ช่วงแรกๆตอนเราคบกัน.. ทุกอย่างมันก็ไม่ค่อยโรแมนติกหวานซึ้งอยู่แล้ว
เพราะแฟนผมติดเพื่อนมากกว่าแฟนซะอีก.. แต่ผมยอมรับข้อนั้นได้ ต่อมาเริ่มไม่ค่อยใส่ใจ
ถึงขั้นที่ว่า.. ผมไปเจอเธอที่ป้ายรอรถ แล้วเธออยู่ช่วงแถวหน้า.. จากนั้นเธอก็มองมาที่ผมที่ต่อแถวหลังแล้วพูดว่า.. "เค้ากลับก่อนนะ"
แล้วรถก็มาพอดี แล้วเธอก็ขึ้นรถไปโดยไม่หันมองมาที่ผมเลยสักนิดเดียว แต่ผมก็ยืนมองเธอจนรถขับออกไป
และหายไปไหนไม่ค่อยบอกเลย.. จากเคยโทรศัพท์หากัน เปิดกล้องคุยกัน เดี๋ยวนี้มันไม่มีอีกแล้ว.. ผมก็ยังอยู่กับเธอไม่ทิ้งเธอไปไหน
จากที่เคยคุยกันเป็นชั่วโมงๆ.. เดี๋ยวนี้ ไม่ถึง 5 นาทีก็หายไปแล้ว และยังมีอีกหลายอย่างที่เธอทำให้ผมเสียใจจนต้องเสียน้ำตา
ไม่ว่าผมจะพยายามทำอะไรเพื่อเธอ มันไม่เคยส่งไปถึงเธอได้เลยสักอย่าง ผมยอมรับนะครับว่าทุกวันนี้ผมท้อ ผมเหนื่อย และก็ไม่รู้ว่าจะอยู่ข้างๆเธอได้อีกนานไหม เพราะผมคงอยู่แบบนี้ได้ไม่นานหรอก ที่ผมยังเลือกจะอยู่ข้างๆเธอยังไม่ทิ้งเธอไปไหน เพราะผมคิดว่าเธอจะหันมาใส่ใจผมบ้าง
เพื่อนๆ ก็สงสารผมเป็นห่วงผม แต่ผมรักผู้หญิงคนนี้จริงๆ สิ่งที่ผมยืนยันได้เต็มปากได้ตอนนี้คือ "แฟนผมเปลี่ยนไป" ผมไม่รู้ว่าเราจะคบกันจะรักกันได้อีกนานแค่ไหน หรือว่ารักของเราจะมาถึงทางตันแล้วจริงๆ ตอนนี้ผมไม่รู้แล้วว่าจะทำอะไรเพื่อเธออีก เพราะเธอไม่เคยหันมาใส่ใจผมเลย
"ผมไม่รู้แล้วจริงๆ.. "