เมื่อ ๑๐ กว่าปีที่แล้ว ก่อนจบปี๖ นศ.ทั้งหลาย จะได้มีโอกาสออกไปสัมผัสบรรยากาศ รพ.ชุมชน ไกลๆ ราวๆ ๑ เดือน ตามหลักสูตรเพื่อเรียนรู้การทำงานจริงๆ จังๆ ในโรงพยาบาลขนาดเล็ก ซึ่งผลข้างเคียงหนักๆ เลยคือ ไม่ตกใจจนสติแตก เวลาไปเจอของจริงตอนเรียนจบ
พวกผมผู้ชาย ๔ คน แม้จะไม่ได้ซ่าห้าวอะไรมากมาย แต่ก็ไปเที่ยวป่าเขากันเรื่อยๆ ก็ไม่ได้สะทกสะท้านอะไรนัก กับการนอนรพ. ๒๐ กว่าวัน
พวกเราทำตัวเหมือนตอนเรียน กลางวันทำงาน เย็นๆ นอน ค่ำๆ พักผ่อน ดึกๆ พึ่งจะเริ่มสรุป และเตรียมงานวันรุ่งขึ้น
มันต้องใช้คอมพ์ ใช้ปริ้นเตอร์เนอะ จะหอบมาจาก กท. ทั้งหมดก็ใช่ที่ พอต้องใช้ก็พากันหอบข้าวของไปที่ห้องคอมพ์ รพ. เด็กสี่คน อดจะส่งเสียงไม่ได้ กว่าจะหากุญแจ ทั้งยังเปิดไฟไปทั่ว วุ่นวายทั้งเจ้าหน้าที่ ทั้งคนไข้
โรงพยาบาลดอกคำใต้เป็นโรงพยาบาลชุมชน ขนาด ๓๐ เตียง ห่างจากอ.เมืองพะเยาราว ๓๐ กม. เกือบจะขนาดเล็กที่สุดในระบบของรพ.รัฐ มีอะไรเท่าที่จำเป็นจะเป็นโรงพยาบาลได้เท่านั้น ผังรพ.จะแอบงงๆ หน่อย ห้องศูนย์คอมพ์อยู่ติด OPD ครับ ต่อๆ กับห้องตรวจเลย
แล้วไอ้ห้องผู้ป่วยนอก กว้างๆ ที่เอาไว้รองรับคนไข้มารอตรวจมหาศาลตอนกลางวันน่ะ พอมันมืด มันเงียบ มันไม่มีใครขึ้นมา ไอ้ม้านั่งว่างๆ เยอะแยะน่ะ มันดูวังเวงพิลึก
เริ่มทำงานสามทุ่มกว่าๆ เผลอแป๊ปเดียว เสร็จธุระเกือบเที่ยงคืน ไอ้หนุ่มสี่คนปิดคอมพ์ ปิดไฟห้อง ยืนคุยกันตามประสาเด็กเมืองหลวง กลางห้องโถงมืดทะมึน สงัดวังเวง ไม่ได้สนใจเท่าไรว่าเสียงดังแค่ไหน
พุฒกับสุทธ เล่นดนตรีด้วยกันมา ก็คุ้นเคยกันซักหน่อย ส่วนผมกับวัฒ เป็นคู่รักคู่กัดกันมาแต่ไหนแต่ไร ค่อนข้างสนิทกัน แต่ก็ไม่ยอมน้อยหน้ากันเท่าไร แต่ก็มีหลายอย่างที่คล้ายๆ กัน ตอนนั้นรู้สึกว่าสนใจอะไรซักอย่าง ที่สำคัญมากๆ เหมือนๆ กัน แต่ไม่รู้ว่าคืออะไร มาถึงตอนนี้ พอรู้สึกได้ว่า คงเคยปฏิบัติธรรมด้วยกันมา มีเป้าหมายคือพ้นทุกข์เหมือนกัน
ปิดห้องคอมพ์เกือบเสร็จ กำลังจะกลับบ้านพัก ผมรู้สึกขึ้นลุกวาบบบ อย่างแรง แรงจนรู้สึกถึงทิศทางของ "พลัง" ที่ทำให้ขนลุก หันหน้าตามไปอย่างอัตโนมัติ เจอสิ่งปกติครับ สิ่งที่เจอกันทั่วๆ ไป... หญิงชุดขาว ผมยาวปรกหน้า ไม่มีขา ลอยต่ำๆ จากเสากลางห้อง ต้นหนึ่งไปอีกต้นหนึ่ง
เงียบกริบ ไม่พูดอะไรกับใครซักคำ หันกลับ เดินดุ่มๆ ออกจากตึก นึกในใจว่า เอาน่า อาจจะตาฝาดก็ได้ ออกเดินได้ก้าว ๒ ก้าว วัฒพุ่งเข้ามาหาใกล้ๆ แล้วถามว่า รู้สึกรึเปล่า
ตอบสั้นๆ ว่า เห็นเลยล่ะ
พุฒกับสุทธกันเดินชิวๆ กลับบ้านพัก
แต่เรา ๒ คนพากันเดินจ้ำอ้าว จนนึกหงุดหงิดว่า ไอ้สองคนนั้น มันไม่รู้สึกอะไฟรกันเลยรึไงฟระ
-_-"
จริงๆ ผมว่า เราทำไม่ถูกนัก
๑. ดึกๆ ดื่นๆ เที่ยวไปวุ่นวาย ในที่ที่ควรจะสงบ
๒. เดินหนี? มาอย่างนี้ น่าจะแผ่เมตตาให้ก่อนเลยเนอะ
