สวัสดีคะ ใครเป็นแบบเราบ้างค่ะ

ที่บ้านไม่มีมอเตอร์ไซค์ บางครั้งรู้สึกน้อยใจ เวลาไปไหนมาไหนก็ไม่ค่อยสะดวก
ชีวิตเรานั่งรถสายมาตลอดตั้งแต่ ม.1 ตอนนี้ก็ขึ้นปีสองแล้ว ก็ยังนั่งเหมือนเดิม
บางครั้งเวลามีงานกลุ่มไปไหน หรือนัดไปไหนเราก็ขอติดรถเพื่อนไป หรือไม่ก็นั่งรถสายไป
บางวันเรียนเลิกค่ำ เราก็กระวนกระวายกลัวไม่มีรถกลับบ้าน เราก็ได้นั่งรถสายมาต่อรถตู้อีก ค่ารถก็แพงกว่ารถสายประมาณ 3 เท่า
บางครั้งรถหมดก็ใจไม่ดี พ่อแม่ก็ไม่มีรถมารับเราหรอก เราก็ต้องขอนอนหอนอนบ้านเพื่อน
บางทีเขาก็เหมือนไม่อยากให้เรานอน รู้สึกอยากร้องไห้ รู้สึกเป็นคนเร่ร่อนยังไงไม่รู้
เราก็ไม่อยากนอนเลย เกรงใจ ไม่ชอบ แต่เราก็ฝืนไม่ได้ ยิ่งเวลาทำกิจกรรมเราก็ไม่อยากทำเลย
ไม่อยากเลิกค่ำ เครียดมาก เห็นเพื่อนคุยกันเลิกเรียนไปกินนั่นกินนี่ ไปเดินเล่นห้าง
เราก็ได้แต่ฟัง บางที่เขาก็เหมือนพูดให้เราว่าไม่มีรถมาหรอ ? มีใบขับขี่รึยังอ่ะ ?
ใครไม่มีรถก็ไปเองนะ ? บางครั้งต้องเดินเอา อายอยู่นะแต่ก็ได้แต่น้อมรับโชคชะตาชีวิตเรา
ก็เราไม่มีอย่างเขาไง ได้แต่ปลอบใจตัวเอง สักวันเราจะมีอย่างที่เราตั้งใจ เราแค่อยากระบายเฉยๆคะ