ig:porlio
fb:por nanthisa
สวัสดีค่าาาาาา ใครที่อยากหลบงานไปชาร์ตพลังก่อนกลับมาลุยงานต่อ
ห้ามพลาดเลยทีเดียวเชียว ทริปนี้เป็นทริปเล็กๆ2วัน1คืนเราไปช่วงเสาร์-อาทิตย์
การวางทริปมาจากแม่เราเอง เพราะว่าลูกสาวคนนี้มันช่างไม่มีเวลาให้ที่บ้านเลยนะสิ
ไม่ใช่ว่าเราไม่อยากกลับบ้านหรอกนะ แต่ว่าคณะเรางานเยอะทับหัวกันไปเลย
บทจะว่างๆก็อยากจะนอนอยู่เฉยๆไม่อยากจะทำอะไรเลย คิดอย่างเดียวว่าตอนทำงานจะได้มีแรง55555
เป็นความคิดที่ง่อยมากกกก *อย่าเอาเยี่ยงอย่างกันนะฮ่าาาาา*
และมันช่างเป็นความคิดที่ล้ำมากของแม่ เพราะที่บ้านต้องไปทำบุญทอดกฐิน
ที่วัดเทพอาวาส-ราชบุรี ทริปนี้ก็เลยซ้อนขึ้นมาเพื่อจะได้ล่อให้ลูกสาวกลับมาบ้านพร้อมทั้งใช้ลูกอ้อนจนไม่กล้าจะบอกเลยว่าวันจันทร์หนูมีส่งงานนะแม่TT
ก็เลยต้อง ‘โอเคค่า เจอกันวันศุกร์น้า  ไปเที่ยวให้สนุกกันเถอะ’
และแล้วก็ปิ้งเกิดเป็นโกโก้ครั้น (._.) มาม้ะเริ่มกันเลยดีกว่า เกริ่นเยอะไปนิดนึง
21-11-58 เริ่มเดินทาง
เราออกจากบ้าน ประมาณ8โมง แต่เดี๋ยวก่อนทำไมไปถึงราชบุรีบ่าย2ได้ละ
55555ประเด็นมันคือ ยางรถรั่วค่าทุกคน อะไรจะซวยกันขนาดนี้นิยังไม่ออกจากกทม นะเนี่ยย

ก็เลยต้องหาร้านปะยางกันไป ระหว่างรอ ทุกคนก็เลยแวะไปจิบกาแฟกัน เจ้าของร้านน่ารักมาก ใจดีแถมมาชวนเราคุย พอเห็นเราแบกกล้องแบกกระเป๋าก็ถามเลยจะไปไหนกันคะเนี่ย ดูแล้วต้องไปเที่ยวกันแน่ๆเลย (นึกในใจคงคิดว่าอิพวกกนี้บ้าหอบฟางจริงๆ) เราเลยยิ้มๆแก้เขินกันไป ประมานเกือบๆ11โมง รถก็พร้อมที่จะเดินทางกันต่อแล้วละ ระหว่างเก็บตังเจ้าของร้านก็เลยอวยพรให้ซะหน่อย ‘เดินทางโดยสวัสดิภาพนะคะ’
//หนูก็ขอให้เป็นเช่นนั้นเหมือนกันคะ ปล.ใครอยู่ใกล้ๆร้านนี้แวะมาลองชิมกันได้นะ ร้านเปิดใหม่เจ้าของร้านน่ารักมากๆ
โอเคทุกอย่างพร้อม รถพร้อม คนพร้อม ข้าวของเครื่องใช้ก็พร้อม ไปลุยกันต่อ !
