หัวข้อ กระทู้เหมือนประชด เบ้ปากไรงี้นะ แต่จริงๆคือซีเรียสนะ เหอๆ เพื่อนๆก็รู้ใช่ไหม สังคมทุกวันนี้ใครๆก็ใส่หน้ากากเข้าหากัน ยิ่งอยู่ในมหา'ลัย หรืออยู่ในองค์กร หน่วยงานบ้างที มันก็ต้องทำเพื่อความอยู่รอด ใครครีเอท เล่นละครเก่ง มีไหวพริบเยี่ยม นี่เอาตัวรอดสบายอะ

แต่ปัญหาคือ เราเป็นคนเงียบๆ แบบเงียบมากๆๆ จะเล่นคุยกับคนสนิท ไม่ใช่คนเฟรนลี่ไรมาก คือก็พยายามอะ ที่จะทักจะคุยก่อน แต่มันก็รู้สึกไม่เป็นตัวของตัวเองเลย หรือแบบเวลางานกลุ่ม งานที่ต้องทำเป็นทีมงี้นะ เราก็จะชอบทำงานเงียบๆให้เสร็จๆใช่ปะ แต่พอเวลาเสนอผลงาน กลับถูกแย่งซีนตลอดเลย เหมือนเราไม่ได้ทำงานเลยเท่าไร เราชอบถูกเอาเปรียบ ถูกแย่งผลงาน

และมันก็จะมีมนุษย์เอาหน้าเว้ย..
และมันก็จะมีมนุษย์ผู้ที่พลิกสถานการณ์ดีเยี่ยม แบบกูไม่ผิด เธอทำไรมา แต่ไม่เป็นไรนะ แล้วก็ยิ้ม
...พวกเขาทำได้ไง

เออ ทำได้ไง...

เราแค่อยากรู้ แบบไม่รู้ใครจะว่าไงนะ แต่มันรู้สึกแย่มากที่ต้องทำไรไม่เป็นตัวเองเลย
แบบก็ไม่ได้อยากยิ้ม หัวเราะ เฟรนลี่ เอาหน้าา ผิดมากหรอ??
ก็แค่ไม่ชอบนินทราทุกคนในชีวิต มันไม่ได้มีความสำคัญขนาดนั้นนิ


หรือแบบเคยปะ เราต้องแกล้งทำดีกับบางคนเพื่อผลประโยชน์ ทั้งๆทีปกติก็ไม่เคยแม่_งจะเป็นห่วงเป็นใยมันเลย
หรือแบบเคยปะ ถูกมองด้วยสายตาแปลกๆ แค่ไม่ได้ยิ้มหรือเข้าไปพูดคุยด้วย ?


มันเลยเหมือนยิ่งโลกกว้างยิ่งเดินคนเดียวยังไงไม่รู้ เขาเลยบอกเพื่อนแท้ มักมาจากวัยเด็ก หาตอนโตแล้วไม่ค่อยเจอ?


เหมือนกับว่าโลกการแข่งขันถ้าไม่เฟคก็อยู่ไม่ได้ จริงๆหรอ
เราจะอยู่ได้ไง???