สวัสดีครับ ผมเพิ่งเข้ามาตั้งกระทู้ในนี้เป็นครั้งแรกครับ
***ขอยืมยูสเซอร์พี่ชายมาใช้น่ะครับ***
ผมเป็นผู้ชายธรรมดา หน้าตาบ้านๆคนนึง มาจากต่างจังหวัด ตอนนี้ก็อายุ 24 ปีละ ผมเพิ่งโดนบอกเลิกจากคนนึงที่ผมรักเค้ามาก ขอสมมตชื่อว่า "เอ" น่ะครับ
เรารู้จักกันสมัยผมยังเรียนอยู่ปีสามครับ น้องเค้าเรียนวิทยาลัยอินเตอร์ฯ แถวๆนครปฐมครับ ตอนนั้นก็เมื่อซักสองสามปีได้ละครับน้องเค้าเพิ่งเข้าปีหนึ่ง ก็คุยกันมาเรื่อยๆ ทักกันบ้างในเฟสบุ๊ค แต่ก็ไม่คุยอะรัยมาก แนวๆคนรู้จักกันไถ่ถามสารทุกข์สุกดิบกันเฉยๆ ตอนนั้นผมมีแฟนอยู่แล้วครับ เป็นผู้หญิงสวยๆ น่ารักมากๆ เลยไม่ได้คิดอะไรเยอะเพราะตอนนั้นรักแฟนมาก
แต่พอไม่นานผมกับแฟนก็เลิกกันครับ ความเจ็บและรู้สึกผิดครั้งนั้น ทำให้ผมไม่มีใครอีกหลังจากนั้น แล้วก็อยู่คนเดียวมาเรื่อยครับ พออยู่คนเดียวก็มีเวลาคุยกับคนอื่นๆมากขึ้นคุยกับเพื่อนกับที่บ้านมากขึ้น คุยกับ เอ มากขึ้น แต่ไม่ได้คิดรัยน่ะครับ คิดกันเหมือนน้องชาย เพราะน้องเค้ากวนตีนดี ชอบสไตล์เดียวกัน ชอบออกค่ายทำกิจกรรมเพื่อสังคม น้องเค้าเป็นคนที่ติดดินดีครับ (แต่ผมติดดินอยู่แล้ว) ก็เลยเข้ากันได้ไม่ยากครับ
แล้ววันนึงก็มีโอกาสนัดเจอกันครับ เราเดินเล่น คุยกัน นั่งคุยนู่นนี่นั่น ยันเช้าครับ บอกเลยว่ารู้สึกมาก แต่ก็ยังไม่ถึงขนาดว่าจะคบหรืออะไรน่ะ เพราะผมเองก็ยังไม่เคยคบกับผุ้ชายมาก่อน และด้วยบุคคลิกที่ออกแนว เด็กแว๊นนิดนึงยิ่งไม่ชินเลยกับการที่ต้องมีแฟนเป้นผุ้ชาย
ก่อนจากกัน น้องเค้าได้ทิ้งคำถาม ไว้ว่า...พี่ครับแล้วเราจะคุยกันแบบไหน แบบเพื่อน พี่น้อง หรือจะเป็นคนรักกัน ผมไม่ได้หวังอะไรน่ะ ผมแค่อยากรู้ว่าเราคุยกันในฐานะอะไร จะได้ทำตัวถูก...เพราะเค้าเองก็เคยผิดหวังจากความรักมาแล้วเหมือนกัน ซึ่งผมชอบเค้าตรงที่ว่า เค้าเป็นคนที่ไม่ได้โหยหาความรักจากใครๆเลย อารมณ์แบบมีแฟนก็ดี แต่ไม่มีใครกุก็อยู่ได้ แตกต่างจากหลายคนที่โหยหาความรักอยู่ตลอดเวลา ขาดแฟนเหมือนขาดใจ อาจจะเพราะครอบครัวเค้าค่อนข้างอบอุ่นด้วยมั้งครับ....
