ต้องบอกก่อนว่าเราเรียนอยู่มหา'ลัยแห่งหนึ่งในภาคอิสาน แล้วอยู่หอใน รูมเมทเป็นคนคณะเดียวกัน เราตกลงจะอยู่หอห้องเดียวกัน เราเป็นคนทำเรื่องหาหอ ติดต่อสอบถามจัดการให้หมด ขนาดจะลงทะเบียนเรียนเรายังต้องจัดตารางเรียนให้มัน (คิดย้อนไปก็งงเหมือนกันว่าเราไปทำแบบนั้นทำไม)
   เจอกันแรกๆ อะไรๆก็ดูเป็นแง่บวกหมดค่ะ เข้าหอช่วงแรก มันตื่นเช้ามาก ประมาณ 7 โมง แทบทุกวัน มันบอกว่าต้องตื่นมาช่วยที่บ้านขายของเลยตื่นเช้าติดเป็นนิสัย ไอ้เราก็แอบชมมันในใจนะ ทำไมมีความรับผิดชอบจัง ทั้งกวาดห้อง ล้างห้องน้ำ แหม...มันทำทุกอย่างจนเราตายใจ
   แต่พอไปๆมาๆ ความงี่เง่าและสันดานที่แท้จริงของมันเริ่มปรากฎ...
   มันไม่เข้าประชุมเชียร์ เพื่อนบ่น มันก็มาบ่นให้เราฟังต่อ บ่นโน่นบ่นนี่ เบื่อบ้างล่ะ อยากกลับบ้านบ้างล่ะ มหา'ลัยเลื่อนวันสอบช้าออกไป มันก็มาบ่นอีกว่าอยากกลับบ้าน อยากจะด่ากลับแรงๆนะว่า '.ึงก็กลับสิ ไม่มีใครขอให้.ึงอยู่!!!' แต่จริงๆก็แค่ปลอบใจมัน
   คราวนี้มันเริ่มตื่นสาย ปกติของมันคือบ่ายสอง เราว่ามันเกินไป ตื่นมาก็ไม่ทำอะไร นอนเล่นโทรศัพท์อย่างเดียว คุยไลน์ดังมากกกกก!!! ด่ากับคนที่บ้าน บ้านแตกสแลกขาดยังไง รู้หมด! ไม่ด่าญาติพี่น้องก็คุยกันแต่เรื่องผู้ชาย
   เวลาเรามีงานกิจกรรมกลับห้องดึก มันจะชอบพูดอวดว่ามันสบาย ไม่ต้องทำงานกลับห้องดึก โชดดีจังที่ไม่มีกิจกรรม เจอแบบนี้จากที่กลับมาเหนื่อยๆ เหนื่อยหนักกว่าเดิมอีก
   พักหลังมานี้เราต้องตื่นมากวาดห้อง ล้างห้องน้ำ ท่อตันเราก็จัดการทำเรื่องซ่อมให้ ทั้งๆที่มันก็รู้แต่ไม่คิดแบ่งเบาภาระเราเลย ฝนตกก็ไม่ซื้อร่ม บอกว่าเอาของเรานี่แหละใช้ด้วยกัน ห่านเอ็ย! แม้แต่ร่มตัวเดียวก็ไม่ซื้อ ร่มเราก็อันเล็ก อยู่สองคนก็ล้น เวลาฝ่าฝนแขนเปียกไปคนละซีก เห็นแก่ตัว! วันๆนึกแต่ความสบาย คิดถึงแค่ความสุขของตัวเอง
   เราไม่รู้ว่ามันผิดปกติรึเปล่า รู้สึกตะงิดๆว่ามันเหมือนเป็นออทิสติก สมาธิสั้น หรือไม่ก็ไม่สมประกอบ เวลาเรานั่งอ่านหนังสือเงียบๆ มันก็เล่นมือถือ แกล้งหัวเราะท้องแข็งเหมือนเจอเรื่องตลกขบขัน บางทีแกล้งไอ แกล้งจามก็มี เหมือนคนมีปมเรียกร้องความสนใจจากสังคมเลย มันมักจะทำเสียงอึกอักๆเหมือนมีไรติดคอ ทำเสียงเฮือกๆฮากๆ บ่อยมาก ตั้งแต่เปิดเทอมละ จนตอนนี้ทนไม่ไหว แต่ก็ไม่ได้พูดอะไรแค่บอกว่าถ้าไม่สบายก็ไปหายากิน มันก็ทำไม่รุ้ไม่เห็น
   บางวิชามีเรียนเหมือนกัน มันมานั่งหลับ หรือไม่ก็เล่นโทรศัพท์ เจริญ! สอบได้คะแนนน้อยก็บ่นอีก กูรำคาญ! เราอ่านหนังสือ นั่งทำงาน ใฝ่ดีให้มันดูเป็นตัวอย่าง เรียกมันมาอ่านหนังสือแทบทุกวัน ไม่ทำตาม ก็ช่วยไม่ได้ สมน้ำหน้า!
   มาคิดดูอีกที เราไม่น่าเอามันมาเลย ตัวซวยจริงๆไม่รู้ว่าเทอมหน้าใันยังจะอยู่หอเดิมไหม แต่คิดว่าน่าจะอยู่ห้องเดิม คนอย่างมันไม่มีปัญญาจัดการเรื่องที่อยู่ที่กินด้วยตัวเองได้หรอก ไม่ได้ดูถูกนะ เรื่องจริง ถ้ายังไม่เปลี่ยนสันดานเราว่าต้องคุยกันบ้างแล้วล่ะ
   เรื่องบางเรื่อง พ่อแม่ควรจะสอนการอยู่ในสังคมกับคนหมู่มากให้ลูกตั้งแต่ยังจำความได้นะ ไม่ใช่ให้เพื่อนมาอบรมสั่งสอนให้ตอนอายุ 20 ซึ่งมันเสียศักดิ๋ศรีและแสดงถึงความบกพร่องในการเอาใจใส่ดูแลกันของคนในครอบครัว
   ขอบอกว่าที่เขียนบทความนี้ เราอารมณ์เสียมากจริงๆ
   ถ้าใครอ่านบทความนี้แล้วรู้สึกไม่ดี เราขอโทษด้วยนะคะ บางทีเราก็ใช้คำรุนแรงไป