ที่ผ่านมานั้นหลายโครงการเข้าสู่บ้านของผมทั้งจะจัดสรรค์ที่ดินให้หนีภัยแล้งมาสร้างบ้านบนพื้นดินให้ ทั้งสะพานข้ามฝั่งน่านอุตรดิตถ์ ทั้งเสาโทรศัพท์อื่นๆอีกจิปาถะ นานไปก็ลืม..ถ้าไม่สร้างไม่ทำจะมาให้ความหวังทำไม?.. ตอนนี้ผมก็ไม่รู้จะบอกกับใครเพราะนายอำเภอหรือผู้ว่าก็เคยลงมาแล้วทั้งสิ้นแต่ก็ไม่มีอะไรเปลี่ยนไปเลย หมู่บ้านผมตอนนี้มีแต่ห้องน้ำที่ไม่มีน้ำ โรงพักไม่มีตำรวจ โรงเรียนไม่มีครูและโรงแรมสำหรับนกพิราบ มันเป็นเรื่องจริงที่น่าน้อยใจ ทุกๆคนไม่กล้าบอกใครได้แต่ยอมรับสภาพความเป็นอยู่ที่ด้อยกว่าหมู่บ้านไกล้เคียงที่เจริญกว่ามาก ตอนนี้ป่ามัยราพกำลังโอบล้อมสองข้างทางสู่หมู่บ้านแล้ว หลายคนไม่ไปแผ้วถางเพราะเป็นที่ของอุทยาน ถึงถางไปก็ใช้ประโยชน์ไม่ได้ตามสถานที่ที่ได้กล่าวมาข้างต้น ในบางครั้งเจ้าหร้าที่มาขอติดตั้งเสาสัญญาณโทรศัพท์ก็ไม่มีที่ให้เขาตั้งเพราะอยู่ในเขตอุทยานไปเสียหมด..บางทีก็นึกน้อยใจหมู่บ้านอะไรวะไม่มีที่ดินของตัวเองเลย..ทุกบ้านกำลังเดินหน้าในขณะที่สตัฟบ้านผมให้นิ่งเงียบๆ หลายช่องทีวีมาทำข่าวตอนน้ำแห้งแต่พอน้ำมาแล้วไม่มีช่องใหนมาทำข่าวเลย ประชาชนยังคงคิดว่าน้ำบ้านผมนี่แห้งไม่น่าท่องเที่ยว นักท่องเที่ยวหดหายรายได้ก็หดหู่..ทุกวันนี้น้ำในเขื่อนบ้านผมมีแล้วหาปลาได้แล้วข้ามฝั่งน่านอุตรดิตถ์ปรกติร้านอาหารเปิดได้ตามเดิมแล้วแต่ขาดการประชาสัมพันธ์ให้ทราบ..เปิดเพลงmp3 เลาะข่ายตามลำน้ำ ปรับทุกข์กับปลาไปวันๆ..โอ้ชีวิต