกิดไม่มีอยู่ในสาระบบ...ก็เลยต้องสมัครกันใหม่...คราวนี้ผมใช้ชื่อเล่นๆของตัวเองเป็นชื่อล็อคอิน คือวิชิต บางซ่อน....ปรากฏว่าชื่อนี้ใช้ได้....ผมก็เลยใช้ชื่อวิชิต บางซ่อน.มาตั้งแต่นั้น...แต่เพื่อนพ้องน้องหลานที่เคยอ่านเรื่องท่องเที่ยวของผมมา.ยังจำชื่อของน้าหยอยได้อยู่....หลายๆคนก็ยังเรียกผมว่าครูน้าหยอย..........ผมก็ครูน้าหยอยตามไปกับเขาด้วย.........เอวังก็มีด้วยประการละฉะนี้แล.........แฮ....
กลับมาเรื่องราวที่ผมเขียนค้างเอาไว้ตั้งแต่เมื่อคืนที่ผ่านมาว่า....คนวัย70 สามารถขับมอเตอร์ไซค์ขึ้นดอยอินทนนท์ได้ไหม.....ผมพูดเองเออเองว่า "ได้"....สาเหตุก็เนื่องมาจากผมเห็นมีหลานๆหลายคนเข้ามาถามในห้องรัชดาด้วยความกังวลใจว่า...จะขับรถไปเที่ยวนู่น-นี่-นั่น....จะไปไหวไหมฯลฯ........ลองย้อนกลับไปอ่านกระทู้เมื่อวานของผมดูเอาเองก็จะเข้าใจ....
วันนี้ผมตั้งไทม์ไลน์ใหม่....เพื่อเป็นการกระตุ้นนักเลงรถให้รู้สึกถึงความสามารถหรือศักยภาพของแต่ละบุคคลว่า.......ขีดความสามารถของคนเรานั้น มันยังมีความลับแฝงอยู่ในตัวกันทุกผู้ทุกคน....เพียงแต่เรายังค้นหามันไม่พบ หรือถอดใจวางมือมันเสียแต่ต้น.....ทุกอย่างก็เลยจบลงแต่เพียงแค่นั้น
คราวนี้กลับมาถึงเรื่องของคุณตาวัย70 ชวนคุณหลานขี่มอเตอร์ไซค์จากกรุงเทพไปถึงดอยอินทนนท์บ้าง...
..ด้วยวัยที่ผ่านโลกมา70ปี เมื่อเดือนตุลาคมที่ผ่านมา......หากผมมีลูกสาวตอนอายุ25....ป่านนี้ลูกสาวผมก็จะอายุ45 ปี..และแน่นอนว่าเธอก็คงจะมีลูกสาวหรือลูกชาย....อายุเกินวัยรุ่นไปแล้วเช่นเดียวกัน......จะแปลกอะไรเมื่อผมจะกลายเป็นคุณตาไปแล้ว.....และคุณหลานก็กำลังจะพาคุณตาขี่รถมอเตอร์ไซค์ไปเที่ยวดอยอินทนนท์.......
นั่นเป็นแค่ความเพ้อฝันของคนวัย70อย่างผมเท่านั้นแหละ......ในชีวิตจริงแล้ว ผมกลับจะต้องพาหลานไปสะสมประสบการณ์ชีวิตจริงเสียมากกว่าที่จะให้เขาพาผมไปไหนต่อไหน....ฯลฯ.
เมื่อคืนวานผมบอกไปแล้วว่า จะเข้ามาเล่าเรื่องขี่รถไปเที่ยวไหนต่อไหนของผมต่อตั้งแต่เที่ยงของวันนี้......เรื่องราวจะได้จบเร็วกว่ามานั่งเขียนตอน3ทุ่ม....เขียนไปสัก2ชั่วโมง....ความง่วงก็เริ่มเข้ามาครอบงำตามธรรมชาติของมนุษย์.....คราวนี้ผมจะเปลี่ยนแผนเขียนใหม่เป็นใช้เวลากลางวันแทนนะครับ