เข้าเรื่องเลยละกันคะ หนูคบกับแฟนคนนี้มาก็นานพอสมควรไปๆมาๆหากันบ่อย ศุกร์-อาทิตย์ ก็อยู่กับเค้า จันทร์-พฤหัส ก็อยู่บ้านตัวเอง ส่วนดีๆเค้ามีส่วนแย่ๆก็เยอะ เข้าใจว่าคนเราดีบ้างแย่บ้างปนๆกันไป รักกันก็อภัยกันเเละกันแต่ถ้าเป็นเหตุการณ์แบบนี้ควรเลิกกันไปหรืออภัยกันดีคะ

คือระยะเวลาที่อยู่กับเค้าอะหนูก็รู้สึกดีนะเพราะอยู่กันเพราะรัก หนูทำโน่นทำนี่ให้เป็นแม่บ้านที่ดีเลยก็ว่าได้ไม่ได้พูดเข้าข้างตัวเองแต่หนูมั่นใจว่าหนูรับผิดชอบงานบ้านได้ดีคนนึง ตื่นมา 7 โมงเช้าทำอาหารเช้าให้ทาน ขนมปัง ไข่ดาว แซนวิชแฮมชีส ซีเรียลนมสดน้ำผลไม้รอเค้าตื่นมาทาน ทานเสร็จเก็บจานไปล้างเช็ดโต๊ะ เค้าก็ไปหลับต่อหรือถ้าไม่หลับก็นั่งดูบาสเกตบอล ดูเทนนิสอะไรของเค้า ส่วนหนูล้างจานเสร็จก็กวาดบ้านดันฝุ่นเก็บที่นอน ทุกๆเช้าหนูทำแบบนี้ตลอดคะไม่ได้ทำเพราะหวังผลตอบแทนหรือหวังเงินแม้แต่บาทเดียวเพราะเค้าไม่ได้เลี้ยงไม่ได้ดูแลให้เงินเดือนหนูเหมือนคนอื่นๆนะคะ คือคบด้วยใจจริงๆ บางครั้งหนูซื้อกับข้าวของกินมาใส่บ้านเองอีกตะหากทั้งๆที่ตัวเองไม่ได้อยู่อาศัยด้วยทุกวันแต่กลัวเค้าจะไม่มีอะไรทานรองท้องยามหิว ในแต่ละอาทิตย์ก็ซักเสื้อผ้าให้ตากให้แห้งเสร็จก็เก็บพับเข้าตู้จัดแยกประเภทเรียบร้อยหนูทำตามทุกอย่างที่แม่เคยสอนให้ทำจนติดเป็นนิสัย แต่แล้วก็ต้องมาน้อยใจในสิ่งที่เค้าทำกับหนู

มาดูในส่วนของเค้า ทั้งนี้หนูไม่ได้พูดให้เค้าดูแย่แต่หนูจะสื่อให้เห็นว่าพฤติกรรมแบบนี้มันแฟร์ไม๋กับสิ่งที่หนูทำให้และสิ่งที่หนูได้รับ