บอกก่อนเลยว่าวันที่เราติดรถ ปานกลาง-มากระดับหนึ่ง อันนี้ไม่ได้เห็นเองหรอกนะแม่กับป๊าเล่าให้ฟัง
เรานะหรอ ขึ้นรถไปก็หลับสนิท เหมือนวาปได้เลย555555555ฟังดูแย่ใช่ไหมละก็ก่อนหน้านั้นหนูไม่ได้นอนเลยนะสิ และอีกประเด็นคือป๊าหลงนิดหน่อย ป๊านิมีฉายานะ นักสำรวจเส้นทางไง ไปไหนมาไหนไม่เคยไม่หลงน่ารักจริงๆ ฮ่า เรามาถึงสวนผึ้งราวๆบ่าย2โมงได้(ถ้ารถไม่ติดคงใช้เวลาประมาน2ชั่วโมง)ความตื่นเต้นไม่ได้อยู่ที่เราใช้เวลาเดินทางกันนานเท่าไร แต่ประเด็นคือบ่าย3โมงต้องไปถึงทัศนาคายัค รีสอร์ท แม่เราจองล่องแก่งไว้นะสิ555555จะทันหรออออออออ? แม่เลยโทรเลื่อนเป็นเวลาบ่าย3 และทุกคนประทังท้องด้วยการแวะทานอาหารข้างทางที่ขึ้นชื่อแถวนั้น(รุ่นน้องแม่เค้าว่างั้น) ร้าน’ครัวต้มแซ่บ’สั่งได้แค่2-3อย่างเพราะกลัวว่าจะนานจนทำให้สาย แต่อาหารอร่อยแถมใช้เวลาแปปเดียวด้วย ใครที่มาสวนผึ้งห้ามพลาดเลย แนะนำๆ มีเวลากินแค่20นาทีเท่านั้นนะคะทุกคนนน ชั่งแอดแวนเจอร์จริงๆ ประมาน3โมงทั้ง4คนก็อิ่มท้องกันหมด พร้อมจะรีบไปล่องแก่งกันแล้ว แต่ลืมไปหรือเปล่าว่าป๊านะ มีฉายาติดตัวนะเอออ55555555555ก็หลงกันอีกตามเคยคะ ทีนี้เลื่อนเค้าไปเลย4โมง ให้เวลาตัวเองและครอบครัวไปถึงจุดหมาย โทรคุยกับเจ้าของรีสอร์ทกันยาวนานมากกว่าจะมาถึง สุดท้ายเวลาประมาน4โมงกว่าๆเราก็มาถึงกันจนได้
เจ้าของรีสอร์ทไม่รอช้า เข้ามาแนะนำและวิธีการล่องแก่งอย่างถูกวิธี เรือลำนึงนั่งได้2คน เราเลยใช้วิธีแบ่งชาย-หญิงกันไปเลย และมีเรือสตาฟอีก1ลำ สตาฟที่นี่น่ารักมากๆคอยถ่ายรูปให้ ดูแลอย่างดี ชวนคุยแถมแนะนำแก่งต่างๆอีกด้วย ระยะทางล่องแก่งคือ6กม. มีทั้งหมด9แก่ง แก่งที่ยากที่สุด2,4,5ใช้เวลาประมาน1-2ชั่วโมง(แอบนึกในใจแล้วว่า จะรอดไหมวะเนี่ย555) แก่ง1ผ่านพ้นไปได้ด้วยดี แก่ง2นิสิมันช่างยาวนานซะเลยเหลือ เกินจะบรรยายเราไปช่วงที่น้ำลงต้องคอยพายเอง ปกติถ้าน้ำขึ้นมาหน้าที่แค่บังคับทิศทางของเรือเท่านั้น ความสุดมันไม่จบแค่นี้เพราะผ่านไปครึ่งชั่วโมงก็ยังอยู่ที่แก่ง2 พายวนบ้าง เรือกลับหัวมั้งแล้วแต่ความชำนาญกันไป หันไปอีกทีสตาฟไปซะไกลเลย สตาฟไปดักรอหน้าแก่งที่3 เป็นโขดหินที่มีน้ำไหลแรงมาก เนี้ยละสิ่งที่อยากพบเจอต้องการความท้าทายมากค่า แก่ง3ก้น้ำก็เริ่มแรงขึ้น ช่วงที่น้ำนิ่งนิสิอยากจะตะโกนให้ลั่น ‘ปวดแขนเว้ยยยยย!’