มันเป็นปัญหาที่ไม่สามารถปรึกษาใครได้ ไม่มีคนเข้าใจเรา อยากขอพี่ๆที่เคยผ่านประสบการณ์แบบผม ให้คำปรึกษาหน่อยครับ

  บางอารมถ้าคนที่. ที่บ้านรักกันดีอาจจะไม่เข้าใจ จะด่าจะว่าผมก็ได้ครับว่าผม อกตัญญูก้ไม่ปนไร
จะไม่ขอบอกถึงอายุของแต่ละช่วงนะครับ


ขอเริ่มเรื่องราวสมัยผม ตอน ประถม นะครับ  คือก่อนหน้านั้นครอบครัวผมจนมากครับ ต้องคอยลองน้ำฝันเอาไว้อาบ ข้าวบางมื้อ เปนข้าวต้มกินกับน้ำปลา
แต่การงานที่บ้านผมก้ยังถือว่าดีเพราะไม่ใช่ งานหาเช้ากินค่ำ แม่รับราชการ พ่อ ขอไม่พูดถึง ที่ลำบากเพราะพี่เข้า มหาลัยครับต้องส่งพี่เพราะพี่อนาคตไกลมาก ได้เข้า มหาลัยชื่อดังครับ ถึงจะจนลำบาก ไปรรด้วยรถมอไซเก่าๆ ไม่มีตังค่าขนมเหมือนเพีอนๆ กล่องดินสอไม่มี เสื้อผ้ามียุ 2ตัวไปเรียน ผมกับรู้สึกว่าช่วงเวลานั้นแสนสุข อยากไปรร ทุกวัน อยากกลับบ้านมากินข้าวกับน้ำปลากันพร้อมหน้าพร้อมตาทุกวัน จนตอนนี้ผมเปนคนกินอาหารติดรสเค้มมาก. อยากไปเตะบอลไปสวนสาทรานะไปปูเสื่อนั่งเล่นกัน. ชีวิตเหมือนไม่เคยขาดอะไรเลย จนเผลอคิดว่าเกิดมาโชคดีที่สุดในโลก

หลังจากนั้นระยะเวลานึง พ่อผมเริ่มสร้างตัวได้ จากทำงานคนเดียว ก้ต้องจ้างลูกน้องมา ทำงานจนดึกดื่นทุกวัน  บ้านเราเริ่มมีเครื่องปรับน้ำอุ่น. ผนังไม้เปลี่ยนเปนผนังปูน พัดลมเปลี่ยนเปนแอ ทีวีจอใหย่ขึ้น มีเครื่องเล่นเกมที่ผมอยากได้ ผ้าไม่ต้องช่วยแม่ซักแล้ว แต่มาซักเครื่อง  ชีวิตดีขึ้นทำไห้ผมมีความสุขเพิ่มมากไปอีก หลังจากนั้นไม่นาน เริ่มมีลูกจ้าง ที่ตีตัวสนิดกับพ่อผม มีผช คนนึง นามสมมุดว่า เสือ กับ ผญ อีกคนขอตั้งชื่อว่า แรด เสือเหมือนว่าจะเปนพวกนักเลงเก่า (รู้สึกได้เมื่อโตแล้ว). แรด ก้แรดสมชื่อ แรดกับเสือชอบชวนพ่อผมออกไปเที่ยว โดยอ้างว่าไปกินข้าวต้ม  พักหลังๆผมก้ยุบ้านกินข้าวเยนกับแม่แค่สองคน
มียุวันนึงผมอยากไปกินข้าวต้มกับพ่อไห้ได้ได้ ไม่ว่ายังไงก้จะไป และนั่นก้เปนครั้งแรกในชีวิตผมที่ได้ไปเที่ยว ร้านคาราโอเกะ ไอ้เสือเรียกเดกดริ้งมา 2คน
ผมยังจำภาพนั้นได้จนถึงทุกวันนี้ เดกดริ้งคนนึง เดินเข้ามานั่งใกล้ไอ้เสือและพูดอะไรกันสักอย่าง สักพักน้ำส้มมาส่งไห้เดกดริ้ง ผมจำภาพได้ว่า ไอ้เสือดูดปากล้วงนมเดกดรังอย่างเมามัน ต่อหน้าเดกตัวน้อยๆไร้ประสบการแบบผม สักพักพ่อผมจึงพาผมลงมานั่งข้างล่างถามนู่นนี่ผม ชวนคุยกันไปจำไม่ได้ละ
กลับบ้านมาทุกอย่างก้เหมือนปกติ. แม่ผมเปนคนที่ซื่อมาก ใครพูดอะไรก้เชื่อ และเปนคนที่ผมรักที่สุด (หลังจากนี้ผมจะไม่ไห้ใครมาทำร้ายแม่ผมอีกแล้ว)

หลังจากนั้นเวลาห่างกันมากน้อยแค่ไหนผมจำไม่ได้.  เปนวันที่ผมป่วยหนัก  เลยต้องหยุดโรงเรียน   แต่ผมกลับได้เรียนรู้เพศศึกษาวันนั้นชดเชย. เปนวิชาที่หลายคนรู้จักดี. วิชา หมู กะ โจ๊ก  (โม้ก กะ จ...)  ท่ีบ้านห้องน้ำผม มันจะยุติดกับ ห้องเปลี่ยนเสื้อผ้า  ผมปวดฉี่เลยต้องลุกไปฉี่  แต่กับเหน อีแรดนั่งอมนกเขาของพ่อผมเปนจังหวะเข้าออก ตรงห้องเปลี่ยนเสื้อผ้าที่ไม่ได้ปิดประตูไว้.  ถึงผมจะเดกแต่ก้รู้ว่ามันคือการนอกใจแม่. (ตอนนี้ยังยุในวัยประถม)
พอพวกเขาเหนผมก้แยกย้ายกันไปทำงานเหมือนไม่มีอะไร หลังจากนั้นก้ทำตัวกันเหมือนไม่เกิดอะไรเลยจริงๆ  ผมก้ได้แต่เกบไว้ในใจไม่กล้าบอกแม่ หรือเล่าให้ญาติฟัง ยังเจบใจจนถึงทุกวันนี้ ที่เปนเดกไม่ใจแข็งพอ กลัวว่าพ่อกับแม่จะเลิกกัน  จนถึงทุกวันนี้ผมอยากไห้เขาเลิกกันไปตั้งแต่ตอนนั้นจริงๆ
  เรื่องราวจะได้ไม่บานปลายจนทำไห้แม่ผมเปนแบบนี้

  เดียวผมมาเล่าต่อนะครับ. อยากจะระบายไห้เสจในวันนี้ วันที่ว่างๆและนึกถึงอดีต พอพรุ่งนี้จะได้เริ่มสัปดาใหม่ที่สดใสพร้อมลุยกับชีวิต