**อันนี้อัพใหม่นะคะ เนื่องจากกระทู้เก่าค้างหรือเป็นอะไรไม่รู้ เข้าไปโพสต์ไม่ได้คะ**

สวัสดีคะ

เราก็คิดนานมากกว่าจะตัดสินใจเขียนกระทู้นี้ แต่ที่เขียนเพราะเราอยากระบายทุกความรู้สึกที่ยังฝังอยู่ในใจและที่สำคัญนะคะ อยากให้เป็นบทเรียนสำหรับใครหลายๆคน  เราเคยตั้งกระทู้ปรึกษาเรื่องเรากับเค้ามาเป็นสิบกระทู้แล้วคะ 555 แต่กระทู้นี้เป็นกระทู้แชร์ประสบการณ์+บทเรียนล้วนๆ มันอาจจะเป็นความรักไร้สาระในสายตาผู้ใหญ่นะคะ แต่เพราะความไร้สาระนี้แหละ ที่สอนอะไรเรามากมาย  และเราไม่มีเจตนาที่จะพาดพิงหรือประจานใครนะคะ  ยังไงเราก็ขอสงวนชื่อ ทั้งตัวเราและแฟนเก่าเรา รวมถึงบุคคลอื่นๆที่มีความเกี่ยวข้องด้วยคะ และตอนนี้"ความสัมพันธ์ของเราสองคนได้จบลงแล้วคะ"

แนะนำตัวก่อนนะคะ เราอายุ17 ส่วนแฟนเก่าอายุ30 เมื่อหนึ่งปีที่ผ่านมาเราได้เจอกับแฟนเก่าเรา บอกตรงๆว่าการพบกันของเราสองคนไม่ค่อยดีเท่าไหร่นะคะ แต่จะไม่ดียังไงก็ขอข้ามนะคะ หลังจากที่เจอกันครั้งแรก เราก็คุยกันมาเรื่อยๆจนเริ่มรู้สึกดีต่อกัน แต่สุดท้ายพี่เค้าก็บอกว่าขออยู่ในสถานะที่เป็นทุกอย่างกันไปก่อน เราก็ถามว่าเป็นอะไรบ้างล่ะ เราจะได้รู้จุดยืนของตัวเอง เค้าก็บอกว่าเป็นทั้งเพื่อน ทั้งน้องสาว และแฟน เราก็บอกพี่เค้าว่ามีสถานะแฟนอยู่ด้วยใช่ไหม? เราอะเข้มนะ 55 ถ้ามีคำๆนี้อยู่ด้วยอะ ต่างคนต้องซื้อสัตย์ต่อกันนะ ห้ามนอกใจกัน แต่ถ้าจะยังไม่ผูกมัดก็ต้องเอาสถานะนี้ออกไปนะ พี่เค้าก็บอกว่าเค้าโอเค จะไม่นอกใจเรา ไม่คุยกับคนอื่น

เราเป็นคนที่ฐานะค่อนข้างดีพอสมควร เรียนโรงเรียนดีๆค่าเทอมสูงๆมาตั้งแต่เด็ก มีเงินใช้สบายๆก็ว่าได้คะ ส่วนแฟนเก่าก็ทำงานออฟฟิศ ฐานะเค้าเป็นยังไงเราไม่แน่ใจนะคะเพราะเราไม่ได้รู้จักครอบครัวเค้า พอคบกันมาเรื่อยๆนิสัยเค้าก็เริ่มออก เค้าเริ่มเอาเปรียบเรา ..

เดี๋ยวมาต่อนะค้า