แต่ก็ทำได้แค่ก้มหน้าและพายต่อไป แก่ง3เรากับแม่โชว์เรือคว่ำกันไป1ที โชคดีที่น้ำไม่ลึกมากและมีชูชีพที่ทำให้รู้สึกโล่งใจหน่อย เราสูงประมาน150กว่า ขาถึงพื้นก็ชื่นใจแล้ว55555ความสูงไม่ได้เป็นอุปสรรคนะจะบอกให้*0*พอมาถึงแก่งประมาน4จะมีช่วงนึงน้ำลึกมาก สตาฟหันมาบอกว่าน้ำลึกมากประมานความสูงผม*5เท่า ระวังกันหน่อยนะครับอย่าคว่ำกันอีกละ เราก็เลยมองๆแล้วคิดในใจพี่เค้าสูงเท่าไรวะ คิดไปปากก็ลั่นไปแล้ว พี่สูงเท่าไรคะ สิ้นเสียงพี่สตาฟก็ทำให้รู้สึกกลัวขึ้นมาทันที 170ครับ ใจที่สั่นไปหมด ซวยละเมื่อกี้พายเฉยๆยังคว่ำเลย นิต้องมาตั้งใจพายบวกความเกร็งและกลัว18ล้านเท่า โชคดีที่แม่เราแข็งแกร่งมากแค่นี้ไม่มีผลอะไร ใช่ดิ้ก็แม่ว่ายน้ำเป็น จะเรียกว่าพระเจ้าลงโทษจริงๆน้องชายที่อายุน้อยกว่าเกือบ10ปีดูท่าจะแข็งแกร่งกว่าเราซะอีก ยิ่งเขียนยิ่งน้อยใจตัวเองไปเลย หลังจากผ่านพ้นน้ำลึกเกือบ9เมตรมาได้ ก็รู้สึกว่าไม่มีอะไรน่ากลัวไปกว่านี้แล้วสำหรับการล่องแก่งวันนี้ ประมานแก่งที่5มีการสลับพลเรือเล็กน้อยเนื่องจากป๊าไม่ไหว ข้อมือเจ็บมาก่อนหน้าแล้ว ก็เลยกลายเป็นเรากับน้องชายแทน ป๊า-แม่ หลังจากนั้นเป็นยังไงนะหรออออ? เรือก็คว่ำสิคะ555555 พี่สตาฟเลยจัดใหม่ เป็นสตาฟ1-แม่และพ่วงเรือเรากับน้องชายไหว สตาฟ2-ป๊า เอาละดีใจด้วยกับพี่สตาฟ1 จากที่พี่เค้าพายสบายๆกลายเป็นเริ่มอืดลงเรื่อยๆช่างน่าสงสารจริงๆแต่จะทำไงได้อะ หนูไม่ไหวแล้วTT เราก็เลยอู้ไปแปปนึงจนพี่เค้าหันมาบอกเราว่า น้องทำตัวให้เบาๆหน่อยสิแล้วก็หัวเราะใส่หน้าเราไป1ที เท่านั้นละค่าหน้าชากันไปเลย หลังจากนั้นเราก้ เออได้!เอาหน่อยรีบพายๆจะได้กลับไปนอนให้สบายตัว ช่างเป็นความคิดที่ดีจริงๆพายให้เหนื่อยๆคืนนี้จะได้หลับสบาย  พายไปสักพักเริ่มเจอผู้คนมากขึ้น พี่สตาฟบอกว่า กรุ้ปข้างหน้ามากัน20กว่าคนออกมาก่อนเราประมานชั่วโมงนึง นิเรามากันเร็วมากๆเลยนะเนี่ย แอบดีใจก็ใช้เวลาน้อยกว่าคนอื่น (ดีใจเพื่อออออ55555) พอคนเริ่มเยอะขึ้นแก่งก็ดูเหมือนจะเล็กทันที น้ำน้อยลงเรื่อยๆการพายก็ยากขึ้นอีก มันช่างเป็นประสบการณ์ที่น่าจดจำจริงๆ ความช้าเริ่มครอบงำ และแล้วก็มีการสลับพลเรืออีกตามเคยเป็นเรา-ป๊า แม่-สตาฟ น้องชาย-สตาฟ หลังจากมากอยู่กับป๊าทุกอย่างก็ดูสบายขึ้นอย่างเห็นได้ชัด เรือเราไปเร็วกว่าหลายๆคน นำหน้ามาเรื่อยๆจนห่างจากแม่และน้องชาย และก็ตามกันไม่ทันอีกเลย และก็ห่างจากสตาฟมากขึ้นเรื่อยๆจนหายไป นึกในใจหลงป่ะวะเนี่ย ยิ่งมากับป๊าแล้วด้วย555555 เริ่มหดหู่ลงเรื่อยๆ แต่แล้วพระเจ้าก็ส่งเรือของทริปก่อนหน้าตามหลังมา ทำให้รู้ว่าเอ้อเราไม่ได้หลงแล้วนะ โล่งใจไปหน่อย เราคุยกับป๊าแล้วว่าไปรอแม่และน้องชายที่แก่งสุดท้ายกันเถอะ