เพราะความห่างไกล หรือเพราะเธอกลัวว่าฉันจะมีใคร ช-ช
***ขอยืมยูสเซอร์พี่ชายมาใช้น่ะครับ***
ผมเป็นผู้ชายธรรมดา หน้าตาบ้านๆคนนึง มาจากต่างจังหวัด ตอนนี้ก็อายุ 24 ปีละ ผมเพิ่งโดนบอกเลิกจากคนนึงที่ผมรักเค้ามาก ขอสมมตชื่อว่า "เอ" น่ะครับ
เรารู้จักกันสมัยผมยังเรียนอยู่ปีสามครับ น้องเค้าเรียนวิทยาลัยอินเตอร์ฯ แถวๆนครปฐมครับ ตอนนั้นก็เมื่อซักสองสามปีได้ละครับน้องเค้าเพิ่งเข้าปีหนึ่ง ก็คุยกันมาเรื่อยๆ ทักกันบ้างในเฟสบุ๊ค แต่ก็ไม่คุยอะรัยมาก แนวๆคนรู้จักกันไถ่ถามสารทุกข์สุกดิบกันเฉยๆ ตอนนั้นผมมีแฟนอยู่แล้วครับ เป็นผู้หญิงสวยๆ น่ารักมากๆ เลยไม่ได้คิดอะไรเยอะเพราะตอนนั้นรักแฟนมาก
แต่พอไม่นานผมกับแฟนก็เลิกกันครับ ความเจ็บและรู้สึกผิดครั้งนั้น ทำให้ผมไม่มีใครอีกหลังจากนั้น แล้วก็อยู่คนเดียวมาเรื่อยครับ พออยู่คนเดียวก็มีเวลาคุยกับคนอื่นๆมากขึ้นคุยกับเพื่อนกับที่บ้านมากขึ้น คุยกับ เอ มากขึ้น แต่ไม่ได้คิดรัยน่ะครับ คิดกันเหมือนน้องชาย เพราะน้องเค้ากวนตีนดี ชอบสไตล์เดียวกัน ชอบออกค่ายทำกิจกรรมเพื่อสังคม น้องเค้าเป็นคนที่ติดดินดีครับ (แต่ผมติดดินอยู่แล้ว) ก็เลยเข้ากันได้ไม่ยากครับ
แล้ววันนึงก็มีโอกาสนัดเจอกันครับ เราเดินเล่น คุยกัน นั่งคุยนู่นนี่นั่น ยันเช้าครับ บอกเลยว่ารู้สึกมาก แต่ก็ยังไม่ถึงขนาดว่าจะคบหรืออะไรน่ะ เพราะผมเองก็ยังไม่เคยคบกับผุ้ชายมาก่อน และด้วยบุคคลิกที่ออกแนว เด็กแว๊นนิดนึงยิ่งไม่ชินเลยกับการที่ต้องมีแฟนเป้นผุ้ชาย
ก่อนจากกัน น้องเค้าได้ทิ้งคำถาม ไว้ว่า...พี่ครับแล้วเราจะคุยกันแบบไหน แบบเพื่อน พี่น้อง หรือจะเป็นคนรักกัน ผมไม่ได้หวังอะไรน่ะ ผมแค่อยากรู้ว่าเราคุยกันในฐานะอะไร จะได้ทำตัวถูก...เพราะเค้าเองก็เคยผิดหวังจากความรักมาแล้วเหมือนกัน ซึ่งผมชอบเค้าตรงที่ว่า เค้าเป็นคนที่ไม่ได้โหยหาความรักจากใครๆเลย อารมณ์แบบมีแฟนก็ดี แต่ไม่มีใครกุก็อยู่ได้ แตกต่างจากหลายคนที่โหยหาความรักอยู่ตลอดเวลา ขาดแฟนเหมือนขาดใจ อาจจะเพราะครอบครัวเค้าค่อนข้างอบอุ่นด้วยมั้งครับ....