https://mobile.facebook.com/Were-all-friends-887134834673363/?ref=bookmarks 
เที่ยงคืน ณ ห้องผู้ป่วยนอก โรงพยาบาลดอกคำใต้
พวกผมผู้ชาย ๔ คน แม้จะไม่ได้ซ่าห้าวอะไรมากมาย แต่ก็ไปเที่ยวป่าเขากันเรื่อยๆ ก็ไม่ได้สะทกสะท้านอะไรนัก กับการนอนรพ. ๒๐ กว่าวัน
พวกเราทำตัวเหมือนตอนเรียน กลางวันทำงาน เย็นๆ นอน ค่ำๆ พักผ่อน ดึกๆ พึ่งจะเริ่มสรุป และเตรียมงานวันรุ่งขึ้น
มันต้องใช้คอมพ์ ใช้ปริ้นเตอร์เนอะ จะหอบมาจาก กท. ทั้งหมดก็ใช่ที่ พอต้องใช้ก็พากันหอบข้าวของไปที่ห้องคอมพ์ รพ. เด็กสี่คน อดจะส่งเสียงไม่ได้ กว่าจะหากุญแจ ทั้งยังเปิดไฟไปทั่ว วุ่นวายทั้งเจ้าหน้าที่ ทั้งคนไข้
โรงพยาบาลดอกคำใต้เป็นโรงพยาบาลชุมชน ขนาด ๓๐ เตียง ห่างจากอ.เมืองพะเยาราว ๓๐ กม. เกือบจะขนาดเล็กที่สุดในระบบของรพ.รัฐ มีอะไรเท่าที่จำเป็นจะเป็นโรงพยาบาลได้เท่านั้น ผังรพ.จะแอบงงๆ หน่อย ห้องศูนย์คอมพ์อยู่ติด OPD ครับ ต่อๆ กับห้องตรวจเลย
แล้วไอ้ห้องผู้ป่วยนอก กว้างๆ ที่เอาไว้รองรับคนไข้มารอตรวจมหาศาลตอนกลางวันน่ะ พอมันมืด มันเงียบ มันไม่มีใครขึ้นมา ไอ้ม้านั่งว่างๆ เยอะแยะน่ะ มันดูวังเวงพิลึก
เริ่มทำงานสามทุ่มกว่าๆ เผลอแป๊ปเดียว เสร็จธุระเกือบเที่ยงคืน ไอ้หนุ่มสี่คนปิดคอมพ์ ปิดไฟห้อง ยืนคุยกันตามประสาเด็กเมืองหลวง กลางห้องโถงมืดทะมึน สงัดวังเวง ไม่ได้สนใจเท่าไรว่าเสียงดังแค่ไหน
พุฒกับสุทธ เล่นดนตรีด้วยกันมา ก็คุ้นเคยกันซักหน่อย ส่วนผมกับวัฒ เป็นคู่รักคู่กัดกันมาแต่ไหนแต่ไร ค่อนข้างสนิทกัน แต่ก็ไม่ยอมน้อยหน้ากันเท่าไร แต่ก็มีหลายอย่างที่คล้ายๆ กัน ตอนนั้นรู้สึกว่าสนใจอะไรซักอย่าง ที่สำคัญมากๆ เหมือนๆ กัน แต่ไม่รู้ว่าคืออะไร มาถึงตอนนี้ พอรู้สึกได้ว่า คงเคยปฏิบัติธรรมด้วยกันมา มีเป้าหมายคือพ้นทุกข์เหมือนกัน
ปิดห้องคอมพ์เกือบเสร็จ กำลังจะกลับบ้านพัก ผมรู้สึกขึ้นลุกวาบบบ อย่างแรง แรงจนรู้สึกถึงทิศทางของ "พลัง" ที่ทำให้ขนลุก หันหน้าตามไปอย่างอัตโนมัติ เจอสิ่งปกติครับ สิ่งที่เจอกันทั่วๆ ไป... หญิงชุดขาว ผมยาวปรกหน้า ไม่มีขา ลอยต่ำๆ จากเสากลางห้อง ต้นหนึ่งไปอีกต้นหนึ่ง
เงียบกริบ ไม่พูดอะไรกับใครซักคำ หันกลับ เดินดุ่มๆ ออกจากตึก นึกในใจว่า เอาน่า อาจจะตาฝาดก็ได้ ออกเดินได้ก้าว ๒ ก้าว วัฒพุ่งเข้ามาหาใกล้ๆ แล้วถามว่า รู้สึกรึเปล่า
ตอบสั้นๆ ว่า เห็นเลยล่ะ
พุฒกับสุทธกันเดินชิวๆ กลับบ้านพัก
แต่เรา ๒ คนพากันเดินจ้ำอ้าว จนนึกหงุดหงิดว่า ไอ้สองคนนั้น มันไม่รู้สึกอะไฟรกันเลยรึไงฟระ
-_-"
จริงๆ ผมว่า เราทำไม่ถูกนัก
๑. ดึกๆ ดื่นๆ เที่ยวไปวุ่นวาย ในที่ที่ควรจะสงบ
๒. เดินหนี? มาอย่างนี้ น่าจะแผ่เมตตาให้ก่อนเลยเนอะ
https://mobile.facebook.com/Were-all-friends-887134834673363/?ref=bookmarks