แม่และน้องไปกับสตาฟยังไงก็หายห่วงอยู่แล้ว เรา-ป๊าก้มหน้าก้มตาพายกันมาเรื่อยๆจนถึงแก่งสุดท้ายที่มีสตาฟของรีสอร์ทรอรับอยู่ เราก็แช่น้ำรอทุกคน สักพักไม่นานผู้คนเริ่มทยอยมาถึง และน้องเรามาแล้ว โอเคสบายใจไป เรา3คนรอแม่นานมาก นาน นานน้านนาน ได้ยินเสียงคนคุยกันก็เริ่มหวังว่าจะเป็นแม่ น้องชายตะโกนเรียกแม่ดังมาก555555เหมือนจะดีใจมาก เราก็ยิ้มพร้อมช่วยกันตะโกน ทำไมมันเหมือนในหนังเศร้า คนที่ไม่เจอกันมายาวนาน55555จะดราม่ากันเพื่ออออออ บอกได้ว่าแม่เข้ามาเกือบจะเรือสุดท้าย สตาฟบอกแม่เราเก่งมาก พายเก่งแถมยังคอยช่วยคนอื่นอีก เอ้ย!ทำไมไม่ได้ครึ่งนึงของแม่มั่ง เห้อออออออออออ
หลังจากที่ทุกคนมาถึง สตาฟก็ค่อยๆต้อนคน20กว่าขึ้นรถอีแต้น ไม่รู้เค้าเรียกว่าก็เลยเดาว่ายังงั้น
ประมาน6โมงเรามาถึงรีสอร์ท โดยสวัสดิภาพมาพร้อมความหิวโหยและความเหนื่อยล้า เราก็ชำระค่าใช้จ่ายกันไปคนละ250บาท จริงๆราคาคนละ300บาทแต่ที่พักเรา พอเพลิน ฮิบรีสอร์ท แอท สวนผึ้ง ส่งมาเลยได้ส่วนลดกันไป ทุกอย่างลงตัวเราทั้ง4คนเริ่มออกเดินทางต่อโดยจุดหมายคือครัวม่อนไข่ ราชบุรี ขึ้นชื่อมาก
แต่ระยะทางเป็นปัญหาสำหรับพวกเราในตอนนี้ ถ้าปำต้องขับรถไป+เวลาหลงอีก เห็นทีไม่ไหวแน่ๆเพราะความหิวระดับ10กันทุกคน ป๊าเลยเสนอว่าเรากลับไปกินที่พักกันดีไหม เราก็ไม่รอช้าเลยจ้ะตอบกลับอย่างเร็วว่า ดีเลยดีมาก ความเหนื่อยทำให้รู้สึกว่าร่างกายอยากพักแล้ว ฮ่า ในที่สุดพวกเรา4คนก็ลงมติกันแล้ว ว่า!
เราจะกลับไปกินที่พัก555555555 ใช้เวลาไม่นานเราก็มาเช็คอินที่ พอเพลิน ฮิบรีสอร์ท แอท สวนผึ้ง
ความมืดทำให้ความง่วงบังเกิด ทั้ง4คนสั่งอาหารพร้อมกับไปจัดเตรียมความพร้อมในการนอนสำหรับวันนี้
ไม่นานอาหารก็มาสั่งตรงถึงห้อง เราไม่มีโอกาสได้ถ่ายรูปตอนไปล่องแก่งไว้เลยเพราะต้องฝากของไว้
มีแค่โทรศัทพ์ของแม่ที่เอาไปเสี่ยงเพื่อจะเก็บภาพไว้เป็นความทรงจำ และก็ไม่ได้ถ่ายที่พัก(พอเพลิน ฮิบรีสอร์ท แอท สวนผึ้ง*รอดูรูปที่พักด้านล่างน้า) ไว้เลยเนื่องด้วยกลับมาก็มืดแล้ว เราทั้ง4คนแบกกับข้าวที่สั่งมาขึ้นไปกินบนดาดฟ้าของบ้าน อากาศเย็นๆแสงไฟสลัวๆมัน
โรแมนติกดีจริงๆแถวข้างบนมีเปลไว้ให้นอนดูดาว,ภูเขา(เทือกเขาตะนาวศรี)หลังจากที่กินอาหารเย็นกันเรียบร้อย แม่ก็ไล่ให้ทุกคนไปจัดการกับตัวเองและรีบนอนเพราะพรุ่งนี้เราต้องตื่นตี4เพื่อไปดูพระอาทิตย์ขึ้นกันที่เขากระโจม เดี๋ยวจะมีรถมารับพาขึ้นเขาตี5ห้ามเลทนะทุกคน(ตี4ทำร้ายกันมาก ทำร้ายคนอย่างเราที่ขี้เกียจที่สุดในช่วงเช้า555555)แต่ก็นะมาเที่ยวทั้งที่เอาวะ เอาให้สุดกันเลยไหนๆก็ต้องกลับไปทำงานต่อ ประมาน4ทุ่มทุกคนก็เข้านอนกันหมด ด้วยความฉลาดของเราเอง อาบน้ำและใส่แขนยาวไว้กะไว้แล้วพรุ่งนี้ตื่นแปรงฟันแล้วไปเลย เป็นไงแค่นี้ก็มีเวลานอนเพิ่มแล้วครึ่งชั่วโมง ความคิดชั่งน่ากลัวจริงๆ._. และแล้วก็สลบไปZzZz