เธอเป็นคนที่ใจดี ร่าเริง คุยเก่ง ทุกคนแค่ได้อยู่ใกล้เธอก็มีความสุขแล้ว เราถึงผม(ปกติผมหยิ่งพอตัว555)

ผมเป็นคนที่ชอบเธอ ส่วนเธอบอกแค่เพื่อน แต่ทุกครั้งที่ได้คุยผมมีความสุข ผมจึงยังแอบหวังอยู่

วันเวลาค่อยๆ ผ่านไป ด้วยหน้าที่การงานที่หนัก เวลาเธอน้อยลง

ย่อมแสดงให้เห็นว่า ใครที่สำคัญจริงๆ ซึ่งเขาคนนั้นไม่ใช่ผมแน่เลย

เธอคุยน้อยลง ถามคำตอบคำ และดูไม่ใจดีเหมือนเดิมเลย

ผมรู้ถึงสิ่งที่คาดหวังจะไม่สมหวัง เสียใจ แต่ก็แอบคิดหาเหตุผลมาแก้ต่างทุกที

ผมเคยคิดว่าผมจะรอไปเรื่อยๆจนกว่าเธอจะเปลี่ยนใจ แต่ถ้าเธอยังเป็นแบบนี้ ผมคงต้องหยุด

เวลาแห่งกาลรอคอยได้บั่นทอนพลังของผมไปมากเหลือเกิน รวมทั้งนางฟ้าใจดีของผมที่เปลี่ยนไป

ผมได้มีโอกาสคุยเพื่อถามว่า ทำไมถึงเปลี่ยนไป

(เธอไม่ได้เปลี่ยนไปหรอก ผมรู้แต่แกล้งไม่รู้เสมอ แค่ผมไม่ใช่สำหรับเธอแต่แรก)

คำตอบคงไม่ต้องบอก ทุกคนรู้อยู่แต่แรกแล้ว รวมถึงผม

แต่คำตอบมันสำคัญมาก เพราะมันคือ กรรไกรที่ไว้ตัดโซ่ที่ผมผูกไว้เอง ผมต้องจากไปแล้ว

แต่ถ้าถามใจผมผมก็ยังคงชอบเธอเสมอนะ และยังแอบหวังสักนิดว่าเธอจะหันกลับมามอง

และกลับมาเป็นนางฟ้าคนเดิมอีกครั้ง ......แค่ได้ชอบใครสักคนนึงก็มีความสุขแล้ว