แก้ไข
สวัสดีครับ ไม่รู้ว่าจะมีคนเข้ามาอ่านกระทู้ของผมรึป่าว แต่ผมขอมาระบายความรู้สึกของผมสักนิดนะครับ
คือเรื่องมีอยู่ว่า คือผมเป็นผู้ชายคนนึงทีหน้าตาขีเหล่ แต่ผมมีแฟนอยู่คนนึงแฟนผมเป็นคนที่หน้าตาดีในระดับนึงจะว่ามากก้อได้นะครับ(แต่สำหรับผมเธอสวยที่สุดในโลกแล้วครับ)
เรื่องนี้แหล่ะทำให้ผมน้อยใจตัวเอง นอกจากผมจะหน้าตาไม่ดีแล้วผมยังจนด้วยลืมบอก
ผมชอบบอกเธอว่า เป็นแฟนเราอ่ะรำบากหน่อยนะรถยนต์ก็ไม่มีไปไหนกับเราอ่ะไม่รถโดยสารก้อต้องเป็นมอไซร์ ตากแดดร้อนนะเธอมักจะตอบกลับมาว่า"ไม่เห็นเป็นไรเลยร้อนก้อร้อนด้วยกัน"ร้องไห้เธอน่ารักใช่ไหมหล่ะ)นี่แหล่ะมันทำให้ผมรักเธอมาก ส่วนเวลาผมก้อไม่ค่อยมีให้เพราะผมก้อต้องทำงานเสาร์อาทิตย์ แต่ถ้าผมมีเวลาผมก็ไม่เคยพลาดที่จะไปหาเธอเลยนะ ผมไม่มีเงินซื้อของแพงๆให้เธอเลยส่วนใหญ่จะเป็นพวกของเล็กๆน้อยๆพวกแหวนแกะสลักส่วนใหญ่จะเป็นของกิน 55555 อะไรแบบนี้เธอก้อไม่เคยบ่นนะอีกอย่างคือผมเป็นคนขี้หึง แต่บางทีผมก้อไม่พูดนะจนเธอจับพิรุจผมได้ แต่ก้อจะทะเลาะกันทุกที แต่ถึงผมจะงี่เง่าแต่ผมก็รักแฟนผมนะ แฟนผมเรียนอยู่ม.6 ซึ่งกำลังจะต้องไปเรียนมหาลัยในอีกไม่นาน ผมกลัวว่าวันนึงเธอจะเจอคนที่หล่อขาวตี๋สไตเกาหลีมีรถขับ อะไรประมาณนี้ ซึ่งแน่นอนเขาคงมีเวลาให้และได้เจอกันบ่อยกว่าผมแน่นอน ผมกับแฟนคบกันมาปีกว่าแล้วครับ ผมนี่วาดอนาคตไว้หมดเลยครับว่าอยากจะแต่งงานกับเธอผมเลยเปลี่ยนตัวเองจากคนที่ไม่ค่อยตั้งใจเรียน หันมาตั้งหน้าตั้งตาเรียนอย่างเดียว เพื่ออยากจะให้ตัวผมเองมีอนาคตที่ดี เธอจะได้ไม่ต้องมาทนกับความรำบากของผม ผมมั่นใจในความรักที่เธอมีให้ผมนะ แต่ว่าผู้หญิงทุกคนชอบแต่งตัวสวยๆนั่งรถแอร์เย็นๆกินร้านอาหารดีดีอยู่แล้วครับแน่นอนว่าผมไม่สามารถให้เธอได้มากขนาดนี้ ซึ่งผมตั้งความหวังกับเธอไว้มาก ผมกลัวว่าวันนึง ความไกล้ชิดมันอาจจะทำให้เธอลืมสัญญาที่ให้ผมไว้ ถ้ามันเป็นแบบนั้นผมก็ไม่สามารถทำอะไรได้หรอกครับ เพราะผมทำได้แค่ใส่ใจ ไม่ได้ใส่ทอง ผมสัญญาตราบใดที่เธอยังอยู่กับผมผมจะรักเธอให้มากที่สุดเพราะสิ่งที่ผมให้เธอได้มากกว่าคนอื่นคือ ความรัก
(อาจจะวกไปวนมา อาจจะงงกันนะครับ ผมพึ่งเข้ามาตั้งเป็นกระทู้แรกผิดพลาดยังไงขออภัยมา ณ ที่นี้ด้วยครับ)