ปกติหนูไปหาเค้าวันศุกร์ วันอาทิตย์หนูก็กลับแต่มีอยู่อาทิตย์นึงที่หนูไปอยู่แล้วไม่ได้ซักผ้าให้เค้ารวมทั้งเสื้อผ้าหนูบางส่วนที่อยู่ในตะกร้าเค้าด้วยซึ่งอาทิตย์นั้นทั้งอาทิตย์ไม่ได้ซักเลย พอวันศุกร์ถัดมาหนูก็ไปหาเค้าตามกิจวัตรปรากฏว่าเค้าซักเสื้อผ้าหมดแล้วพอเห็นที่ระเบียงก็แอบปลื้มนิดๆเค้าซักผ้าตากเองอะไรเองด้วยเราจะได้ลดความเหนื่อยกับงานบ้านเค้าไป 20% พอกลับมาในห้องเค้าบอกว่า "ทีหลังเอาเสื้อผ้าที่ใส่แล้วกลับไปซักที่บ้านยูนะ ไอไม่อยากซักเยอะไออยากซักเฉพาะของไอส่วนของยูเอากลับไปซักเอง ไอไม่ชอบซักเยอะถ้าไอทำเยอะจะรู้สึกโมโหและหงุดหงิด"  พอได้ยินแบบนี้รอยยิ้มที่ยิ้มด้วยความปลื้มหุบแป้วไปทันทีมันอาจจะไม่ใช่เรื่องที่ต้องมาน้อยใจสำหรับใครบางคนแต่สำหรับหนู หนูวูบมากเสื้อผ้าหนูอยู่ในตะกร้าเค้าประมาณ 10% กับเสื้อผ้าทั้งหมดนับแล้วได้ประมาณ 10 ชิ้นก็จะเป็นเสื้อกล้ามตัวเล็กๆที่ใส่ออกกำลังกายกับเสื้อแขนยาวไหมพรม แต่หนูก็บอกขอโทษเค้าไปแล้วบอกว่าทีหลังไม่ต้องซักให้ไอแล้วนะ ส่วนของยูไอจะซักให้เองไอไม่คิดว่ายูจะทำเพราะปกติไอทำอยู่ทุกอาทิตย์ แต่หนูก็แอบแย้งว่า เสื้อผ้าไอก็ไม่ได้เยอะมีแค่นิดๆหน่อยๆเองไม่น่าจะโมโหนะขนาดไอทำทุกอย่างให้ยูแต่ละวันไอยังไม่โมโหเลย ไอมีความสุขด้วยซ้ำที่ได้ดูแลยู ทำให้ยูสะดวกสบายทำไมยูต้องโมโหกับเสื้อผ้าไอแค่ไม่กี่ตัว"
เค้าตอบกลับมาว่า "ของๆไอ ยูอยากทำเองทำไมไอไม่ได้ใช้ให้ยูทำ" โหพี่รู้ไม๋หนูเจ็บเหมือนโดนลากไปตบกลางสามแยก ไม่คิดว่าคำพูดแบบนี้จะออกมาจากปากคนที่หนูรักคนที่หนูดูแล คนที่หนูทำให้ทุกอย่างด้วยใจหนูไม่ได้หวังอะไรจากเค้าเลยจริงๆไม่ต้องตอบแทนหนูด้วยเงินก็ได้เพียงแค่ไม่ต้องมาทำร้ายจิตใจหนูก็พอเท่านี้จริงๆแต่สิ่งที่หนูได้รับกลับมา เหมือนหนูไปเสนอหน้าทำให้เค้ายังไงอย่างนั้น หนูอยากร้องไห้กับบทสรุปที่หนูได้รับกับน้ำใจของหนูที่หนูให้เค้ามันไม่ได้มีค่าอะไรเลยจะว่าไปเค้าไม่ผิดแต่หนูรึป่าวที่ดันไปทำให้ซึ่งเค้าไม่ได้เรียกร้อง หนูน้อยใจนะกับเสื้อผ้าของหนูแค่ไม่กี่ตัวมันแลกไม่ได้กับงานบ้านทุกอย่างที่หนูปรนนิบัตรเขามาโดยตลอด

ส่วนมุมดีๆที่หนูพยายามนึกถึงมันตลอดเพื่อไม่ให้ตัวเองเสียใจน้อยใจก็คือ เขาจะกอดหนูตลอดระหว่างหนูหลับหนูรู้สึกว่าหนูอบอุ่นที่ได้อยู่กับเค้าและหนูก็ไม่เคยได้รับอ้อมกอดอบอุ่นแบบนี้จากไหนมาก่อนส่วนเรื่องเซ็กตัดออกไปได้เลยคะเพราะเขาไม่ได้บ้าเซ็กและหนูก็เช่นกันคบกันก็นานพอสมควรมีอะไรกันนับครั้งได้มั้งและไม่ได้โฟกัสเรื่องนี้ด้วยคะ

เพื่มเติม เค้า 31 ปี หนู 23 ปี เค้าอยู่ไทยมา 9 ปีแล้วเป็นชาวฝรั่งเศษ
ในความรู้สึกของหนู หนูรักและจริงใจไม่หวังเงินหรือต้องการให้เขาเลี้ยงเพียงแต่มีความรู้สึกสับสนว่าเขาหนูควรจะจบและเลิกกันไปหรือสู้รับกับความน้อยใจแบบนี้ไปตลอดดีหรือป่าว นี่ไม่ใช่ครั้งแรกด้วยสิหนูเจอมาสารพัดแม้กระทั่งโดนเขาผลักออกจากห้องแล้วปิดประตูใส่หน้าก็เจอมาแล้วแต่รอดมาได้เพราะหนูเงียบและพูดขอโทษ(ทั้งๆที่ไม่ได้ผิด) แม้เค้าผิดก็เป็นหนูตลอดที่พูดขอโทษเพื่อให้ปัญหาทุกอย่างครี่คลายทั้งๆที่รู้ดีว่ามันไม่แฟร์เลย และรู้นิสัยเค้าดีด้วยว่าหากเค้าผิดเค้าจะกลบเกลื่อนความผิดด้วยการโมโหเช่นลากหนูออกจากห้องและปิดประตูใส่หนูรอดชีวิตได้ด้วยการไปนั่งสงบแบบอดทนที่ลอบบี้คอนโดหรือไม่ก็กลับบ้านไปเลยรอเค้าอารมณ์ดีโทรหาหนูในวันศุกร์และไปหาเค้าอีกครั้ง.